احکام اعدام؛ نشانی از إستیصال و وَحشت حکومت اسلامی از شورش مردم است!

در باب احکام اعدام و قتل، برای جسم و جان‌هایی آزاد:

خبر حکم اعدام قابل فرجام‌خواهی توماج صالحی، در کنار اخبار احکام اعدام برای مجاهد کورکور، عباس دریس و رضا رسایی، هرچه‌قدر هم باعث تأثر و تأسف و غم هستند؛ به همان‌اندازه، خبراز استیصال و وحشت حکومتی می‌دهند که راهی را در مقابل خودش نمی‌بیند؛ مگر سرکوب حداکثری مردمی را که امکان‌هایی تازه را در افق دیدشان دارند. امکان‌هایی که در اساس، علیه همین بیچارگی و درماندگی ناشی از سرکوب‌شدگی‌های پیشین توسط اقتدارهای متمرکز شکل گرفته‌اند‌ و آن‌ها را پس می‌زنند.

در همین رابطه مردم و هنرمندانی چون توماج، برای زندگی، زندگی آزادانه را طلب می‌کنند و راهی که جمهوری اسلامی در پاسخ در مقابل آن ها و ما می‌گذارد یا نادیده‌گرفتن امکان زندگی آزادانه و یک مرگ تدریجی است که به شکل روزمره بسیار از آن می شنویم و شاهدش هستیم ویا مبارزه‌کردن و به زندان‌افتادن و اعدام‌شدن است. این دستگاه قاتل با طرح این دو، این دوبی‌راههٔ بن‌بست سعی دارد که با نشر وحشت و ناامیدی، مردم معترض و انقلابی را به انفعال و مشیت‌باوری برساند و بر آن‌ها مسلط شود. باید در این مورد از آن‌ها و خودمان پرسید که بین کشته‌شدن تدریجی و کشته‌شدن مستقیم چه حسن انتخابی وجود دارد؟ و آیا تنها راه ما انسان‌ها در این وضعیت گردن‌نهادن به چنین ظلم بی‌پایانی است؟ البته که انسان‌ها حق دارند که زنده بمانند و از امکان زندگی‌کردن شان دفاع کنند. ما حتماً به این اصل معتقد هستیم و از همین جهت حکم اعدام برای توماج و اقدام بر علیه او و دیگران، در اصل حکم اعدام برای تمامی انسان‌هایی است که میلی بر زندگی دارند و ما «آنارشیست‌های جغرافیای موسوم به افغانستان و ایران» یک‌بار دیگر در کنار غمگین و متأسف‌بودن، از حکمی که برای خودمان و بر علیه زندگی صادر شده است خشمگین‌ایم و یک‌بار دیگر نیز برای جان‌ها و جسم‌های جوانی که در بند و در خطر اعدام هستند می‌خروشیم‌.

جان‌هایی مانند توماج صالحی و رضا رسایی که به واسطه عینیت‌بخشیدن به عصیان و شورش و حضور در خیابان و در کنار مردم بودن و تشویق به امیدواری، در جریان جنبش زن، زندگی و آزادی مجازات می شوند. در ماه‌های گذشته از جانب جناح‌های مرتجع، قربانی پرونده‌سازی‌های مکرر شده‌اند.

ما می‌دانیم و از رفقای در بندمان آموخته‌ایم که در این مسیر و برای کمک به توقف این جنایات، راه آزادی از خیابان و مقاومت‌های روزمره می‌گذرد و در این بین پاسخ‌مان به جمهوری اسلامی و سایر هم‌قبیله‌ای‌هایش چیزی جز ادامه این مقاومت به هر شکل و طریقی نیست. به این وسیله اعلام می‌داریم که غم‌مان متصل به خشم و امیدواری برای آینده‌ای بهتر و حفظ جان انسان‌های آزاده و عزیزی است که امروز به هر بهانه‌ای در زندان هستند.