تبعید اجباری پناهجویان انگلیس به روندا ادامه سیاست استعماری و ضد انسانی است

هر انسان حق دارد به هر کجا که می‌خواهد داوطلبانه برود. قبل از پیدایش دولت و تجزیه جهان، انسان‌ها از چنین حق طبیعی برخوردار بودند اما بعد از پیدایش دولت در اثر هرج و مرج ایجاد شده توسط دولت‌ها در جنگ‌ یا دیکتاتوری دولت‌ها و گسترش سرکوب سیاسی، مذهبی، اجتماعی یا گسترش فقر، استعمار و استثمار، ایجاد مشکلات زیست محیطی( که باز عمده عامل آن دولت و سرمایه داری هستند)، مردم را آواره و مجبور به مهاجرت، تبعید و پناهندگی کردند. اگر روزی منافع امپریالیسم در استعمار سنتی بود، امروز به استعمار نوین هم روی آورده اند. گاهی در طول تاریخ استعمار اولیه آدم‌ها را عمدتا از افریقا به نام برده به اسارت و بردگی می‌کشیدند و به کشورهای خود می‌آوردند اما امروز اسارت و بردگی را شامل پناهجویانی می‌کنند که خود عامل آن هستند و اینبار به آفریقا و کمپ پناهندگی تبعید می‌کنند و از خود سلب مسئولیت می‌کنند.
انسان‌ها را اروپا و غرب به انسان درجه یک و درجه دو در پروسه پناهجویی تبعید کردهض و پناهجویان غیر اروپایی را غیرخودی و درجه دو محسوب می‌کنند که اجازه ماندن در اروپا را ندارند و به قاره آفریقا تبعید اجباری می‌کنند.

دولت بریتانیا اعلام کرده است که برای مقابله با پناهجویانی که با قایق‌های کوچک از کانال مانش عبور کرده و وارد این کشور می‌شوند، به برخی از آن‌ها بلیط یک طرفه به رواندا داده می‌شود.
دولت بریتانیا گفته است که اولین پناهجویان ممکن است ظرف چند هفته از بریتانیا به رواندا منتقل شوند. قرار است در رواندا به درخواست پناهندگی این افراد رسیدگی شود.
این طرح در حال حاضر تنها شامل مردان مجرد می‌شود.
بوریس جانسون، نخست وزیر بریتانیا، گفته است طرح رواندا، شامل افرادی می‌شود که از ابتدای سال جاری به طور غیرقانونی وارد بریتانیا شده‌اند.
بریتانیا اولین کشوری نیست که تبعید پناهجویان به خارج از کشور را مد نظر قرار داده است.
استرالیا اولین بار در سال ۲۰۰۱ استفاده از بازداشتگاه‌های بیرون از مرزهای زمینی‌اش را آغاز کرد.
و در سال ۲۰۱۳، قانون مهاجرت خود را سخت‌تر کرد تا ویزای اسکان مجدد را برای پناهجویانی که با قایق وارد می‌شوند رد کند.
در این مدت هزاران پناهجو به خارج از استرالیا تبعید شده‌اند.
در مجموع، ۱۳ نفر که به نائورو و پاپوآ گینه نو تبعید شده بودند بر اثر خشونت، عدم توجه پزشکی یا خودکشی جان خود را از دست داده‌اند.
اسرائیل که با ورود پناهجویان – عمدتاً از سودان و اریتره – مواجه است، با انعقاد قراردادهایی با کشورهای ثالث «اوگاندا و رواندا» برای پذیرش تعداد نامعلومی پناهنده اقدام کرده است.
طرح برای اخراج اجباری پناهجویان ناموفق و سایر مهاجران غیرقانونی به کشورهای ثالث – که بنا بر گزارش‌ها باز هم اوگاندا و رواندا هستند، توسط دادگاه عالی اسرائیل به حالت تعلیق درآمد.
دولت دانمارک در مورد هدف خود برای به «صفر» رساندن تعداد پناهندگان پروایی نداشته است.
در ماه ژوئن گذشته، قانونی به تصویب رسید که به آن کشور اجازه می‌دهد تا در زمانی که پرونده‌های پناهجویان بررسی می‌شود آن‌ها را به کشورهای ثالث خارج از اتحادیه اروپا منتقل کند.
سفر غیرمنتظره ماتیاس تسفایه، وزیر مهاجرت دانمارک، به رواندا در سال گذشته، گمانه‌زنی‌های گسترده‌ای را برانگیخت که دانمارک قصد دارد یک مرکز در آن کشور افتتاح کند.
یک تفاهم‌نامه امضا شد، اما هیچ برنامه مشخصی در مورد یک مرکز رسیدگی به امور پناهندگان وجود نداشت.
او به رسانه‌های محلی گفت: «گفتگوی ما با دولت رواندا شامل سازوکاری برای انتقال پناهجویان است.» اما هیچ توافق رسمی حاصل نشده است.
آقای تسفایه در بیانیه‌ای به بی‌بی‌سی گفت: «ما در حال گفت‌وگو با رواندا هستیم و همکاری خوبی داریم، اما توافقی در مورد انتقال پناهجویان نداریم.»
با این حال، رویکرد دانمارک در قبال اوکراینی‌ها به طور قابل توجهی متفاوت است. این کشور در نظر دارد تا از ۱۰۰ هزار نفر میزبانی کند و به آن‌ها مجوز کار اعطا کند.
حال اگر مقاومتی در مقابل این سیاست استعماری و غیر انسانی این ۴ دولت گرفته نشود در آینده‌ای نه چندان دور به سیاست غالب بسیاری از کشورهای پناهنده‌پذیر تبدیل خواهد شد.