جراّحی بابت درمانِ تروما، تومور و هیدروسل ناشی از شکنجه در زندان

نوشته ی سُهیل عربی، زندانی سیاسی آنارکو سندیکالیست در ایران

ببخشید که این توضیح دیر شد، چون خیلی ناگهانی و البته با تلاش دوستان خوبم عمل جراحی انجام شد و از آنجا که این جراحی بسیار دردناک بود ، اصلا نای نوشتن و حتی حرف زدن هم نداشتم و دست‌کم تا یک ماه درگیر دوران نقاهت این جراحی و تا دو سال آینده درگیر ادامه روند درمان مصدومیت‌های و بیماری های ناشی از اعمال رافت اسلامی توسط سربازان امام زمان هستم.

این جراحی بابت درمان تروما، تومور و هیدروسل ناشی از لگد بازجوی بند الف یک که در پاسخ به مقاله انتقادی ،با عنوان

” در حاشیه ها ” به بیضه ام کوبید انجام شد و خوشبختانه پس از دوسال و اندی درد کشیدن و دردسرهای ناشی از مصرف کورتون ، بالاخره این بحران تمام شد.

اوایل سال نود و هشت ، هنگامی که در تیپ یک زندان تهران بزرگ محبوس بودم ، گزارش و انتقادی نسبت به اوضاع زندانیان شعبه ای تحت عنوان #درحاشیه ها نوشتم( متن در انتهای پُست) که انتشار این متن باعث خشم عوامل زندان و به ویژه دست‌اندرکاران قرار ثارالله سپاه شد و برای تحقیقات( بازجویی و تشکیل پرونده) به اتهام فعالیت تبلیعی علیه نظام و تشویش اذهان عمومی به بند الف یک قرار گاه ثارالله منتقل شدم.

الف_یک

موسوی ، بازجویی که از پرونده اول در نقش بازجوی خشن قرار داشت این بار هم پس از فحاشی و تهدید شروع به مشت و لگد زدن کرد، وقتی به زمین افتادم گفت :

چیه ؟ علیه نظام و حضرت آقا می نویسی که همه لایک کنن و بگن یارو عجب تخمی داره؟

بیا اینم از تخمت…

زد و همه جا سفید شد،

انگار تو سرم رعد و برق شده

گوشم سوت کشید و دیگه هیچی یادم نمیاد تا توی بیمارستان فیروزآبادی ، که دکتر گفت باید فورا جراحی بشی؛

تروما !

برای جراحی آماده شدیم ، اما دقایقی پیش از شروع عمل ، دکتر گفت متاسفم، از بالا دستور دادند که برگردی به زندان و عمل انجام نشه ، خیلی سعی کردم راضیشون کنم ، اما گفتن مورد امنیتیه و دخالت نکنم…

برگشتم زندان و از اون به بعد هر چی درد کشیدم ، دیگه اعزام نکردند، حتی هدایت الله فرزادی ، پرونده پزشکیم را پاره کرد و بعد که شکایت کردیم، نه فقط به شکایت رسیدگی نشد که متهم به تشویش اذهان عمومی هم شدم.

در این دو سال فقط مسکن و به ویژه کورتون به خوردم دادند،

دو دقیقه که سرپا می ایستادم انگار یک وزنه چند کیلویی از بیضه ام آویزان کرده اند، درد شدید مجبورم می کرد دائم دراز بکشم و تقریبا بی تحرک بودم.

افسردگی و چاقی ناشی از بی تحرکی و مصرف کورتون بیماری فشار خون و تپش قلبم را تشدید کرد و چند بار به دلیل ضعف عضلانی زمین خوردم و پایم شکست و کج جوش خورد و …

چند بیماری دیگر از جمله آرتروز در پی این مصدومیت به وجود آمد و با توجه با اینکه اعزام به بیمارستان نشدم دردها و بیماری ها تشدید شدند.

اگر بخواهم کاملا شرح دهم که چه بلاهایی پس از این تروما سرم آمد و چه آسیب‌هایی دیدم، شاید نیاز به نوشتن یک کتاب باشد که هرآینه در توانم نیست.

فقط خواستم به عزیزانی که نگران بودند توضیح دهم و بدینوسیله از همه انسانهای عزیزی که کمک کردند از زندان خارج شوم و به درمان برسم قدردانی کنم.

امیدوارم هر چه زودتر همه انسانهای تحت شکنجه ، رها شوند و این روزهای سیاه تمام شوند…

با سپاس از شما

سهیل عربی

■

“”” در حاشیه ها

رهایی از این شکنجه گاه مشروط به سکوت و انفعال شده

و شرافت تشنه فریاد؛

پس بهتر که فریاد !!!

( بازجوها می گویند : )همه چیز بستگی به خودت دارد. هر چه کمتر به حاشیه‌ها بپردازی، بیشتر به آزادی نزدیک می‌شوی.

من حقایق را نوشتم و پاسخ انتقاد این بود : دو سال حبس و سه سال تبعید، هدیه‌ای از قاضی ماشالله احمدزاده،

نوشته ، فعالیت تبلیغی علیه نظام؛

بخوانید به جرم پرداختن به حاشیه‌ها؛

محکومیت به تحمل حبس و تبعید و علاوه بر آن ضرباتی چند با نازگل. ضرباتی آغشته به رافت اسلامی که ماموران معتقد و معذور با نازگل( لوله ای آهنی برای تنبیه معترضین) به جمجمه می‌کوبند که دیگر حاشیه ها را نبینیم و از آنها ننویسیم و خاموش شوم.

در حاشیه ها، جوان‌های اسلام شهر، رباط کریم، افسریه، پایین خطی ها و کوهدشتی ها که هشتاد درصد از جمعیت زندان را تشکیل داده اند.

در شعبه های آگاهی برای یک جرم جوجه می شوند تا صد جرم دیگر را تحت اکراه و شکنجه به عهده بگیرند. تا زندان ها پر شوند و اشتغال زایی شود برای بستگان آن آآآقا. آن آقاااااا که همیشه ته ریش دارد، تبسم و سه جای سوختگی، ببخشید! جای مهر در پیشانی‌اش.

نماز زیاد دوست دارد.

مخصوصا در ساعت اداری…

بگذریم فعلا از این آقا…

می گویند : نباید بپردازیم به حاشیه ها، آنها که هیچ جای تاریخ، اصل مطلب دولت و یا مجلسی نبوده اند.

پشت نیمکت های چهار نفره و در برابر آموزگارانی که مسئول قرن ها جزم گرایی بوده اند از تحصیل بیزار شدند، کار کردند، عرقشان خشکید و خبری از حقوق مکفی نشد و در آخر خلاف کار شدند. که اگر خلاف کار هستند خلاف کاران کوچک اند، آنقدر کوچک که مثل دردانه ی رییس جمهور سابق توان پرداخت سکه های طلا به آقایان پاک دست را ندارند؛ تا ۲۵ روز از ۳۰ روز ماه را در مرخصی سر کنند و ۵ روز باقی مانده را در اتاقی که به هتل می ماند گذران حبس کنند.

در حاشیه ها باید اینجا در دل کویر محبوس در بندهایی باشند که ۱۶۰ تخت دارد و بیش از ۴۰۰ زندانی.

گال دار و سالم،

معتاد و سارق،

عقیدتی و سیاسی،

پیر و جوان،

آرام و شرارتی،

ضارب و مضروب

ظالم و مظلوم

در هم و برهم

روی هم رفته،

خیلی رفته …

بله!