ما می نویسیم و آنها می میرند

سولماز

ما می نویسیم، هشتک می زنیم، هیاهو می کنیم، در خانه هایی گرم با تن پوشی گرم
آنها می لرزند، از گرسنگی، از سرمایی که تا مغز استخوانهایشان نفوذ کرده ، با پاهایی که از شدت سرما سیاه می شود…. که از شدت سرما قطع می شود…
ما زیر پتو می خزیم و بر بالشی که راحتی اش حس آرامش به تنمان سرازیر می کند، صفحات مجازی خود را بالا و پایین می کنیم و با دیدن کودک رها شده در خیابان، گورخواب و کارتن خواب ، اعدامی در ملاعام، پیرزن و پیرمرد دستفروش، گلفروش ۹ ساله سر چهاراه به اندازه دقیقه ای آه از نهاد برمی آوریم و بعد یادمان می افتاد زیر گاز را کم نکرده ایم…..
آنها گوشه خیابانها، جایی دور از شهر، در تاریکی قبرستانها به آرامی با پاهایی که توان ایستادن هم ندارند با تمام سرمایه شان ( یک پتوی نازک، کیسه پلاستیکی پاره و اندک لباسی سیلی خورده از باد و باران ) مرگ را نفس می کشند و ما از آنها می نویسیم برای نشان دادن میزان انسانیت مان…..
آنها به دنبال لقمه ای نان سطل های زباله را، جدول خیابانها را، زمین را بو می کشند و ما صبح که از خواب بیدار می شویم فکر می کنیم که هوس کدام غذا را امروز داریم و از آنها می نویسیم….

آنها حتی نمی دانند که ما می نویسیمشان، که چقدر داستان زندگی شان برای مان ارضا کننده است، حتی نمی دانند که دیده می شوند، چون دیده شدن را نمی بینند… در دنیای واقعی از کنارشان عبور نمی کنیم مبادا ذره ای از فقر و بدبختی شان دامنمان را بگیرد یا مجبور شویم اندک پولی کف دستشان بگذاریم اما در دنیای مجازی……

آنها هر روز هر شب در سرمای جان فرسای زمستان آخرین نفس هایشان را می کشند و جایی دور از چشم مردمان شهر برای همیشه می روند بدون اینکه حتی نامشان را بدانیم. و فردا با دیدن یک عکس می نویسیم ” یک کارتن خواب مرد”
“کارتن خواب” را در کسری از ثانیه می نویسیم و آنها زندگیش می کنند…. زندگی اش می کنند.
ما می نویسیم و آنها حتی نمی دانند که ما می نویسیمشان….
عکس هایشان را دست به دست می چرخانیم و آنها حتی نمی دانند کسی جایی روزی ممکن است عکسشان را برداشته باشد تا خوراک خوبی برای روزنامه اش فراهم کند….
آنها هستند، همینجا، اطراف ما، و نوشته های ما نه سرما را از آنها می گیرد و نه نانی است برای سیر کردن شکم های روزها گرسنگی کشیده شان…..

این روزها گوشه های خیابان را با دقت بیشتری نگاه کنیم، قبرستان ها، لوله های فاضلاب رها شده در زمینی بایر، و هر جایی که هرگز فکرش را نمی کردیم کسی بتواند یک شب را آنجا سر بر بالین بگذارد… حتما پیدایشان می کنیم. همین جا هستند. درست در کنار ما.
و نوشتن های ما نه سرما را از آنها می گیرد نه نانی است برای گرسنگی همیشگی شان….

#گورخواب
#کارتن_خواب
#دلخوش_به_همین_مقدار_نباشید

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

ما می نویسیم و آنها می میرند

سولماز

Text Size

Explore More

Publishing and Redistributing all contents on this website is completely free