وضعیت وحشتناک مهاجران در بازداشتگاه ایستگاه پلیس آتیکی، آتن

آنچه من مینویسم، وضعیت مهاجران در بازداشتگاه ایستگاه پلیس آتیکیست که به درخواست خوده مهاجرانی که هم زندانی بودیم نوشته و منتشر میشود.

انگار که وجود نداریم، برخی از ما، سه ماه است که اینجاییم، روز اول که پلیس ها ما دستگیر کردند و به اینجا آوردند، از ما اثر نگشت جنایی گرفته شد و تا دیگر خبری از آنها نیست که حتی بپرسند نیازمان چیست.
هر روز، هر ساعت، از آنها میخواهیم که اجازه دهند برگه پناهندگی را امضا کنیم اما پلیس ها اهمیت نمیدهند و دروغ میگویند که ما با پترورالی(آلاداپون: مرکز اصلی مهاجرتی) همین الان تماس گرفته ایم و این اشتباه ما نیست بلکه پترورالی تلفن را بر نمی‌دارد یا سرشان شلوغ است و…
غذای اینجا بسیار بسیار بد است و کافی نیز نیست؛ برخی از ما تابحال چند بار دست به خودکشی زده است و برخی دیگر نیز بزودی اینکار را انجام خواهند داد، زیرا ما بسیار خسته شده ایم، شاید این تنها راهی باشد که پلیس ها حداقل برای لحظه ای ما را از اینجا خارج کنند.
ما پول نداریم و تماس با بیرون بسیار گران است، باید کارت تلفن بخریم که آن نیز چهار یورو برای چهار دقیقه تماس است.
بیشتر ما در یونان تنها هستیم، ما دلمان برای خانواده هایمان تنگ شده است، برای نور آفتاب نیز زیرا که در روبری تنها پنجره سلول، ساختمانی وجود دارد که مانع از لمس نور خورشید بر پوستمان میشود.
ما نیاز به کمک مردمی داریم که بیرون هستند، ما نیاز داریم که آنها به ما اهمیت دهند، بله درست است که بر روی کاغذ ما وجود خارجی نداریم(اشاره به نداشتن هر گونه برگه قانونی در اثبات اینکه وجود دارند) اما حقیقت این است که ما وجود داریم.

۱۳ آگوست، زمانی که پلیس ها من را به دادگاه برای محاکمه منتقل کردند، اولین چیزی که به جلوی چشمانم آمد، دادگاهی پر از مهاجر بود، وقتی با برخی از آنها صحبت کردم، متوجه شدم که تنها دلیل حضورشان در اینجا این است که نخست چهره شان شبیه اروپائیان نیست بنابراین پلیس ها آنها را برای گشتن متوقف کرده اند زیرا در نظر نژادپرستانه سیستم، زنگ پوست شما کافیست تا به جنایتکار بودن متهم شوید؛ دومی آنها بعنوان مهاجر هیچگونه اثبات قانونی نداشتند که ثابت کند وجود دارند.

من بیانیه سیاسی خودم خواندم، در دادگاهی که جلوی چشمش مهاجران زیر توهین های نژادپرستانه پلیس ها بودند؛ من آنرا خواندم، زمانی که اطرافم پر از پلیس های مسلح به تفنگی بود که نوجوان ۱۵ ساله الکسیس گریگوروپولوس را کشتند؛ آنرا را خواندم زمانی که چند روز پیش، همین دادگاه ها قاتل او را آزاد کرد؛ من آنرا خواندم، زمانی که قاضی ها در چشمانم نگاه میکردند و به دروغ می گفتند که نحوه برخورد دادگاه و پلیس با یونانی ها و مهاجران بدون فرق است؛ من آنرا خواندم، زمانی که بسیار روشن بود که حضور مهاجران مهاجران در دادگاه بخشی از برنامه جنایتکار جلوه دادن هویت مهاجر بود است؛ این محاکمه مثال خوبی بود برای عدالت بورژوازی، بخوانید بی عدالتی.

(بیانیه سیاسی آبتین پارسا در دادگاه ۱۳ آگوست: من از دادن اثر انگشت جنایی به پلیس سر باز زدم، زیرا اتهام جنایتکار بودن را نمی پذیرم، در حقیقت جنایتکاران واقعی خوده پلیس ها هستند که مسلح در جامعه می چرخند و مردم را میکشند، این پلیس ها بودند که نوجوان ۱۵ ساله الکسیس گریگوروپولوس را ضرب گلوله کشتند، این ما مهاجران نیستیم که برای جامعه خطرناکیم بلکه این پلیس ها هستند، دولت و پلیس درحال تلاش است که ما مهاجران را جنایتکار جلوه دهد که دلیل حضور این همه مهاجر در دادگاه نیز همین و تفکرات نژادپرستانه پلیس است)

(https://athens.indymedia.org/post/1599482/)

آنچه من گفتم، یک بیانیه شخصی نبود، بلکه درد و مشکل مشترکی بود که به ما اقشار ستم دیده جامعه توسط اقتدار تحمیل شده است.

آبتین پارسا ۱۵ آگوست ۲۰۱۹