دلخوش به همین میزان نباشید،کارتن خواب ها را هم گور خواب می کنیم !

خوب نگاه کنیم. اینجا ایران است. کشوری که سالهاست زیر چکمه های استکبار له شده. کشور به خواب رفتگان و اخته گان. کشور ظلم و ستم و بیداد هر روزه.اینجا ایران است جایی که ۳۸ سال است این تصاویر را می بینیم و هیچ اتفاقی نمی افتد. و هر روز بدتر می شود. هر روز فاصله طبقاتی بین مردم به اندازه یک دره عمیق دهان می گشاید و ما سرخوش از اینکه در میانه ایم. رای می دهیم تا این کثافت ادامه پیدا کند چون در میانه ایم و دلخوش به اینکه شاید روزی “دستی از غیب برون آید و کاری بکند”.
از حلبی آباد و کوره پزخانه نشین ها رسیده ایم به گورخوابها…
و باز ادامه می دهیم چون اویی که در گور می خوابد و زمستان را به سر می آورد ما نیستیم.
اویی که زیر پل ها از شدت سرما تا صبح پاهایش سیاه و کبود می شود ما نیستیم.
با افراد سیاسی حرف نمی زنیم، از آنها دوری می کنیم و حتی در فضای مجازی هم از پسند نوشته هایشان هراس داریم چون ما هنوز چیزهایی برای از دست دادن داریم.
چون هنوز اندک حقوقی مانده که سر ماه جلوی ما پرتاب کنند و با آن بتوانیم نصف ماه را به سر بیاوریم. ما هنوز به آخر خط نرسیده ایم. هنوز می توانیم مهمانی بگیریم، با هزار وام و قرض و بدهی ماشینی زیرپایمان بیندازیم و به اقوام و فامیل سالی یک یا دوبار سرکشی کنیم. ما هنوز به آخر خط نرسیده ایم. هنوز خانه ای هست و سقفی هست ولو تمام طول سال نگران از دست دادنش باشیم یا نگران صاحبخانه ای که اجاره را دوبرابر می کند. هنوز معامله می کنیم، هنوز حسابهای بانکی مان گردشی ولو ناچیز دارد.
به آخر خط نرسیده ایم. در گور نمی خوابیم که حتی آن را هم با ضرب و شتم از ما بگیرند. هنوز دوستانی داریم، روابطی و عشقی ولو کوتاه مدت، هنوز چیزهایی هست که برای حفظشان تن به بندگی بدهیم. می ترسیم از رسیدن به آخر خط می ترسیم. ما تصوری از آزادی نداریم. آزادی برای ما رویایی است که هرگز محقق نمی شود. می ترسیم زنجیرها را پاره کنیم و در دنیایی بی صاحب رها شویم. زندگی بدون ارباب برایمان بی مفهوم است. از وقتی چشم باز کردیم زنجیر به دست و پایمان بوده و پدرانمان و پدرانشان نیز هم.
ما دلخوشیم که در میانه ایم پس رای می دهیم، بحث سیاسی نمی کنیم، روابطمان را با احتیاط جلو می بریم، شعار می دهیم که “امنیت” داریم. جک های خنده دار تعریف می کنیم، ماهی یک بار عرق می نوشیم، سالی یک بار سفر می رویم، صبح ها با خستگی برمی خیزیم و تا شب برای لقمه ای نان می دویم و خوشحالیم که حداقل شغلی داریم. بچه پس می اندازیم و آرزوهایمان را در کودکانمان جستجو می کنیم. بچه پس می اندازیم و امیدواریم شاید یک روز کودکانمان خوشبخت شوند اما حتی نمی دانیم خوشبختی یعنی چه.
ما نه هرگز پورشه سوار شده ایم و نه هرگز در گور خوابیده ایم پس رای می دهیم به امید اینکه یک روز وضع مالیمان خوب شود و از ترس اینکه در گور نخوابیم.
ما نفس می کشیم و امید داریم یک روز یک نفر پیدا شود که نجاتمان دهد. دعا می کنیم، نذر می کنیم، هر بار به یک نفر آویزان می شویم و ترس را تمام عمر زندگی می کنیم و روزی که می میریم با ترس دعا می کنیم که کودکانمان سرنوشت ما را زندگی نکنند…..

ما با زنجیر به دنیا آمده ایم و با زنجیر می رویم و هراس داریم که حتی بعد از مرگ هم عقوبت شویم. ما برده ایم. پدرانمان برده بوده اند و کودکانمان بردگی را می آموزند و اگر کسی از انقلاب حرف بزند تپش قلبمان بالا می رود، ممکن است خود را خیس کنیم و با تمام توان از گوینده فاصله می گیریم. چون هنوز چیزهایی برای از دست دادن داریم.
پ.ن : دیروز عکس گور خوابها منتشر شد و امروز نیروی انتظامی انها را با ضرب و شتم از گورستان بیرون کرد.

#گورخوابها
#لاکچریها
#انقلاب_کارگری
#اصلاحات
#برده_داری_نوین
#جزیره_ثبات
#دلخوش_به_همین_مقدار_نباشید

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

دلخوش به همین میزان نباشید،کارتن خواب ها را هم گور خواب می کنیم !

Text Size

Explore More

Publishing and Redistributing all contents on this website is completely free