چرا انسان به جائی می رسد که فریاد می زند: یا مرگ یا رهائی؟

چه می شود که انسان به اینجا می رسد ؟

به اینجا که فریاد می زند: یا مرگ یا رهایی ؟

دلیلش این است که هرگز زندگی نکرده ایم که از مرگ بترسیم، هرگز آزادی را تجربه نکرده ایم که از زندان کوچکتر بترسیم.

فریاد میزنیم ، چون کارد به استخوانمان رسیده،

بازداشت می شویم،

محکوم به حبس یا اعدام می شویم،

از هر صد زندانی سیاسی یکی هم می خواهد و هم می تواند که صدایش را به مردم برساند،

اما واکنش چیست؟

در بهترین حالت چند توفان توییتری و کامنتهای عجب و ای وای و سپس خبر بعدی، سپس بفرمایید شام…

خیلی زود فراموش می شوی…

راهکار چیست؟

من می گویم رادیکال شدن!

نگاه ریشه ای و عمیق به مشکلات.

نخستین و بهترین پرسش این است که بپرسیم اصلا چرا یک انسان باید معترض شود و تصمیم بگیرد با حکومت مبارزه کند، آنهم وقتی می داند پاسخ دادخواهی اش را با گلوله، طناب دار و شکنجه های گوناگون می دهند.

یک گام مانده به ریشه این است که بپرسیم چرا ” اعتراض، اظهار نظر ، انتقاد و دگر اندیش بودن باید ” جرم ” تلقی شود؟

تلاش برای اصلاح و حتی دگرگونی قوانین ارتجاعی ( واپسگرایانه) و نامناسب برای نیازهای امروز جامعه، که البته همین قوانین هم به درستی اجرا نمی شود و همان اندک حقوقی که قانون اساسی برای مردم در نظر گرفته پایمال می شود،

به کدام تجمع اعتراضی مسالمت آمیز ، مجوز داده اند؟

به کدام دگر اندیش فرصت اظهار نظر داده اند،

چرا اصل بیست و سه قانون اساسی که تفتیش عقاید را ممنوع کرده، مورد توجه بازجو، بازپرس، قضات و دیگر جلادان قرار نگرفته است؟

(اصل ۲۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس را نمی‌توان به صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مواخذه قرار دارد)

فرد بازداشت شده ، تحت شکنجه و اکراه بازجویی می شود و حتی با آزار خانواده اش از او اقرار می گیرند ، به استناد همان بازجویی های تحت شکنجه و اکراه تفهیم اتهام و علیه او کیفر خواست صادر می شود و قاضی بی آنکه به او اجازه کمک گرفتن از وکیل مستقل دهد و به دفاعیات توجه کند او را محکوم می کند.

البته مشکلات به همینجا ختم نمی شود،

اجرای احکام یکی از بدترین مراحل مواجه با حکومت سرکوبگر است،

قاضی شخص را محکوم به تحمل حبس کرده، اما به محکوم چندین شکنجه زجر آورتر از زندان را نیز تحمیل می کنند.

ضرب و شتم، توهین، آزار خانواده، عدم رعایت طرح طبقه بندی زندانیان و هم سلول شدن اجباری با افرادی که در یک محیط بسته اقسام مواد مخدر را مصرف می کنند،

( بوخوری شدن از دود مواد مخدر دیگران)، چاقو کشی، آزارهای افراد شرور و معتاد و ….

حتی شکنجه ها با پایان محکومیت هم تمام نمی شود،

پس از پایان محکومیت ، به سختی می توان شغلی پیدا کرد،

هر جا بروی می گویند،

برایمان دردسر می شود اگر یک ضد نظام و مجرم امنیتی را استخدام کنیم…

ادامه دارد ….

March 14, 2022

Soheil Arabi