بازنشر مقالۀ «دینی بودن امر دولت»

سیستم (دولت) همواره نیازمند چیزی است که من آن را «دیگری بزرگ» می‌نامم. دیگری بزرگ این است که این «دست برتر»، این «دست خدایگانی» قادر و حلال مشکلاتتان است.

مهم نیست که این مشکل دعوای چند شخص باشد، چند جناح دولتی و غیردولتی باشد یا چندهویت کنار هم. دیگری بزرگ، این «دست برتر»، این «دست خدایگانی» قادر و حلال مشکلاتتان است. «عالم» و «قادر» و «مهربان» است پس خردمندانه باید به او ایمان آورد.

افق تفسیری دوگانۀ دولت_ملت یا جمهوری_سلطنت به همین سبب و تا همین حد مضحک است. در بهترین حالت با شعارهای خنده‌دار تعمیق و انکسار قدرت به واسطۀ واهی دموکراسی تفویضی و احزاب آزاد احساس می‌کند بحرانی را حل کرده.
سرچشمۀ این افق تفسیری از بافت دولت‌گرایی و عدم شناخت سازوکارهای پیچیدهٔ جامعه به عنوان یک موجود زنده است و این یعنی دوگانه‌ای را «اگر» بخواهیم مطرح بکنیم بهتر است جامعه‌گرایی_دولت‌گرایی یا شاید اقتدارگرایی_ضداقتدارگرایی باشد.

بحران نمایندگی در جغرافیای ایران بحران نیست، حاصل بلوغ فکری اجتماعی است که این بار نمی‌خواهد قدرت، اراده و اختیار خود را چنان سرسپرده‌ای به ارباب بدهد.

احزاب و سیاسیون! مؤمنانه این دیگری بزرگ، این «بت بزرگ» را بپرستید.

از مقدمۀ بخش پیشین، لاجرم همین مستفاد می‌شود که ظاهراً «دولت» به هرمعنایی و به هرفرمی، دقیقاً با «مکانیزمی دینی»، خود را مقدس می‌سازد و دیگری خود را با مکانیزم مقدس‌سازی خویش «شبح‌زده» می‌کند.
بیایید کمی بیشتر این مهم را توصیف کنیم.
دولت برای فرد، به عنوان چیزی «دور از دسترس»، چیزی «واحد»، چیزی «منسجم»، چیزی «عالم» از او و جامعه، چیزی که «قادر» است و لااقل با همدستانش «مهربان»، با ابزار خویش، مانند «رسانه»، «یگانه‌سازی» می‌شود؛ اما دیگری چه؟ آیا دیگریِ دولت، «یگانه» نیست؟

دولت در این مرحله، دیگریِ خود را، «در دسترس» (مکانیزم جذب نیروی سرکوب)، «ناهمبسته»، «نادان»، «ناتوان» و «ناسالم» و نتیجتا «بیگانه» می‌داند. وسعت استفادۀ این واژگان مذکور و هم‌معناهایشان از منظر تاریخی می‌تواند مصداقی بر صحت این مکانیزم باشد.
دولت در جایگاه «آپولون» هیچگاه نمی‌تواند نظم و منطق فرد و جامعه را بازشناسد؛ به همین جهت در نظر دولت همواره دیگری‌اش «دیونیسوسی» است.

اگر یگانۀ موردنظر اشتیرنر، هرچند هم خودآگاهانه، برای خواست خویشتن قدم بردارد و با میل خویشتن به خودسازماندهی بپردازد؛ این روابط ظریف و طبیعی، چگونه می‌تواند ریشۀ شبح (~ایده~دین) و دولت را بزند؟
ظاهراً ایگوئیست (یا یگانۀ مدنظر اشتیرنر) و اتحادیۀ ایگوییست‌ها، باید وارد مرحله‌ای تازه شوند؛ وارد مرحله‌ای جنبشی شوند و برای ورود به این مرحله همکاری با آنارشیست‌های رادیکال ظاهراً مقدور و حائز اهمیت است؛ پس یک راه مطلوب برای «شبح‌زدایی» چیزی جز #آنارکوایگوئیسم نیست.

دولت در هنگام ظهور، همچون هرنهاد دینی دیگر با دیگری‌سازی (روی دیگر سکۀ حزب‌سازی=پارتی‌بازی) تجلی می‌یابد؛ اما جدای از تجلیات این امر قدسی، از ریشه‌های امر قدسی، برای ایگوئیست‌ها، «مالکیت» جذابیت خاصی دارد. تاکید «اشتیرنر» بر مسئلۀ مالکیت آنچنان وسواس‌گونه است که در وهلۀ اول برای هرمخاطبی جلب توجه می‌کند. این «داغ مالکیت»ِ دولت با کارت و کدی گره می‌خورد که هنگام تولد «ایگو» را به شماره‌ای تقلیل می‌دهد و قابل بازگشت نیست؛ همچون «کلیسا» که پس از «غسل تعمید» راهی برای بازگشت نمی‌گذارد و تو تنها پس از مرگ «کاتولیک» نیستی. داغ مالکیت را تنها دین و دولت بر «تنانگی» انسان نمی‌زنند. «سرمایه‌داری» شاید حتی بیش از هردین مرسوم، سازوکارهای پیچیدهٔ دینی را استفاده می‌کند. ظاهراً اشتیرنر به درستی گفته بود که سرمایه‌داری در چشم طرفدارانش خدای یگانه است.

در چشم یک ایگوئیست، زدودن داغ مالکیت امور ایدئولوژیک و نهادهای سرکوب؛ همچون بازار، خانواده، مدرسه، کلیسا، زندان، بیمارستان و تیمارستان، بدون زدودن «ایده‌»های «بدیهی‌انگار» و «سازندۀ امر منضبط» ممکن نیست و در دید یک #آنارکوایگوئیست بجز بحث مذکور، شیوۀ زدایش نهادها و سیستم‌های سرکوب هم در معرض پرسش جدی‌تری قرار می‌گیرد.

مطلب دریافتی از یک ایگوئیست

پ.ن:
هرآنچه می‌خواهید در مورد آنارکوایگوییسم (به اصطلاح آنارشیسم اشتیرنری) و ایگوییسم بدانید:
https://t.me/anegofromworld/2318