ویدئو و عکس سیلی خوردن یک زن دست فروش توسط مامور شهرداری در فومن و به یاد محمد بو عزیزی و علی چراغی

مادر دست فروش که مقداری سبزی برای فروش در کنار خیابان گذاشته است و در صدد دفاع از فرزند خود برآمده بود که توسط مامور شهرداری به این مادر پیر و زحمتکش سیلی زده شد که این اقدام غیر انسانی باعث برانگیختگی ، عصبانیت و اعتراض مردم مخصوصا در دنیای مجازی شده است.

پسر مادرفومنی که توسط مامور شهرداری سیلی خورد از همه مردم خواست تا صدای مظلومیت مادرش باشند.

برخورد ماموران سد معبر حکومت با دستفروشان محروم بارها در شهرهای مختلف ایران باعث حادثه‌های ضد انسانی تاسف آوری شده است که می توان به مرداد ماه دو سال پیش در تهران اشاره کرد که علی چراغی که همراه پسر نوجوان خود در منطقه تهران پارس بود، در درگیری با ماموران سد معبر کشته شد. علی چراغی کارگری که بر اثر ضرب و شتم توسط ماموران گشت سد معبر شهرداری تهران به مدت یک هفته در بیمارستان بستری شده بود، روز پنجشنبه ۲۳ مردادماه در بیمارستان نورافشار تهران جان باخت.

حال باید دید که فعالین مدنی در داخل کشور قادر خواهند بود که دست به تجمع و اعتراض بزنند و به توهین و تحقیر مکرر مردم که به اشکال گوناگون توسط عوامل حکومت صورت می گیرد بتوانند اعتراض کنند.

این حادثه ما را به یاد محمد بوعزیزی می اندازد که این جوان تونسی در اعتراض به این که پلیس مانع شده بود، وی بدون جواز سبزی و میوه بفروشد، خود را در خیابان آتش زد و متعاقباً در بیمارستان درگذشت. این حادثه باعث شروع هفته‌ها تظاهرات خشونت‌آمیز خیابانی در سراسر تونس، در اعتراض به بیکاری، فساد و گرانی مواد غذایی شد و به تغییر رژیم و فرار رئیس‌جمهوری تونس انجامید.

—————————-
به دندان فرو بردن در میوه‌ی ممنوع می‌ماند آزادی

کسانی از سرزمین‌مان سخن به میان آوردند
من اما به سرزمینی تهی‌دست می‌اندیشیدم
به مردمانی از خاک و نور
به خیابانی و دیواری
و به انسانی خاموش ــ ایستاده در برابر دیوار ــ
و به آن سنگ‌ها می‌اندیشیدم
که برهنه بر پای ایستاده‌اند در آب رود
در سرزمین روشن و مرتفع آفتاب و نور.
‌‌‌

به آن چیزهای از یاد رفته می‌اندیشیدم
که خاطره‌ام را زنده نگه می‌دارد،
به آن چیزهای بی‌ربط که هیچ‌کس‌شان
فرا نمی‌خواند:
به خاطر آوردن رویاها ــ آن حضورهای نابه‌هنگام
که زمان از ورای آن‌ها به ما می‌گوید
که ما را موجودیتی نیست
و زمان تنها چیزی است که بازمی‌آفریند خاطره‌ها را
و در سر می‌پروراند رؤیاها را.
سرزمینی در کار نیست به جز خاک و
به‌جز تصویرهایش:
خاک و
نوری که در زمان می‌زید.

قافیه‌یی که با هر واژه می‌آمیزد:
آزادی
که مرا به مرگ می‌خواند،
آزادی
که فرمانش بر روسپی خانه روا است
و بر زنی افسونگر
با گلوی جذام گرفته.
آزادی من به من لبخند زد
همچون گردابی که در آن
جز تصویر خویش چیزی باز نتوان دید.

ـ□

آزادی به بال‌ها می‌ماند
به نسیمی که در میان برگ‌ها می‌وزد
و بر گلی ساده آرام می‌گیرد.
به خوابی می‌ماند که در آن
ما خود
رویای خویشتنیم.
به دندان فرو بردن در میوه‌ی ممنوع می‌ماند آزادی
به گشودن دروازه‌ی قدیمی متروک و
دست‌های زندانی.

آن سنگ به تکه نانی می‌ماند
آن کاغذهای سفید به مرغان دریایی
آن برگ‌ها به پرنده‌گان.
انگشتانت پرنده‌گان را ماند:
همه چیزی به پرواز درمی‌آید!

■ اُکتاویو پاز | ترجمه‌ی احمد شاملو |

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

ویدئو و عکس سیلی خوردن یک زن دست فروش توسط مامور شهرداری در فومن و به یاد محمد بو عزیزی و علی چراغی

Text Size

Explore More

Publishing and Redistributing all contents on this website is completely free