نقش و تاثیرات انباری در اقتصاد مقاومتی یا نقش و تاثیرات اقتصاد مقاومتی در انباری؟

نقش و تاثیرات انباری در اقتصاد مقاومتی یا نقش و تاثیرات اقتصاد مقاومتی در انباری ؟!

هیدن هایمر بر اساس تمایز میان تعریف های دولت محور، مبتنی بر نفع عمومی و بازارمحور فساد سیاسی را به سه گونه سیاه، خاکستری و سفید تقسیم می کند (هیدن هایمر،۱۹۷۰؛ ۶- ۴).

فساد سیاسی سیاه؛ کاری که از نظر توده ها و نخبگان سیاسی منفور است و عامل آن باید تنبیه شود. برای مثال می توان از دریافت رشوه برای نادیده گرفتن معیارهای ایمنی در احداث مسکن نام برد.

فساد سیاسی خاکستری؛ کاری که از نظر اکثر نخبگان منفور است، اما توده های مردم در مورد آن بی تفاوتند. مثلاً کوتاهی کارمندان در اجرای قوانینی که در بین مردم از محبوبیت چندانی برخوردار نیستند و کسی غیر از نخبگان سیاسی به مفید بودن آنها معتقد نیست.

فساد سیاسی سفید؛ کاری که ظاهراً خلاف قانون است، اما اکثر اعضای جامعه (نخبگان سیاسی و اکثر مردم عادی) آن را آنقدر مضر و با اهمیت نمی دانند که خواستار تنبیه عامل آن باشند. برای مثال، چشم پوشی از موارد نقض مقرراتی که در اثر تغییرات اجتماعی و فرهنگی، ضرورت خود را از دست داده اند.

• نتیجه گیری

تصور انواع دیگری از فساد سیاسی که می تواند به گونه شناسی فساد سیاسی یاری برساند دشوار نیست. می توان بین فساد در سطح ملی و محلی، فساد شخصی و نهادی، فساد سنتی و مدرن و… تفاوت هایی قائل شد. به فرض وجود دشواری هایی در ارائه نوعی تعریف رضایت بخش از فساد و نیز به فرض ماهیت ناگزیر هنجاری هرگونه تلاش در این زمینه، ضروری است که تحلیلگر نه فقط هوشیار باشد بلکه در مورد چارچوب فعالیت خود صریح بوده و نسبت به مسائل مربوط به تفاوت فرهنگی حساس باشد.

زندان کوچک شده ای از جامعه و دولت است و با نگاه دقیق به رفتار زندانیان و رویدادهایی که در آن رخ می دهد آسان‌تر  می توان در سطح وسیع ، حکومت و جامعه را شناخت،

فساد در زندان عریانتر از بیرون است  ، شاید به این دلیل که هم در ذهن زندانی  و هم در ذهن زندانبان ، وقوع فجایع عادی است و بارها شنیده ایم که وقتی به نابسامانی ها شکایت می شود،حتی روسای زندان هم می گویند : خب! زندانه دیگه ، از یکسری خلافکار چه توقعی دارید؟

…

و همین عادی پنداشتن فجایع باعث تشدید و تمدید آنها می شوند.

شاید بهترین گام برای آغاز مبارزه با این فساد و نابسامانی ها ارائه تصویری کامل و درست از آنها باشد،

از انباری زدن آغاز می کنیم و پیشتر بابت زشت بودن این حقایق پوزش می خواهم ، اما چاره ای جز چاپ بدون رتوش این عکسها ندارم! چون اگر واقعیت دیده نشود، امکان اصلاح آن نیز کم و کمتر می شود.

انباری زدن عملی است دردناک ،  زشت و البته یک فاجعه و جنایت علیه بشریت !

 اکثر افرادی که مرتکب این عمل می شوند، خود را مجبور به انجام این عوامل می دانند و مدعی هستند که راهی دیگر برای تامین هزینه‌های خود خانواده خود پیدا نکردند.

