انقلاب اسپانیا و ایده های آنارشیست ها

Text preparation and translation by Hasse-Nima Golkar

انقلاب اسپانیا و ایده های آنارشیست ها

در  تاریخ هفدهم جولای ۱۹۳۶ (بیست و ششم تیر ماه ۱۳۱۵خورشیدی) “جنگ داخلی اسپانیا” بر علیه کودتای  نظامی ژوئیه ۱۹۳۶ آغاز شد و با پشتیبانی داوطلبان انترناسیونالیست از سراسر جهان منجر به پیروزی انقلابیون ضد فاشیسم به ویژه آنارشیست – سندیکالیست ها در کاتالونیا، آراگون،آندلس و بخش هائی از والِنسیا گردید. بدین وسیله، طبقه کارگر اسپانیا «انقلاب اجتماعی آزادی منشانه» خود را آغاز کرد. بسیاری از اقتصاد های بزرگ و کوچک در بیشتر مناطق کشور از طریق “کمیته های کارگری” با تلاش های جمعی تشکیلات های سندیکالیستیِ «ث.اِن.ت» (کنفدراسیون ملی کار) ؛ «اف.آ.آی» (فدراسیون آنارشیست های آزادی مَنِش / لیبرتاریَن) و سندیکائیِ «یو.جی.ت» (اتحادیه سراسری کارگران سوسیالیست) زیر کُنترل و خود-مدیریتی تولید – توزیع مؤسسات صنعتی و کشاورزیِ خودِ کارگران قرار گرفتند. سوسیالیزه کردن جامعه در سطح عملی، منجر به الغای مالکیت خصوصی بر پایه ی اصول آنارشیستی «کُنِش مستقیم» و «ضد اقتدارگرائی» گردید.

در تاریخ هشتم اسفند ماه ۱۳۱۵ (۲۷ فوریه ۱۹۳۷)، نشریّه «نوسوتروز» متعلق به فدراسیون آنارشیست ها ی لیبرتاریَن (اف.آ.آی) بخاطر انتقاد از حکومت، دُچار سانسور شد. درگیری‌های اجتماعی – سیاسی، از جمله در مورد ماهیّت اقتصادی – سیاسی”اتحاد جماهیر شوروی” بین آنارشیست‌ها و مارکسیست‌ها، افزایش یافت و هر چه بیشتر شتاب گرفت؛ چرا که هر چند از همان ابتدا آنارشیست ها از انقلاب در روسیه پشتیبانی نمودند، اما با سیستم سرمایه داری دولتی – بوروکراتیک شوروی دست به مخالفت زدند، زیرا حزب بولشویک بر خلاف شعار همگانی «همه قدرت به دست توده ها» در صدد گرفتن قدرت تنها برای خود و ایجاد یک دیکتاتوری  شدند.

انقلاب در اسپانیا (۱۷ جولای ۱۹۳۶ – یکم آپریل  ۱۹۳۹) بالاخره توسط نیروهای نظامی- فاشیستی دولتِ ناسیونالیستی «فرانسیسکو فرانکو» متأسفانه شکست خورد و به هدف نهائی خود نرسید.

منبع: ویکی پدیا به زبان انگلیسی

در این مورد نیز به عنوان یک درس عملی ضروری است خاطر نشان ساخت که بر خلاف اصول پایه ای آنارشیستی – سندیکالیستی، شرکت آنارکوسندیکالیسست ها در حکومت مشترک آنزمان، یک اشتباه تاریخی به حساب می آید و هرگز نمی بایستی در آینده تکرار شود.

++++

پی نوشت

آنارشیسم در اسپانیا سُنتی دیرینه داشته وهنوز هم دارد. در میانه ی قرن پیشین، ایده های آنارشیستی توسط «فانِلّی» یکی از پُشتیبانان ایتالیائی «میخائیل باکونین» ( یکی از پایه گذاران آنارشیسم نوین) به اسپانیا آورده شد. بخش اسپانیائی «انترناسیونال اّوّل» توسط اکثریت اعضاء درون آن که باورمند به آنارشیسم بودند تشکیل گردید.

آنارشیسم به دلیل شرایط سخت اقتصادی – اجتماعی که کارگران و دهقانان از آن دُچار رنج و عذاب شده بودند به سرعت  گسترش و توسعه یافت و کارگران به طور روزافزونی ایده های آنارشیسم – سندیکالیسم (آنارکو سندیکالیسم) را مورد پذیرش خود قرار دادند و برهمین پایه در سال ۱۹۱۱ میلادی «کنفدراسیون ملی کار/ ث.ان.ت» تشکیل گردید.

