معرفی کتاب: نافرمانی مدنی – هنری دیویید ثورو

 «آرزوی کشتن یا کشته شدن ندارم ، اما شرایطی را پیش بینی می کنم که هردوی اینها از سوی من ناگزیر باشد.»
هنری دیویید ثورو

 

 

■
ظاهرا استمرار طلبان وطنی، علاقه ای به مطالعه فصل دوم(صفحه ۷۳) به بعد این کتاب( نافرمانی مدنی اثر هنری دیوید ثورو) ندارند!
شاید هم یادشان رفته!

پس یاد آوری می کنم:
نه خشونت مطلق و نه عدم مقاومت مطلق!
این است پاسخ استوار ثورو به شرارت‌های اجتماعی نوشته جوئن کوونی (Joan cooney)

مایکل مه یر در کند و کاوش بر روی شهرت سیاسی ثورو تاکید می کند که وی در اواخر عمر از دیدگاه مقاومت مسالمت آمیز به طرفداری از ((خشونت به منزله ی ابزار جراحی شرارت از جهان)) گرایش یافت.
پیام ((مقاومت در برابر دولت مدنی)) که بعدها به 《نافرمانی مدنی》 شهرت یافت در این کلمات نهفته است :
اگر امسال قرار بود یک هزار نفر بدهی مالیاتی خود را نپردازند ، اقدامی خشن و خونین نمی بود، همچنان که بر عکس در صورت پرداخت ، حاکمیت را قادر می کنند تا اقدام به خشونت کند و خون بی گناهان را بریزند)).

این سخنان در تضاد کامل با نظرات آشکارش در مقالات بعدی اش هستند.

《 بردگی در ماساچوست 》 که در ۱۸۵۴ به چاپ رسید، خواستار نابودی آن ساختارهای سیاسی و اجتماعی بود که بازگشت《آنتونی برنز》 را به بردگی مجاز می شمردند، و 《دفاعیه ای برای کاپیتان جان براون》 که عنوان سخنرانی وی در ۱۸۵۹ بود بیانیه ای تندتر به شمار می آمد .
(( آرزوی کشتن یا کشته شدن ندارم ، اما شرایطی را پیش بینی می کنم که هردوی اینها از سوی من ناگزیر باشد. ))

تولستوی،در این باره مدعی است که هیچکس نمی تواند به ما ثابت کند جان آن کس ، از جان همبازی من ، کم ارزش تر است . پس حداکثر می توانم با فدا کردن جان خود و نه گرفتن جان کسی دیگر، قربانی را از دست جنایت کار یا حادثه نجات دهم و نه با کشتن فردی بی خبر یا شخص جنایتکار .
از سوی دیگر ، گاندی هم در این زمینه می گوید باید حتما تا پای جان برای نجات قربانی که در سایه حمایت ماست، تلاش کنیم، اما ترجیحا با سپر کردن تن و داشته ها و امکانات خود ، میان قربانی و مهاجم .

اما اگر اگر راهی جز دفاع مسلحانه که احتمالا منجر به خون ریزی می شود، وجود نداشته باشد ، گریزی از آن نیست.
و من در هر حال دفاع شجاعانه را به فرار بزدلانه ، همیشه ترجیح می دهم، اما پایداری تا حد مرگ در دفاع از قربانی را از همه بیشتر می پسندم،پیشنهاد نخست من نیز همین است.
البته قید 《سراسیمه 》 در کلام ثورو، تا حدودی این سه تن را به هم نزدیکتر می کند.

با مرور دیدگاه ماندلا ” نوع مبارزه را حکومت‌ها تعیین می کنند ” ، می توان نتیجه گرفت که هیچ انسان با وجدان و عاقلی به استقبال خشونت نمی رود، اما هنگامی که مورد حمله و تجاوز قرار می گیریم ، چاره ای جز دفاعی که شاید بخ خشونت هم منجر شود ، نداریم.
هنگامی که پاسخ دادخواهی،راهپیمایی های مسالمت آمیز، انتقاد و حتی سوگواری مردم با گلوله و شکنجه داده می شود، با شاخه گل بهدست جلادان دادن،خشونت به پایان نمی رسد!

کتاب نافرمانی مدنی
نویسنده: هنری دیویید ثورو
مترجم: غلامعلی کشانی

کتاب را میتوانید از این لینک دریافت کنید.