مرگ، در تابوتی لجنی

در همه‌ی قیام‌های مردمی، همیشه اولین کسانی که باتوم‌هایشان به هوا می‌رود و تشنه‌ی آنند که عقده‌های روانی حاصل از شخصیت پاسبانی‌شان را به رخ خیابان بکشند، مردان لجنی نیروی انتظامی‌اند. شخصیت پاسبانی یا آژان و دژبانگشتگی، ریشه در تاریخ و فرهنگ نظام‌ها و حکومت‌های خودکامه‌ی تاریخِ ِ سلطه در ایران دارد. اگر چه در دوران پهلوی اول و بعد از آن پسر پاسبان‌تر از پدر، به اوج رسید، اما همچنان یک پدیده‌ی عجیب و معضل‌دار فرهنگی در ایران است. خاستگاهی که نیروی انتظامی جمهوری اسلامی نیز از آن پدید آمده، همان فرهنگ پاسبان‌مداری ایرانی‌ست. جیره‌خواری ِ بسیار نظاممند و پر طمطراقی که طبیعی‌ست همیشه اولین کسانی باشند که باتوم‌هایشان به هوا رَوَد و صاحب‌منصبانش را از گزند قیام‌کنندگان، محافظت نماید. نقش نیروی انتظامی در سرکوب قیام‌های مردمی در ایران نقشی بسیار مهم و در عین حال ابزاری جهت مظلوم‌نمایی و سیاه‌نماییهای سیاسی برای حاکمیت نیز هست. با مشروعیتی پلیسی، خادمان ملت و نگاهبانان نظم و امنیت اجتماعی به جامعه معرفی می‌شوند و هم، هرگاه که لازم باشد، بازیگرانی جهت مظلوم‌نمایی نظام و ایفاگر نقشی می‌شوند که گویا اینان از خود جامعه‌اند و حافظان امنیت اجتماعی مردم‌اند. شاید اغراق نباشد که اگر بگوییم که فردی ایرانی را سراغ نخواهیم داشت که حداقل یک بار از گزند حداقل مواردی همچون باتوم، شکنجه، توهین و ناسزا، بازداشت و یا حداقل رشوه و باج‌گیری این مردان ِ لجنی آسیب ندیده باشد. وقتی که تمامی شهروندان از نگاه نیروی انتظامی مجرم‌اند مگر اینکه خلاف آن به اثبات برسد، وقتی هم در مرزهای سیم‌خاردارشده‌ی جمهوری اسلامی بایستی شهروندان، فاقد شعور اجتماعی بوده و زیستنی مطیع‌وار داشته باشند، پس بسیار دور از ذهن نخواهد بود که جامعه از نگاه آنان مجرمانی باشند که بایستی به هر شیوه تربیت و اهلی شوند.
و درست در بزنگاه قیام‌هاست که این باجبگیران ِالگانس‌نشین یک وظیفه دارند، سرکوب قیام‌کنندگان بدون آنکه بدانند چه می‌خواهند، برای چه به خیابان‌ها آمده‌اند و مخاطبِ شعارها و مطالبات‌شان چه کسی است. و بدون آنکه یادشان بیاید که همین قیام‌کنندگان همان همشهریان، هم‌زبانان، هم‌وطنان، هم‌مذهبان و همسایگانشان هستند همه چیز باید یادشان برود و باتوم شوند و بکُشند و فحاشی و بی‌حرمتی کنند. اما شهروندان چیزی را از یاد نمی‌برند، و اتفاقا خوب به یادشان می‌آید که خود این نهادِ امنیتی در ترویج ضدفرهنگ‌هایی همچون فریب‌کاری، ابتذال اخلاقی، پخش و توزیع مواد مخدر، مخبرسازی افراد، ارتشا، انحراف اخلاقی جوانان، بی‌اعتمادسازی افراد در جامعه نسبت به یکدیگر، آزار و اذیت شهروندان و از همه مهم‌تر عملکرد بسیار وحشیانه‌ی آنان در سرکوب معترضین و تظاهرکنندگان چه نقش مهمی را ایفا می‌نمایند. نکته‌ای که در بیشتر رویدادهایی این چنینی از سوی مسئولین نظام و رسانه‌های وابسته به قدرت و حتی برخی از شخصیت‌ها و نهادهای به اصطلاح حقوق بشری مطرح می‌گردد این است که تعرض و هتک حرمت به فرهنگ، اخلاق و ارزش‌های اجتماعی که در نمونه‌ی رویداد مهاباد، منجر به مرگ فریناز خسروانی گشته است، تلاش می‌گردد که به هر شیوه‌ی ممکن موضوعیت نیابد، تخریب شخصیت گردد، اصل واقعه منحرف گشته، عامل یا عاملان آن معرفی نشوند، مطالبات به حق مردم را به خاک و خون بکشند. و هیاهو سر دهند که چرا پاسبانی لجن‌پوش می‌میرد. آنچه که مهم است قیام شرق کوردستان، قیام بر ضد آن ضدفرهنگی‌ست که مروجین و عاملین آن همان پاسبان و جلاد و جاش و اطلاعاتی‌های یقه‌سفیدش هستند. تابوتی از رنگِ لجن، جنازه‌ی مرگی فجیع را به انتظار می‌کشد.

منبع: آلترناتیو پژاک