انقلاب یا “مردمی” است یا انقلاب نیست!

!انقلاب یا “مردمی” است یا انقلاب نیست!

  نویسنده: ظاهر باهر

ترجمه: سولماز اسکندری

قبل از این که جلوتر بروم، باید تأکید کنم که انقلاب برای من یک دگرگونی اجتماعی به یک جامعه غیر سلسله مراتبی و بی طبقه، یعنی سوسیالیسم است.  و این مقاله بسیار با برخی از مقالات قبلی من مرتبط است، به ویژه “جنبش مردمی به شدت به همبستگی طبقه کارگر نیاز دارد” و “آیا طبقه کارگر انقلابی است؟”

درک، تجربیات و مشاهدات من همه به من به عنوان یک آنارشیست می گوید که انقلاب باید یک انقلاب مردمی باشد تا یک انقلاب طبقه کارگر.  اگر در نظر بگیریم که آنارشیسم روشی عملی برای تحلیل وقایع و موقعیت ها از طریق واقعیت ها و حقایق و نه متون است، برای من عجیب است که معتقد باشم انقلاب باید تنها وظیفه طبقه کارگر باشد و طبقه کارگر را  قدرت پویای ضروری برای تبدیل جامعه به سوسیالیسم بدانم.

علاوه بر این، از زمان ظهور، نظام‌های طبقاتی و جوامع سلسله مراتبی که پس از جوامع ابتدایی ایجاد شدند، نیاز به انقلاب را بیش از پیش ضروری کردند.  از آن زمان تاکنون در سراسر جهان قیام ها و انقلاب ها به همین دلیل بوده است.  زمانی بود که این قیام ها و انقلاب ها در اروپا و آمریکا در قرون پانزدهم، شانزدهم و هفدهم شدت گرفت، در حالی که مردم با استفاده از دموکراسی مستقیم خود را از طریق مجامع خود سازماندهی کردند.

این سؤالات اساسی روی میز همه ماست:

چرا انسان ها باید منتظر سرمایه داری یا هر نظام طبقاتی دیگری باشند؟ چرا آینده انقلاب باید به طبقه کارگر در حال توسعه گره بخورد؟

در حالی که در زندگی واقعی می بینیم که سرمایه داری با کمک نیروهای تاریک و فناوری های پیشرفته اش قوی تر می شود و طبقات کارگر ضعیف تر و فلج تر می شوند. در واقع طبقه کارگر به خوبی با سرمایه داری سازگار شده و به عضوی از بدنه جامعه بورژوایی تبدیل شده است.

اگر می‌خواهیم علیه سیستمی که اکنون در آن زندگی می‌کنیم مبارزه کنیم، نباید در گذشته زندگی کنیم. اگر مبارزات سنتی ناکارآمد است و دیگر قابل اجرا نیست ما باید تاکتیک های خود را تغییر دهیم.

باید بدانیم که تعریف طبقه کارگر اکنون با تعریف صد یا دویست سال پیش بسیار متفاوت است.  همچنین باید ببینیم که فناوری‌های در حال توسعه تا سطح بسیار پیشرفته و روبات‌های در حال ظهور در نهایت باعث انقراض طبقه کارگر می‌شوند.  در چند دهه آینده ربات ها جایگزین کارگران در بسیاری از فضاهای کاری خواهند شد.  بنابراین برای کسانی از بین ما که معتقدیم طبقه کارگر می تواند ما را آزاد کند، شاید باید امیدوار باشیم  و به ربات ها تکیه کنیم تا ما را آزاد  کنند ، و به جای شعار “طبقه کارگر متحد شوید” … می توان این را به: “ربات ها متحد شوید” تغییر داد.

زندگی واقعی فقط به ما نشان نمی دهد، در واقع ثابت می کند که کارگر انقلابی تر از یک دانشجو، بیکار، مستمری بگیر، کشاورز، دهقان، صنعتگر، مغازه دار، خویش فرما  و تاجر کوچک نیست.  همچنین متذکر می شویم که سرمایه داری پیر نشده و در بحران نیست.  در واقع سرمایه داری بسیار جوان است و ممکن است سال های بیشتری دوام یابد، مگر اینکه خودمان را سازماندهی کنیم و به طور موثر با آن مبارزه کنیم.