در زندان به کسانی که اجناس و مواد ممنوعه را از طریق پنهان کردن آنها در مقعد خود وارد بند می کنند، انباری زن و به این عمل انباری زدن گفته می شود. گوشی موبایل، مواد مخدر، قرص روانگردان، فلش و usb های حاوی فیلم و موزیک ویدیو مواردی هستند که البته در حجم و مقدار کم به این شیوه وارد زندان می شود.

البته که وارد کنندگان اصلی به شیوه های آسان تر برای ورود وسایل و مواد ممنوعه استفاده می کنند. زیرا سختگیری برای مردم عادی و خرده فروشهاست. اما واردکنندگان و فروشندگان بزرگ که اکثر آنها مامور هستند، بدون هیچیک از این دردسرها تعداد و میزان بیشتری مواد و اجناس ممنوعه وارد زندان می کنند.

شخصی که از طریق پنهان کردن مواد یا اجناس به این شکل آنها را وارد بند می کند، بیش از آسیب رساندن به جامعه، به خود آسیبهای جبران ناپذیر می رساند. البته گاه حین بازرسی از بند نیز از این شیوه برای پنهان کردن مواد و اجناس از چشم ماموران بازرسی استفاده می شود. بدیهی است که افراد فقیر و اقشار ضعیف مجبور به انجام این عمل می شوند.

فقر، مهمترین عاملی است که افراد را تحریک به انجام چنین اعمالی و حتی اعمال کثیف‌تر و خطرناکتر از این می‌کند. به راحتی می توان مشاهده کرد که افراد هر چه مدت بیشتری در زندان محبوس باشند، امکان خلافکار یا خلافکارتر شدن آنها بیشتر می شود. محکومیت های طولانی مدت نه تنها باعث اصلاح افراد بزهکار نشده، بلکه آنها را بزهکارتر از پیش ساخته است. قطعا هر روز شیوه های جدید برای فرار از قانون و مامورانش می کند.

اگر چه مقصر اصلی را باید از بین قانون و مامورانش پیدا کرد.

اکثر زندانیان حین اعزام به بیمارستان و مراجع قضایی به سرباز و پاسیار بابت سفت و تیز بودن دستبند و پابند اعتراض می کنند. پاسخ رایجی که شنیده می شود اینست که: «سر کیسه را شل کن تا دستبند و پابندت شل شود. پنجاه هزار تومان برای شل شدن و ۱۰۰ هزار تومان برای باز کردن.»

پس از پرداخت ۱۰۰ هزار تومان و باز شدن دستبند و پابند، مرحله بعدی ملاقات با خانواده است.

پاسیار: « خب می‌دانی که ملاقات با خانواده حین اعزام ممنوع است. راهش چیه که ممنوعیت برداشته بشه. خب می‌دانی که سربازها اکثرشون بچه شهرستان هستن. ۱۲۰ هزار تومان حقوق می گیرن که اصلاً به کرایه رفت و آمدشان هم نمی رسه. غذاشون همون غذای آشغالیه که به شما می دن. شما شیرینی بده ما هم شیرینی می دیم. ۴ تا سرباز و چند پاسیار. شما روی هم ۲۵۰ هزار تومان پول ناهار بچه ها رو بده خانواده ات بیان ملاقات کنید. به نفع خودت هم هست اگر اینجا ملاقات بیان خیلی بهتر از اینه که تا سالن ملاقات بیان. اون هم پشت شیشه و گوشی. اینجا راحت می تونین همدیگر رو بغل کنین هم شما شیرین کام میشین و هم ما.»

ادامه  و منابع

#سهیل_عربی

سیزدهم خرداد ماه ۱۴۰۱

https://t.me/Soheil_Arabi645

پی نوشت:

البته این گزارش ( مهر)  با ماله کشی و سانسور فراوان منتشر شده ولی دست‌کم به سی درصد از حقایقی که من و دیگر زندانیان از زندان نوشتیم اعتراف می کند .

www.google.com/amp/s/www.mehrnews.com/amp/2186895