آنارشیسم دشمن اقتدار

آنارشیسم دشمن اقتدار

نوشته: عبدالله سلاحی

آنارشیسم یک ضدیت است. ضدیتی که از فشار و خشونت حاکم بر جوامع به وجود آمده است. مثل هر زندانی‌ای که در برابر دیوارها در سلولی که او را به بند کشیده به بیرون از آن فکر می‌کند؛ آنارشیست‌ها به جهانی فراتر از مرزها، دیوارهای انسدادی، قانون‌های ظالمانه محاکم و همه آنچه خارج از اراده مان هست، فکر می‌کنند.

این ضدیت نیرویی است برای آنچه که می‌خواهیم ولی مهیا نیست و آنچه که سرشت ماست ولی در وضعیتی بیگانه از آن قرارمان داده‌اند.

چه کسانی و چه نظامی مسئول آن است؟ همه حاکمان و زیرمجموعه شان و هر دم و دستگاهی که از بالا به پایین عمل می‌کند. به طور ساده، هر کسی که می‌گوید؛ مردم توان تصمیم‌گیری و تشخیص این را ندارند که چه چیزی برای شان ضروری است. و دولت‌ها در هر شکل و شمایلی که ما را از عمل مستقیم و اشتراک مستقیم در تغییر شکل جامعه و ساختارهای اجتماعی دور می‌کنند، مسئول وضعیت موجود در هر جایی از زمین هستند.

آنارشیست‌ها بر همه این‌ها می‌شورند. بر همه‌ی نمایندگان(آن واسطه‌های بین مردم و عملی که خواهان انجامش هستند). برهمه‌ی وارثان قدرت‌های سیاسی و ثروت‌های جمعی(آن شاهان و بی لیاقت‌هایی که بی هیچ اشتراکی در به وجود آوردن امکانات اجتماعی، از آن‌ها بیشترین بهره را می‌برند).

بر همه‌ی دولت‌هایی که می‌گویند ما را مردم به وجود آورده‌اند تا از آن‌ها محافظت کنیم و اینگونه مهمترین تصامیم را در پارلمان‌ها و وزارت‌خانه‌ها و کاخ‌های ریاست جمهوری‌ می‌گیرند؛ اما هر روز بیشتر از قبل جان مان را در خطر جنگ‌ها، آلودگی‌های محیط‌‌زیستی و فقر قرار می‌دهند.

آنارشیست‌ها بر همه اقتدارگرایان می‌شورند؛ همه آن‌هایی که به دلیل داشتن یک باور خاص می‌گویند مردم باید از همان باور قانون زندگی شان را ترتیب بدهند و چون خودشان بیشتر از همه به آن معتقد هستند، قانون برآمده از آن را نیز خود می‌سازند.

آنارشیسم، مجموعه‌ای از شیوه‌های مبارزاتی علیه مجموع نظام‌ها و باورهای اقتدارگرایانه است. شیوه‌هایی برآمده از وضعیتی است که بر مردم در وضع مخصوصی اعمال شده است؛ بنابرین، هیچ منافاتی با اراده‌ی مردم برای رفع محدودیت ایجاد شده نخواهد داشت زیرا آن را خود مردم تحت تاثیر آن وضعیت خلق می‌کنند.

آنارشیسم، یک جنبش اقتدارستیز است. جنبشی خلاق در آفریدن شیوه‌های مبارزاتی جهت آزادی و برابری که گوناگونی در آن انکارناپذیر است. برای همین است که آنارشیست‌ها، هیچ رای اکثریت و عمومی را عاقلانه نمی‌دانند زیرا جامعه را پر از گوناگونی و نیروهای اجتماعی متفاوت می‌بینند.

پس آلترناتیو آنارشیستی، جامعه‌ی اشتراکی است نه جامعه‌ی هدایت‌شده به سوی یک ساختار از قبل طرح‌شده که می‌خواهد به هر قیمتی خودش را عینیت ببخشد. جامعه‌ای است که هر گروهی از اجتماع به دلیل توانایی خودش و نقطه‌ی اشتراکی که با گروه‌های اجتماعی دیگر دارد، وارد ساختن و پرداختن به آن می‌شود.

این جامعه، بدون رهبر بدون دولت و بدون هر خدایی است که می‌گوید بر همه نیازها و برآوردن خواسته‌های جامعه قادر و تواناست.