قصه دزدی های من !

مثل اکثر مهاجرین مقیم کشور سوید من هم گاهی دارای چند شغل می شوم ، البته گاهی!
در یکی از این کارهای موقتی ماموریت می گیرم که به عده ای از بازنشسته ها، معتادین و افراد افسرده سرکشی کنم .هفته قبل دوباره با لیستی در دست آماده کار شدم .روز یکشنبه بعدازظهر ساعت پنج بود .دومین شخصی را که داشتم، یک زن معلم بازنشسته نابینا بود . بارها پیش او بود ه ام .یک انسان بی نهایت تنها که فقط صدایی رادیو تفاوت روز و شب را به او می فهماند و آمدن دخترش که مسیولیت مالی او را بعهده دارد ، دختری که خیلی کم به یاد میآورد که مادرش به انتظار او است و گرسنه و بی ِغذا در طلمات خود باقی است.
آن بعدازظهر در را باز کردم و سکوت خانه همانند همان تاریکی چشمان زن مرا نگران کرد .او روی تخت مثل همیشه دراز کشیده بود با رادیو شکسته شده در کنار ش ! ……و یک جمله که دخترش می گوید یک را دیو ی نو گران است . کلام زن قلبم را خراش داد. سخنی نگفتم و گزارش را خواندم. در دو روز قبل زن فقط نان و پنیر خورده بود. یخچال مثل قلب خیلی از ما ها خالی از همه چیز بود.به زن گفتم که بر میگردم و خودم را به دفتر رساندم .در فریز همیشه انواع غذاها مو جود است
دو بسته ِغذای بسته بندی و دسر و میوه و نان های خوشمزه را با عجله بر داشتم و هنگامی که قصد بازگشت را داشتم با یکی از کارکنان روبرو شد م .با سردی نگاهی به بسته ها انداخت و گفت مهرنوش ما حق دست زدن نداریم….
من فقط نگاهی کردم و با تندی گفتم که مسیولیت جواب داد ن با خودم است. …
زن نابینا با اشتها ی کامل غذا ، دسر و میوه ها را خورد. تلویزیون را روشن کردم .صدای خواننده سویدی و داغی چای زن را کامل شنگول کرده که می خندید و می گفت از عشق هایش و من بجای نیم ساعت یک ساعت و نیم آنجا ماندم که بعد به من خیلی فشا ر کمبود وقت را دا د. به زن نابینا در پاسخ اینکه از کجا آز غذا را تهیه کرد ه ام ،گفتم.که دخترش قبلا در فریز خانه گذاشته بود و زن گریست
آه می دانستم که او مرا از یاد نبرده فقط گرفتاره…..
تمام شب به زن و دزدی خودم فکر کردم .این نخستین دزدی من نبود.بارها در شب های سرد عید کریسمس برای الکلی های تنهای گرسنه ِ از غذای مفصلی که برای کار کنانی تهیه شده بود برده بودم که همیشه با چشمان ِغضبناک شکم های سیر کار کنان و و روسا روبرو شده بودم..شب های جشن و سرور و انسانها ی تنها و گرسنه و منزوی……
اما ماجرای دزد شدن من با یک زن الکلی سرطانی آغاز شد . زن روز های آخر عمر خود را می گذراند و قصد کرده بود که در خانه بمیرد .با زن که یک ورزشکار حرفه ایی بوده است خیلی بحث می کردیم . در روز های خوب زندگی زن مطالعه وسیعی داشته بود.یک روز گفت که چقدر دلش هوای بازار خرید چیستا را کرده ..
گفتم چرا ؟
گفت که یک گردنبند مروارید مصنوعی سفید را آرزو دارد که بدزد، و به ریش پلیس بخندد
نمی دانم چرا گفتم باشه من این کار را می کنم ….
به او قول دادم که گردنبند حتما دزدی باشد. ولی من هرگز جرات سرقت از فروشگاه ها را نداشتم و وقت کم بود .زن به رودی دنیا را ترک می کرد .بعد از جدال طولانی با خودم به خانه خواهرم رفتم و در یک لحظه دور از چشمان همه یک گردنبند مرواری سفید را در کیف پنهان کردم .این کار فقط به این قصد بود که به زن قول دزدی را داده بودم ….
زن با خنده ایی در چهره بیرنگ وبی نور از زندگی گردنبند را به کمک من در کردنش انداخت و گفت
حالا حس می کنم.که هنوز زنده ام و شهامت هیجان را دارم و تمامی شب پلیس را مسخره کرد…
دو روز بعد زن فوت کرد و خواسته بود که او را با همان گردنبند در تابوت بگذارند..
پس از مرگش اطلاع یافتم که او سالها ی متوالی خرج دو کودک را در آفریقا داده بود.
و بدین طریق من دزد شدم…..

منبع : فیسبوک