در حالی که تعریف طبقه کارگر تغییر کرده است، تعریف سرمایه داری نیز تغییر کرده است. جهانی شدن تأثیر زیادی بر تغییر کمیت و کیفیت طبقه کارگر و همچنین سرمایه داری داشته است.  جهانی شدن سرمایه داری را به جلو اما جنبش طبقه کارگر را به عقب برده است

یکی از تأثیرات جهانی شدن بر همه طبقات جامعه این است که وحدت بین آنها و وحدت درون طبقه کارگر را از بین برده است.  این یکی از دلایل عمده‌ای است که امروزه شاهد اعتصاب عمومی یا حتی اعتصاب کارگران در بخش‌هایی نیستیم که با یکدیگر ارتباط زیادی دارند.  با این حال، در حالی که جهانی شدن وحدت طبقه کارگر یا اتحاد بین طبقات را از بین برده است، اتحاد بین اقشار مختلف بسیاری از طبقات را به وجود آورده است.  شرایط مشابهی را در میان اقشار و تقسیم آنها به طبقه کارگر، دهقانان، خرده بورژوازی و طبقه متوسط ​​ایجاد کرده است.  این به زمینه مشترکی برای به اشتراک گذاشتن مبارزات آنها تبدیل شده است.  اقشار به قدرت پویای انقلاب تبدیل شدند. در حالی که هر یک از آنها به طبقه متفاوتی در جامعه تعلق دارند و به اکثریت قریب به اتفاق مردم می پیوندند، فعالیت ها و مطالبات آنها منعکس کننده مطالبات جامعه در کل است.

در جوامع کنونی به هر طرف که نگاه کنیم می بینیم که همه جنبش های انقلابی در واقع جنبش مردمی هستند.  آنها به دور از طبقه بندی با عنوان “جنبش های طبقه کارگر” هستند. برخی از بهترین نمونه ها کشورهای «بهار عربی»، جنبش های ایران و عراق، چند کشور آمریکای لاتین، برخی از کشورهای اروپای شرقی، جنبش فعلی جلیقه زردها  در فرانسه و  شورش انقراض در انگلستان و سایر کشورهاست.

در حال حاضر مبارزه بر سر مسائل واحد به موضوعی مهم و فوری برای مردم تبدیل شده است. موضوعاتی عمومی تر و نگران کننده تر مانند تغییرات اقلیمی، مساله پناهندگان و مهاجران، مسکن و بی خانمانی، نژادپرستی، خدمات بهداشت ملی، آموزش، فمینیسم یا موارد دیگر.  مردم تقریباً از هر قشری از جامعه فارغ از طبقه، اقشار، مذهب و قومیت درگیر این مسائل هستند و علیه دولت و نظم موجود دست به عمل  می زنند.

باید برای ما روشن باشد که مبارزات تک موضوعی باید به نظام و دولت پیوند بخورد.  ریشه هر یک از آنها را می توان در درون سیستم یافت و تا زمانی که این سیستم به حیات خود ادامه می دهد نمی توانیم به هیچ یک از این اهداف به طور کامل دست یابیم.  من همچنین معتقدم که نمی‌توانیم حل و فصل مبارزات یک موضوع را به طبقه کارگر بسپاریم در حالی که آنها قادر به دفاع از خود نیستند.

انقلاب یک انقلاب اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، آموزشی و فرهنگی است.  این انقلاب باید از پایین جامعه باشد نه فقط از کارخانه ها و محل کار.  این انقلاب باید یک جنبش توده ای باشد نه فقط یک جنبش کارگری.  باید همه مسائل جامعه را حل کند نه فقط اختلاف بین کارگران و مدیریت.  این انقلاب علوم انسانی خواهد بود نه فقط انقلاب طبقه کارگر.

اگر طبقه کارگر قدرت پویا باشد به این معنی که  آنها ما را رهبری می کنند، آنها رهبر می شوند.  اگر آنها ما را رهبری کنند، به این معنی است که بین رهبران “طبقه کارگر” و کسانی که ما را رهبری می کنند، شکافی ایجاد خواهد شد.  این در واقع خط سلسله مراتبی را ایجاد می کند، بنابراین جامعه سوسیالیستی را نمی توان تنها توسط طبقه کارگر به دست آورد، زیرا آنها اقلیت جامعه هستند.  آنها نباید بالاتر از بقیه قدرت داشته باشند.  اگر قدرت داشته باشند بر جامعه مسلط خواهند شد.  در نتیجه نظام طبقاتی و جامعه سلسله مراتبی به حیات خود ادامه خواهند داد.