پیام زنان معترض افغانستان به زنان ایران پاکستان و منطقه: منتظر خشم‌تان بر طالبان هستیم!

پیام زنان معترض افغانستان به زنان ایران پاکستان و منطقه: منتظر خشم‌تان  بر طالبان هستیم

چهار تن از اعضای طالبان در سرپل در شمال افغانستان، یک زن چهل ساله و دو دختر سیزده و یازده ساله را شکنجه و به آنان تجاوز کردند و خبر آن پس از روزها و برابر با هشتم مارچ، روز جهانی همبستگی زنان منتشر شد. و این یک اتفاق نیست؛ این واقعیت عینی ما زنان در افغانستان است؛ اینکه همه چیز برای مان وارونه باشد.

وقتی به مبارزات ما زنان افغانستان در برابر طالبان نگاه کنید و از رهگذر مطالبات مان، جنبش زنان را در کشور ارزیابی بکنید تا ببینید که چه جهاتی را بخود گرفته است؛ به مطالبه‌ای مجزا از حق و حقوق مان در زیر سلطه تروریسم و امکاناتی که از ما ستانده شده، نیز بنگرید.

برای ما فقط بازشدن مکتب و دانشگاه، حق کار و کنشگری سیاسی نیست که به عنوان مطالبه مطرح می‌شود؛ در مبارزه ما، چیز دیگری هم هست که می‌خواهد از خلال این مواضع در برابر احکام صادر شده از سوی حاکمیت، خود را بیان کند و قابل تصور بسازد.

ما بارها، خواهان دیگرگونی تعامل سیاسی زنان هم‌سرنوشت در منطقه و بخصوص ایران و پاکستان بوده‌ایم و چگونگی این دیگرگونی را با مواضعی علیه مردسالاری خاصِ مسلط در این سه کشور، ترسیم کرده‌ایم.

وقتی خطاب به جامعه مدنی پاکستان و بخصوص زنان فعال در این کشور، می‌گوییم؛ سکوت شما در برابر نابرابری‌های جنسیتی در کشورتان در برابر(تی. تی. پی) و آنچه زنان پاکستانی متحمل شده‌اند، زمینه رشد افراطیت شده و باید در برابر آن جدی عمل کنید؛ وقتی آن را جدا از سرنوشتی که بر زنان افغانستان آمده نمی‌خوانیم؛ مطالبه متفاوتی را منظور داریم که در آن مسئله آزادی و برابری، صرفاً یک مسئله درون کشوری نیست.

از زمانی که طالبان برای بار دوم بر مردم افغانستان تسلط یافتند و مبارزات ما، شکل بی‌پیشنه و محتوای متفاوتی بخود گرفت؛ بارها شاهد مواضع این چنینی از سوی همرزمان مان در نسبت به شرایط همسان زنان بوده‌اید.

همرزمان ما با شجاعت و افتخار در برابر بسیاری از برخوردهای استبدادی و نابرابرانه حکومتی بر زنان ایران موضع گرفتند و آن را پیام همبستگی خود خواندند. در نخستین روزهای قیام «زن، زندگی، آزدی» از افغانستان، بیانیه صادر کردند و گفتند؛ روزگار حکومت پدران، برادران و شوهرها به پایان رسیده است و ما در کنارتان ایستاده‌ایم.

با وجود نظارت شدید و محدودیت‌ها به سفارت جمهوری اسلامی در کابل یورش بردند و به در و دیوار آن سنگ زدند و رنگ سرخ پاشیدند تا چهره‌ خونین آن را به وضاحت تمام نشان بدهند.

این‌ها، بخشی از همصدایی‌های ما از افغانستان است که با آن می‌خواهیم نسبت دیگری را بین زنان کشورهای مان(وحتی جهان و منطقه) رقم بزنیم و بگوییم؛ راهی جز همبستگی نیست.

ما مطالبه دیگری را مطرح می‌کنیم و طرف مطالبه مان خلاف همیشه، نه حکومت‌ها بلکه شما زنانی هستید که همگی باهم در یک شرایط قرار داریم

ما، طلب همبستگی داریم و آن را با پا پیش گذاشتن در همبستگی اعلام کرده‌ایم.

قطعاً همرزمانی از کشورهای همسایه (بخصوص زنان مبارز ایران) با ما همصدا بوده‌اند و از رنج ما با خبر؛ منتها، آنچه دیده‌ایم بیشتر از روی یک دلسوزی و بمنظور همدردی بوده و نه یک عملکرد سیاسی که پاسخی باشد به آنچه مطالبه‌ی همبستگی می‌خوانیم.

ما خواهان خشم شما در برابر دشمن مشترک هستیم نه غم‌شریکی؛ ما خواهان خشم مشترک و همگانی زنان جهان علیه طالبان/طلبه‌های افغانستان و پاکستان و ایران هستیم که آن را نماد برجسته مردسالاری و خشن‌ترین شکل آن می‌دانیم.

و در خصوص این تجاوز هر شب که فقط گاهی خبرش را می‌شنوید؛ ما خواهان واکنش شما هستیم؛ می‌توانید در برابر کنسلگری‌های طالبان در کشورهای تان یا سفارت شان، تجمع کنید؛ می‌توانید، شعاری بر دیواری بنویسید؛ می‌توانید در تجمعات تان علیه آنان شعار بدهید؛ یا هر کاری که نشان می‌دهد، حاکمان تهران و اسلام آباد و هر جای دیگری، نمی‌توانند در حضور شما با متجاوزان ما و قاتلان ما برادری کنند.

#زن_زندگی_آزادی

#برابری_و_خواهری

#همبستگی_زنان

#زنان_افغانستان_ایران_پاکستان