در واقع، سندیکالیسم به عنوان پاسخی انقلابی به رِفُرمیسم اتحادیه های کارگری موجود آنزمان برای جلوگیری از انزوای رو به افزایش آنارشیست ها از طبقه ی کارگر که به واسطه ی انجام “کُنش های مستقیم” دست به برخی از اقدامات “تروریستی” می زدند، شکل گرفت. این جمع کوچک از آنارشیست ها بر این باور بودند که با تبلیغ خشونت و قتل، می توانند توده های کارگر را به طرف خود جلب نموده و به جانب انقلاب بکشانند.

سندیکالیسم، تلاشی بود برای ایجاد پیوند مابین جنبش آنارشیستی و کارگری در کفِ محل کار، که ایده های اساسی آن حول محور متشکل شدن اُفقیِ تمامی کارگران و کارمندان  شاغل در محل کار، هر کدام در یک سندیکای بزرگ می چرخید. از راه پیوند هر کدام از آنها با یکدیگر در همان منطقه ارتباط ارگانیک بر قرار می کردند. این مراکز شغلی محلی، تشکیل یک فدراسیون متحد منطقه ای و سپس سراسری (“ملّی”) می دادند که تمامی نمایندگان منتخب، در صورت  شکستن تعهدات و سرپیچی از پیمان نامه های جمعی، قابل بَر کناری فوری بودند و به‌جای آنها نمایندگان جدید دیگری جایگزین می شدند.

آنارشیسم، مجموعه‌ای از ایده‌ها است که بیشتر مردم آن را به روشنی درک نکرده و آنرا همواره اشتباهن و به دور از حقیقت، به مفهوم “هرج و مرج و خشونت” تصّور می کنند.

آنارشیست ها به جامعه ای بی طبقه باور دارند و برای ساختن آن مبارزه می کنند. آنها با نظام سرمایه داری به عنوان سیستمی که منافع اقلیت کوچکی ( “بالادستی ها”) را بر نیازهای اکثریت قریب به اتفاق مردم ترجیح می دهد، مخالفت می ورزند. سرمایه داری یک سیستم مُبتنی بر استثمار زحمتکشان است، نظامی که ناگزیر باعث و بانی گرسنگی، فقر، فلاکت، جنگ و بی خانمانی می باشد.

آنارشیست ها با هر گونه اقتدارگرائی به معنای “حق” سُلطه هر فرد و یا اقلیت کوچک برای در اختیار داشتن قدرت بر علیه دیگران مخالفند. آنها علیه هر نوع دولت و متعلقات مربوط به آن از قبیل ارتش، پولیس، دادگاه به عنوان نهاد هائی که هدف اصلی آنها اِعمال اراده ی یک اقلیت بر اکثریت است، مبارزه می کنند.

آنارشیست ها به مبارزه طبقاتی معتقدند، زیرا خریداران نیروی کار (کارفرمایان) و فروشندگان نیروی کار (کارگران) هیچ گونه منافع مشترکی با یکدیگر ندارند. از این رو، کارگران می بایستی برای مدیریت جامعه، خود شان را سازماندهی کنند. کارگران کاملن قادر به اداره جامعه هستند، و این امر از راه بر قراری ساختار سیستم شوراهای خود-مدیریت کارگری همراه با دموکراسی مستقیم توده ای انجام پذیر خواهد بود. آنارشیست ها برای آزادی فردی و اجتماعی که باعث آزار و صدمه رساندن و سَلب آزادی از دیگران نباشد، می جنگند و با هر گونه ستم بر اساس نژاد، جنسّیت و گرایش جنسیتی مخالفت می کنند.

آنارشیست ها بر این باور هستند که نحوه سازماندهی توده ها، منعکس کننده نوع جامعه ای است که خواهان آن می باشند. هیچ اقلیت کوچکی هرگز قادر نخواهد بود طبقه کارگر را آزاد کند. طبقه کارگر می بایستی تنها بدست خود، خودش را از بند استثمار و … رها سازد.

نویسنده: اِدی کُنلون

گردآوری و برگردان به زبان فارسی: نیما گُلکار

: منبع

The Spanish Civil War : Anarchism in Action by Eddie Conlon

https://web.archive.org/web/20071006042504/http://struggle.ws/pdfs/spain.pdf