سُهیل عربی: مهمترین گنج ها در عمیق ترین جای رنج ها است! (تبعید نامه بخش ۱)

Exile Letter by Soheil Arabi -1

پیش آمدهایی که خودمان در آنها نقشی نداریم،مثل آب و هوا(اینکه بارونی باشه یا آفتابی_خیلی سرد ،خیلی گرم یا معتدل!_ پاییز پارسال یک قطره باران هم نیامد،حالا داره بارون میاد! پارسال این موقع کتاب سیصد صفحه ای می گذاشتم رو کله ام،بازم مغزم می سوخت)

اتفاقهایی که خودمان در آنها نقشی نداریم !

مثلا اینکه در چه نوع سلولی باید #انفرادی بکشیم؟

توالت داره یا از ایناس که باید ساعتها منتظر بمونی تا زندانبان بیاد و بعد از کلی غرغر که همین چند ساعت پیش بردمت.

بالاخره خلاص بشی.

اینکه تو بند عمومی همبندیات باحال و با مرام باشن،یا آزارگر و آدم فروش، در #تبعید ماموری که باید برای حاضری هر روز بری دفترش ، عقده ای باشه یا آدمی نسبتا با وجدان، حداقل بیشتر از آنچه که قانون تعیین کرده اذیتت نکنه..

مردم شهری که در آنجا محکومیت به اقامت اجباری/ #تبعید را سپری می کنی مهمان نواز باشن یا غریب کُش،زود کار و جا گیر بیاری،یا..

بخشی از آنچه در این مسیر رخ می دهد را می توان با استفاده از تجربیات دیگران فهمید و خیلی جاهاش هم دیکته ننوشته است!

هر دوران ویژگی های خودش را دارد،مبارزه در عصر اینترنت و شبکه های اجتماعی تجربه ای جدید بود و خیلی از جاها با آزمون و خطا جلو رفتیم..

دو درس از مهمترین درسهایی که در این سال‌ها گرفتم،

۱:اینکه خیلی وقتها ممکن است اوضاع بهتر یا بدتر از آنچه که پیش بینی می کردم شود و همیشه باید برای حوادث و بحران‌های غیر قابل پیش بینی آماده باشم…

و بزرگترین درس :

مسیر و مقصد هر دو مهم هستند،خیلی از گنجها در رنج ها بود و من دیر فهمیدم…

در جوانی گمان می کردم #آزادی فقط یک مقصد و هدف است و یک آغاز و یک غایت/ پایان دارد،اما بعد فهمیدم که هر گام که در این راه برمی‌داریم به خودی خود یک پیروزی است،هر گام به سمت آزادی یعنی رهایی از یک #زندان ،زندانهایی که خیلی از آنها را خودمان ساخته ایم،آدم هیچ زندانبانی بدتر از خودش ندارد!

یکی از این زندان‌ها نگرانی ها است :

اگر اعتراض کنم و زندانی بشم، بیکار بشم.. چی؟

اگر کتک بخورم؟ اگر تمام پس اندازم در همان ماه های اول زندان تمام شود چی ؟

اگر بدانی همین از دست دادن ها ،همین رنج ها خودشان مهمترین گنج ها هستند،از زندان نگرانی ها رها می شوی،ما را با همین آب نبات چوبی ها خر کردند و سوارمان شدند!

ساکت!

اخراج میشی ،

بیکار میشی..

وقتی بدونی هیچی بد تر از سکوت در برابر ستمگر نیست، رنجها هم برات شیرین می شوند…

■■☆☆■■

#تبعید_نامه !

آنچه گذشت:

سال ۹۷ ، هنگامی که در زندان تهران بزرگ( چرمشهر _فشافویه) پنجمین سال از محکومیت به حبس را می گذراندم,

پرونده ای جدید علیهم گشوده شد و به دلیل نوشتن و انتشار چند گزارش از اوضاع زندان و زندانیان در زندان تهران بزرگ به ویژه افشای اجرای احکام قطع انگشت

محکوم به تحمل ۲ سال حبس،۲ سال اقامت اجباری ( تبعید) در برازجان و چهار ملیون جریمه نقدی شدم.

اواخر پاییز سال ۱۴۰۰ پس از پایان ۸ سال محکومیت حبس،از زندان گوهر دشت ،با دو مامور با یک خودرو پژو به کلانتری فرهنگ‌شهر برازجان منتقل شدم،

ساعت سه صبح به برازجان رسیدیم،

مانور کلانتری تشکیل پرونده داد و نیم ساعت بعد گفت حالا برو فردا ساعت ده به دادستانی برازجان مراجعه کن تا مراحل تشکیل پرونده تکمیل شود،

گفتم کجا برم؟

گفت هر جا می خوای برو

ولی بعد از تشکیل پرونده باید هر روز بیای کلانتری در حضور مامور دفتر حضور غیاب را امضا کنی…

گفتم من همین امروز بعد از هشت سال از زندان اومدم بیرون،نه پول دارم نه موبایل که با خانوادم تماس بگیرم،

الان کجا برم ؟

گفت دیگه مشکل خودته

برو بیرون از یکی موبایلشو بگیر به خانوادت زنگ بزن…

ساعت چهار صبح

تو میدون فرهنگ شهر

که اون زمان فقط یک دره بود ،

یک شهرک تازه تاسیس در حاشیه برازجان

فقط چند تا سگ اونجا بود

…

تا هشت صبح هیچ آدمی ندیدم

منم هیچ پولی نداشتم،موبایل هم نداشتم…

جایی هم در این شهر بلد نبودم…

فقط به سگها گفتم من سالها زندانی بودم،غذای خوب نخوردم،من رو بخورید حالتون بد میشه،از ما گفتن…

بالاخره صبح به ده نفر گفتم تا یکی تماس گرفت با مادرم،مقداری پول به حسابش زدیم و اونم داد بهم و چند روزی پول رفت و برگشتم به کلانتری و مراحل تشکیل پرونده ،مثل خرید دفتر و عکس گرفتن و … جور شد ،اما بعدش،باید چکار می کردم؟

نه پول دارم،نه شغل دارم،نه حتی موبایل برای تماس با خانواده و …

تقریبا ده روز به سختی هر روز رفتم کلانتری و حاضری زدم.

ولی جای خواب نداشتم،پول برای رفت و آمد به کلانتری و حتی خورد و خوراک نداشتم‌…

به دادستان گفتم،

گفت مشکل خودته،به فرماندهی گفتم،به وزارت گفتم…

آخرش زدم به سیم آخر و اومدم تهران،گفتم جهنم فوقش دوباره می ندازنم زندان

باز تو زندان حداقل جای خواب داشتم،غذای جیره زندان اگرچه کم و بی کیفیت

ولی اینجا هیچ ندارم.

تو شهر غریب کار از کجا پیدا کنم.

ده جا رفتم

حتی شناسنامه و کارت ملی نداشتم.

با یک شلوار راحتی و یک تی شرت