بیانیه سیاسی در مورد فضای آنارشیست هلند

به نظر من ، یکی از دلایل اصلی تخریب جنبش آنارشیستی در غرب عدم درک صحیح آنارشیستهای غربی از تفاوت بین ابزار و هدف مبارزه است. در فضای سیاسی غرب ، آنچه که وسیله مبارزه است ، به اهداف مبارزه تبدیل شده است و در عین حال اهداف مبارزه نیز به طور کامل از بین رفته است. به عنوان مثال ، فضاهای سیاسی مانند اسکوات و نمادهای سیاسی به اهداف مبارزات تبدیل شده اند ، در حالی که اینها فقط باید وسیله ای برای مبارزه باشند که به شکل گیری بهتر اهداف مبارزه ، یعنی بسیج و سازماندهی اجتماعی کمک می کنند. اسکوات هدف در مبارزه نیست ، بلکه وسیله ای برای مبارزه است ، به این معنی که ما معتقدیم که مبارزات باید در خیابان ها انجام شود و وجود اسکوات وسیله ای برای شکل گیری بهتر این مبارزات اجتماعی خواهد بود.
فضای اسکوات باید به روی جامعه باز باشد، به این معنی که اعضای اسکوات باید با ایجاد برنامه های اجتماعی مانند کلاس های آموزشی ، آشپزخانه جمعی و غیره ، جامعه را به سمت اسکوات سوق دهند.
اسکوات فقط محلی برای اقامت نیست ، اسکوات یک فضای سیاسی است که نباید فقط به محلی برای زندگی مردم تبدیل شود. آنچه در غرب می بینیم این است که بیشتر اوقات افرادی هستند که خود را پشت دیوارهای اسکوات قرار داده اند و معتقدند که عدم انجام فعالیتهای سیاسی-اجتماعی آنها را در برابر سرکوب محافظت می کند. این یک تصور اشتباه است، زیرا هیچ امنیتی برای ما وجود ندارد ، ایمنی فقط برای فاشیست ها و بورژوازی وجود دارد ، در این ساختار لیبرال و سرمایه داری چیزی به نام امنیت در هیچ کجا برای ما وجود ندارد.

هلند بهترین نمونه از یک فضای سیاسی است که در آن یک مبارزه سیاسی از بین می رود ، زیرا در اینجا نه تنها درک درستی از ابزار و هدف مبارزه وجود ندارد ، بلکه هر گونه تلاش برای تغییر وضعیت نیز توسط خوده به اصطلاح جنبش سرکوب می شود. البته‌ دلیل آن واضح است ، زیرا برای آنها ایمنی وجود دارد ، زیرا بیشتر آنارشیست ها و چپ گرایان اینجا خود بورژوازی هستند. آزادی و عدالت اجتماعی که در غرب به دنبال آن بودیم ناگهان از نیزارهای شمال سوریه (کردستان) پدیدار شد. در حالی که همرزمان ما در روژآوا درست ترین نوع مبارزه برای آزادی را انجام داده اند ، اینجا در غرب بیشتر آنارشیست ها و چپ ها ، به حقیرترین شکل ممکن ، خود را با “سوسیال دموکراسی” همسو می کنند. آنها اکثراً یک دسته بورژوا و لیبرال هستند و در مورد انقلاب جدی نیستند. لیبرالیسم و ​​بورژوازی اکنون باید از منظر سیاسی و فرهنگی دیده شود ، ممکن است از نظر سیاسی یا به معنای اقتصادی-اجتماعی یک بورژوازی یا لیبرال نباشند ، اما فرهنگ لیبرال و بورژوازی تا آخرین سلول استخوان آنها نفوذ کرده است. بله ، این یک واقعیت است که ترک کردستان به اروپا یکی از بزرگترین حسرتهای من در زندگی است.

امروزه مهاجران در اکثر کشورهای اروپایی پرولتاریا هستند و من معتقدم که مبارزه مشترک بین مردم محلی اروپا و مهاجران منجر به یک انقلاب اجتماعی خواهد شد ، اما آنچه در اروپا می بینیم تلاش کافی برای سازماندهی چنین مبارزه مشترک نیست؛ دو دلیل اصلی مانع از شروع یک مبارزه مشترک گسترده در میان مهاجران و اروپایی های محلی شده است: ١-شکاف طبقاتی بین مردم محلی در اروپا و مهاجران. شکاف طبقاتی بین مردم محلی در اروپا و مهاجران، ایجاد پایگاه هایی برای مبارزه مشترک را غیرممکن کرده است ، زیرا حتی اساسی ترین چیزها مانند غذا و محل اقامت بین مردم محلی در اروپا و مهاجران مشترک نیست. ٢-دیدگاه ایدئولوژیک نسبت به مبارزه توسط مردم محلی اروپا و فقدان نگاه روشن سیاسی-اجتماعی نسبت به مبارزه. هدف از مبارزه نباید آنارشیزه کردن افراد باشد ، بلکه باید ایجاد جوامع مبارزاتی است. ما نباید سعی در سازمان دهی آنارشیست ها یا چپ گرایان داشته باشیم ، بلکه هدف باید سازماندهی و بسیج اجتماعی باشد، آنگونه که به جای یک نگاه صرفاً ایدئولوژیک نسبت به سازماندهی مردم ، به موقعیت سیاسی و اجتماعی مردم توجه میکند.

همچنین ، نباید منتظر بمانیم تا افراد خودشان را سازماندهی کنند ، بلکه باید کمک کنیم تا آنها بتوانند خودشان را سازماندهی کنند. بیشترین پتانسیل انقلابی در پرولتاریا وجود دارد ، هدف باید ایجاد و بازسازی یک جنبش پرولتاریای ستیزه جو باشد ، به همین دلیل ، به نظر من ، گروه های سیاسی در غرب که فقط از مردم محلی اروپایی تشکیل شده اند ، مشروعیت سیاسی ندارند.

امروز ٢ ژوئن است ، بیایید همچنین گروه مسلح آنارشیست ٢ ژوئن در برلین غربی را به یاد بیاوریم ، گروهی که در ژوئیه ١٩٧١ توسط اعضای گروه سیاسی کمون ١ و توپاماروهای مسلح برلین غربی تاسیس شد. گروه ٢ ژوئن ، این نام از ٢ ژوئن ١٩۶٧ گرفت ، زمانی که پلیس های آلمان غربی دانشجویی به نام بنو اونسورگ را کشتند.

آبتین پارسا
٢ ژوئن ٢٠٢٠