دیالوگی از سکانس های فیلم افسانه ۱۹۰۰ ساخته جوزپه تورناتوره : مقررات رو گاییدم

_کاپیتان : ۱۹۰۰ ، همه اینها خلاف مقرراته
_ ۱۹۰۰ : مقررات رو گاییدم
این دیالوگی است که در یکی از سکانس های فیلم ” افسانه ۱۹۰۰ ” ساخته جوزپه تورناتوره شنیده میشود .
عده ای انسان بزرگسال اطراف کودکی به نام ۱۹۰۰ که در حال پیانو زدن است جمع شده اند و بزرگ آنها ( کاپیتان ) با قیافه ای حق به جانب ، کودک خلاق را سرزنش میکند . چون فکر میکند بزرگ است ، چون فکر میکند دانای کل است ، چون … .
شخصیت و نماد پردازی ، در این صحنه ستودنی است ; انسان بزرگسال ( تفکری که خود را بزرگ و درست و برحق می داند ) در برابر کودک هنرمند ( تفکری که فردیتش را فدای کج فهمی دیگران نمیکند و قانون و مقررات برساخته از ذهنیت دگماتیک بزرگسالان را سدی در برابر خلاقیت _ که جلوه ای است انسانی _ میداند )
براستی ریشه تمامی معضلات جوامع در نادانی و ناکارآمدی بزرگسالان است . همیشه عده ای هستند که خود را باشعورتر و بزگتر از بقیه میدانند و بر پایه همین حکم ( که معلوم نیست با چه اسدلال و آزمایشی به آن رسیده اند ) دیگران را توده و خود را رئیس این توده میدانند . اینگونه است که احزاب شکل میگیرند . اینگونه است که حکم کلی ( فراروایت ) صادر میکنند و اینگونه است که در مسند قدرت ( حکومت ) امکان زیستن در جامعه ای پلورال و پویا را از مردم سلب میکنند .
حکومت ( دولت ) و مردم ( که هر دو تابعی از یکدیگرند ) در دراز مدت مفاهیمی را مورد توجه قرار میدهند که عرف ، قانون ، رسم و … نام می گیرند . این باور و یقین های همه گانی که خود را حقیقت محض میدانند ، وارد متن زندگی همه شده و متعاقبا هرگونه تفکر دیگری را به حاشیه رانده است . سوژه متفکر اما ، ” دریدا ” وار بر اساس و شالوده همه این متن ها گه می زند . جالبتر آنکه هر چه این متن ، عادی تر و طبیعی تر ( مقبول تر ) جلوه کند ، بنابر آنچه دریدا آن را شالوده شکنی میخواند ، باید با جدیت بیشتری ساختارش را ویران ساخت .
ایدئولوژی های سیاسی متعددی برحق بودنشان را نعره می زنند که همه شان در یک چیز مشترک اند ; قانون . و چه ترسناک است این واژه ! باید ترسید از این وضع کنندگان قانون ، از این تشنگان قدرت ، از کسانی که در راه رسیدن به قدرت دستشان در دست مردم است اما از لحظه رسیدن به قدرت به بعد تنها انگشت میانی شان را برای مردم به یادگار می گذراند . چپ یا راست فرقی نمیکند خواه سوسیال استفراغ ( بخوانید سوسیال دموکرات ) خواه روشنفکر مذهبی خواه لیبرال که با توجه به در متن بودنشان به قول دوستی ” ریدم به هردوشان چه چپ چه راست ” . همین ترسیدن هاست که انسان را از متن ( ایده های سیاسی رایج ) به حاشیه تشویق میکند . از آنجایی که آنارشیسم یکی از همان گفتمان هایی است که در متن این دانایان کل ، این تشنگان قدرت جای نمی گیرد ، با نگرشی پست مدرن ، نفی هر ایدئولوژی سیاسی ( چه در راس قدرت ، چه در میان یک گروه یا حتی یک متوهم خود سیاستمدار پندار ) و در نهایت پیاده شدن این ایدئولوژی که در چارچوب قانون و ساختار قدرت ( دولت ) انجام میگیرد ، ضرورت می یابد .
آنارشیسم جدا از اینکه انسانی ترین آرمان است ، اندیشه ای است که بر خلاقیت و آزادی تام و تمام انسان انگشت صحه میگذارد. همچنین فراروایت را برنمی تابد و از سلسله مراتب و بوروکراسی نیز بیزار است چراکه شعله آفرینندگی انسان را خاموش می سازد . اصحاب قدرت ( دولت ، دانشگاه ، انجمن ها ، پلیس و … ) تمام خلاقیت و آزادی انسان را عقیم ساخته و ذهنیتی خشک را ضمن مقررات به خورد مردم میدهند .
تک قطبی شدن و گوش به فرمان سرور بودن فقط برای کسانی ساده است که به گفته شاعری نوکری قدرت عادت مادرزادشان است . هیچ انسان آزادی خواهی این اعمال قدرت ها را نمی پذیرد و برای خلق جهانی زیبا و شاد و بدور از خشونت و قدرت ، درصدد شکستن مجموعه ای از ساختار ها بر می آید که تنها راه آن عملی ساختن همان جمله معروف ۱۹۰۰ است ; ” مقررات رو گاییدم