تَب، همچون تبعید

قسمت سوم:

غروب شد!

واییییییییییی

غروب شد!

این ” ویژه” ترین ، ” مهمترین” و دشوار ترین غروب زندگی ام.

حالا پس از هشت سال می توانم پس از رفتن خورشید زیر نور ماه قدم بزنم.

( در زندان نزدیک غروب درب هواخوری بسته می شود)

غروب شد ، زدم بیرون

آسمان را نگاه می کردم ،

فقط آسمان را نگاه می کردم و اصلا نفهمیدم که دارم قدم می زنم…

دقیقا نمی دانم چقدر گذشت و چقدر دور شده بودم،

فقط با صدای فریادِ مردی ، به دنیا برگشتم:

آقا سهیل!

آقا سهیل !

چرا گریه می کنی!

خدا بد نده ، چیزی شده ؟

کجایی آقا سهیل!

می شنوی؟

منم !

صبح یادته؟

جلو کلانتری ،

سوار دوچرخه بودم ، صدام کردی ، گفتی زندانی سیاسی بودی،

تبعید شدی شهر ما، میخوای به مادرت زنگ بزنی، منم دیگه که برات زنگ زدم،

بابا آدم معروفیا! اسمت رو تو ماهواره گفت،

گفت که تبعید شدی شهر ما …

چرا گریه می کنی حالا ؟

• ●●

_ ببخشید ، چیزی نیست .

اومده بودم قدم بزنم ، یاد همبندیام افتادم که اونا الان توی بند هستن و اجازه ندارن زیر آسمون قدم بزنن…

( آدم کنجکاوی بود ، ازم پرسید چرا ، زندانی ها حق هواخوری ندارن ، صبح هم کلی سئوال پرسید، که زندانی سیاسی یعنی چی  و بعد که بهش توضیح دادم کلی شگفت زده شده بود،

و مثل بقیه مردم برازجان خیلی به هم ریخت وقتی فهمید شهرش را تبعیدگاه کردند،   _ البته بیشتر مردم می دونن ، همه میگن که شهر ما از دیر باز تبعید گاه بوده، چه زمان پهلوی چه خمینی و خامنه ای ،)

بهش توضیح دادم و ازم قول گرفت که تا اینجام بیام بهش سر بزنم و کلی محبت  و مهمون نوازی ، مثل همه مردم این شهر…

ازش جدا شدم و باز رفتم،

رفتم و رفتم و دوباره ارتباطم با محیط قطع شد.

از شهر خارج شده بودم،

و آقای دوره گردی ، چند بار زده بود روی شونم و هی صدام می کرد تا متوجهش شدم،

کاکا گریه نکن !

بیا ای سیگارو بوستون

می گذره

زندگی همینه خو

با هم یه سیگاری کشیدیم   و کلی درد دل

” آدم از زندون میاد بیرون دوست داره با همه حرف بزنه  و خیلی شتاب داره برای تخلیه خودش _ با اینکه من در حالت طبیعی خیلی کم حرفم و معمولا همه از کم حرفیم شاکی میشن    ،”

گرم صحبت شده بودیم که یادم افتاد ،  قرار بود یک ساعته برگردم !

ساعت هفت بیرون زده بودم و الان ساعت دو نصف شبه!

فهمیدم کلی دور شدم ،

با  آقای دوره گرد وداع کردم و ایستادم سر جاده که ماشین بگیرم،

حتما الان همه نگران شدن ، من هم که موبایل ندارم….

یه پرایدی نگه داشت و پرسید کجا میری ،

آدرس رو نوشته بودم ،

دست کردم توی جیبم هر چی گشتم   پیدا نشد ،

گفت بیا بالا

معلومه غریبی

میرسونمت

پسر جوانی بود،

کلی ازم نشونه های جایی که بودم را پرسید ، مثل اینکه بانک سر کوچه بوده یا نه،

بلوار چه شکلی بود،

من هم چیزهایی یادم بود بهش گفتم و تا نزدیک جایی که بودم رسیدیم،

تقریبا همه اهالی خونه ، دوستی که مهمونمون بودم تو خیابونا داشتن دنبالم می گشتن!

واقعا دست خودم نبود،

نمی خواستم این طور بشه،

از خونه که زدم بیرون ،

یاد همه شبهایی افتادم که دوست داشتیم زیر نور ماه قدم بزنیم،

یاد  همه رفقا که در بند هستند و از همین قدم زدن زیر نور ماه هم    محرومند،

غروب که از خونه زدم بیرون ، چند تا ساندویچی سر راهم بود،

خیلی دلم می خواست برم ،

بعد سالها یک غذای متفاوت از غذاهای زندان بخورم،

دلم نیومد،

وقتی هم بندی هات اون تو دارن زجر می کشن ، همه شادی های بیرون کوفتت میشه ….

تب ، همچون تبعید

سُهیل عربی

قسمت سوم

*****

لینک قسمت‌  دوم:

https://www.facebook.com/100065820091869/posts/238621108341891

*****

لینک قسمت اول:

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=236514535219215&id=100065820091869