به هم پیوستن جوامع با هدف تدارک قیام نهایی

به هم پیوستن جوامع با هدف تدارک قیام نهایی

جمهوری اسلامی با برنامۀ تذهیب مردم بر پایۀ گرسنگی یعنی جیره ‌بندی نان و نان‌دادن به خودی در برابر غیرخودی، در توتالیتاریسم دینی ( تمامیت‌خواهی در جهان‌بینی خیر و شر بر پایۀ شمن‌پرستی روحانیت شیعه) سعی در تزریق هویت ایده‌آل خود با نام هویت جمعی به تک ‌تک مردمان .این جغرافیا داشته و گرچه همواره در این راستا شکست خورده اما این فرآیند و تلاش در ماه‌های اخیر صورت جدی‌تری به خود گرفته است

با شکست افسانۀ دینی شهریار نیک (خدای خدایان نیک است و هرچه بدی است از خدایان واسط است) در سال‌های گذشته، حتی در میان افرادِ جیره ‌خور، حاکمیت بحران‌زای جمهوری اسلامی، با اَبربحران مشروعیت‌بخشی به خود حتی در میان لایه‌های درونی خود مواجه شده، تضاد ذهنی_عینی اقلیت و درونی‌ترین لایه‌ها اینک مسئلۀ جدیدی شده است، زیرا الیگارشی در تمام سطوح تثلیث رسانه، اسلحه، اقتصاد پس از بایکوت عمومی انتصابات در دورۀ روی کار آمدن رئیسی، علاوه‌ بر ابربحران سرکوب و کنترل مردم با ابربحران همزیستی مسالمت‌آمیز خود با یکدیگر مواجه شده‌اند. وجود اعتصابات کارگری اعم از معلمان، صنایع نفتی، هفت ‌تپه، حمل ‌و نقل و… در کنار قیام‌های جوامع غیرفارس، نمودِ گذار از اپوزیسیون است که این مهم نیز عامل این ترس درونی است.

این ترس نه مانند سابق بلکه آن‌چنان رُعبی ست که چنان پروتوتایپ‌های دیکتاتوری، دست به ساخت تجمعاتی نمایشی زدند و نهایتاً حقیرانه فرماندۀ ‌شان، درمانده خوانده شد و سلام‌های هیتلری به خداحافظی با این سیستم، قرابت بیشتری پیدا کرد.

مردم هوشمندانه و بنابه آزمون ‌و خطا و تجربه دریافته‌اند که جمهوری اسلامی بنابه اقتصاد نفتی ‌رانتی و در دست داشتن نیروهای نظامی و شبه ‌نظامی خونخوار، تنها با اعتراضات یا اعتصابات از بین نخواهد رفت و در بهترین حالت، تا حدود اندکی عقب ‌نشینی خواهد کرد و بازتولید خواهد شد. مردم هوشمندانه راه اصلی سرنگونی این غدۀ سرطانی تاریخ بشریت را به اپوزیسیون درمانده ‌تر از پوزیسیون نشان دادند، آزاد سازی جغرافیاهای متنوع این جوامع انسانی با همیاری یکدیگر در قالب اعتصابات و اعتراضات همزمان آغاز به حرکت نمود.

طرح و شرح موارد زیر در آیندۀ قیام مردمی شاید یاری رسان باشد:

١- اعتراضات عمدتا كُنشی نبوده و واكنشی است، يعنی حادثه‌ ای در يك منطقه رُخ می‌دهد و مردم همان منطقه به شكل موقت اعتراض می‌كنند و با شروع سركوب عقب‌ نشينی می‌ نمایند.

٢- مطالبات منطقه‌ای است و سرتاسری نيست.

٣- فاقد هماهنگ ‌کنندۀ سرتاسري است. منظور رهبر نيست بلكه ارگان هماهنگ‌ كنندۀ مردمی ندارد و می‌بايست از خِرد و توان جمعی استفاده شود و امكان دارد حتی مردم جغرافیای یک شهر يا جغرافیای يک استان در روند مبارزۀ پيگير خود خلاء آن را پُر كند و هدايت همه استان‌ها را بر عهده بگيرد تا اعتراضات سرتاسری شود. بنابر اين، شعارها مهم هستند و می‌توانند حامل پيام هماهنگ ‌كننده براي بقيه استان‌ها هم باشد.

٤- بی وقفه و ادامه ‌دار نيست و كوتاه مدت هستند.

٥- آلترناتيو واحد و آرمان مشترک وجود ندارد و مطالبات سرتاسری نيست.

٦- سازماندهی و هماهنگی سرتاسری وجود ندارد.

٧- در هر تجمعی رژيم ليدرهای ميدانی را شناسايی و بازداشت می‌كند و خود تلاش می‌كند رهبرهای حكومتی، هدايت اعتراضات را به دست بگيرند و بنابراين هر چه تجمعات در يك منطقه بيشتر باشد اعتراضات مرتب ليدرهای مردمی خود را از دست می‌دهد اما با خرد جمعی بايد از ليدر ميدانی بی‌نياز شد و راه ديگری را جستجو کرد.

٨- تمركز تمام امكانات رژيم بر سركوب است.

٩- عوامل اطلاعاتی مرتب شعارهای تفرقه‌انگيز مانند “رضا شاه روحت شاد” را در اعتراضات مطرح و تقويت می‌كنند.

بخش رسانه‌ای اتحادیۀ آنارشیست‌های افغانستان و ایران

(بخشی از خودسازماندهی‌های فدراسیون عصرآنارشیسم)