دینی بودن امر دولت (بخش دوم)

از مقدمۀ بخش پیشین، لاجرم همین مستفاد می‌شود که ظاهراً «دولت» به هرمعنایی و به هرفرمی، دقیقاً با «مکانیزمی دینی»، خود را مقدس می‌سازد و دیگری خود را با مکانیزم مقدس‌سازی خویش «شبح‌زده» می‌کند.

بیایید کمی بیشتر این مهم را توصیف کنیم.

دولت برای فرد، به عنوان چیزی «دور از دسترس»، چیزی «واحد»، چیزی «منسجم»، چیزی «عالم» از او و جامعه، چیزی که «قادر» است و لااقل با همدستانش «مهربان»، با ابزار خویش، مانند «رسانه»، «یگانه‌سازی» می‌شود؛ اما دیگری چه؟ آیا دیگریِ دولت، «یگانه» نیست؟

دولت در این مرحله، دیگریِ خود را، «در دسترس» (مکانیزم جذب نیروی سرکوب)، «ناهمبسته»، «نادان»، «ناتوان» و «ناسالم» و نتیجتا «بیگانه» می‌داند. وسعت استفادۀ این واژگان مذکور و هم‌معناهایشان از منظر تاریخی می‌تواند مصداقی بر صحت این مکانیزم باشد.
دولت در جایگاه «آپولون» هیچگاه نمی‌تواند نظم و منطق فرد و جامعه را بازشناسد؛ به همین جهت در نظر دولت همواره دیگری‌اش «دیونیسوسی» است.

اگر یگانۀ موردنظر اشتیرنر، هرچند هم خودآگاهانه، برای خواست خویشتن قدم بردارد و با میل خویشتن به خودسازماندهی بپردازد؛ این روابط ظریف و طبیعی، چگونه می‌تواند ریشۀ شبح (~ایده~دین) و دولت را بزند؟
ظاهراً ایگوئیست (یا یگانۀ مدنظر اشتیرنر) و اتحادیۀ ایگوییست‌ها، باید وارد مرحله‌ای تازه شوند؛ وارد مرحله‌ای جنبشی شوند و برای ورود به این مرحله همکاری با آنارشیست‌های رادیکال ظاهراً مقدور و حائز اهمیت است؛ پس یک راه مطلوب برای «شبح‌زدایی» چیزی جز #آنارکوایگوئیسم نیست.

مطلب دریافتی از یک ایگوئیست

بخش پیشین:

دینی بودن امر دولت

https://t.me/anegofromworld/2319

هرآنچه می‌خواهید در مورد آنارکوایگوییسم (به اصطلاح آنارشیسم اشتیرنری) و ایگوییسم بدانید:
https://t.me/anegofromworld/2318