زندان با زندان فرق دارد، انسان با انسان، اوضاع با اوضاع (بخش دو)

نوشته ی سُهیل عربی، زندانی سیاسی آنارکو سندیکالیست در ایران

کلی گوها و دور از گود نشینها می گویند ، قفس، قفس است، چه از جنس طلا باشد و چه از سیم خاردار،حرفه ای ها اما می گویند: اگر چه ذات قفس شکنجه گاه است، اما هر زندان با زندان دیگر تفاوت‌هایی دارد، هر بند با بند دیگر، هر سلول با سلول دیگر و هر هم سلولی با هم سلولی های دیگر…

توضیح و تشریح زندان به قصد ایجاد آگاهی برای مبارزان است، کسی که بداند با چه عواقبی روبرو خواهد شد، شانس بیشتری برای غلبه بر سختی ها خواهد داشت.

روزهای اول در سلولی بسیار کوچک محبوس بودم که سرویس بهداشتی نداشت، هر بار باید یک تکه کاغذ را از دریچه بیرون می گذاشتم ، به این امید که زندانبان از جلوی درب سلولم عبور کند، کاغذ را ببیند و به سرویس بروم.

حق نداشتیم فریاد بزنیم که به توالت نیاز داریم، در صورت فریاد زدن از یک نوبت حمام محروم می شدیم و امکان کتک خوردن هم زیاد بود.

پس از مدتی طولانی که به سلولی بزرگتر مجهز به توالت و روشویی منتقل شدم ، انگار نیمی از سختی هایم کم شد، (در سلول قبلی از ترسم آب و خوراک نمی خوردم تا بالاخره مجبور شدند جایم را تغییر دهند)

من هنوز زندانی بودم ، هنوز در سلول انفرادی محبوس بودم، اما اوضاعم نسبت به سلول قبلی تغییر کرده بود.

هنوز هیچ کتابی برای خواندن نبود و مجبور بودم نوشته های روی خمیر دندانم را بخوانم تا حافظه ام از کار نیافتد، هیچ هم صحبتی نداشتم و …

اما همینکه برای استفاده از روشویی و توالت نیاز نبود مدت زیادی منتظر بمانم، باعث دگرگونی بزرگ و برجسته ای در زندگی ام شده بود.

پس از مدتی به سلول جمعی منتقل شدم، در آنجا دو هم سلولی داشتم، لحظات اولی که وارد سلول شدم اصلا نمی توانستم هیجان و احساساتم را کنترل کنم، با اینکه به کم حرف بودن معروفم ، تا صبح با آن دو حرف زدم !

وقتی در سلول انفرادی بودم ، فکر می کردم دیگر هیچ شانسی برای بازگشت به زندگی ندارم، یا اعدام می شوم و یا تا آخر عمر باید همینجا بمانم.

انقدرهجوم افکار منفی شدید بود که گمان می کردم دیگر هرگز فرزندم را نخواهم دید و اصلا فراموش کرده بودم که زندانی شانس ملاقات با خانواده اش را دارد.

همین گفتگو با هم سلولی ها باعث می شود افکار منفی کمتر به ذهن انسان حمله کند .

از آنجا ( بند دو الف)به بند عمومی( ۳۵۰ ) منتقل شدم،

اوضاع بیشتر از آنچه تصور می کردم، دگرگون شد .

در بند دو الف کاغذ و قلم داشتن ممنوع بود، باید با جشم بنر به هواخوری می رفتیم، حمام در سلول انفرادی هر هفته یک بار و در سلول جمعی هفته ای سه بار، حق ملاقات و تماس تلفنی نداشتم ، …

در بند ۳۵۰ کتابخانه ، سالن ورزش هواخوری بزرگ بدون چشم بند،

امکان همزیستی و هم صحبت شدن با بیش از دویست انسان، امکان خرید از فروشگاه و آشپزی ..

و مهم‌تر از همه امکان ملاقات !

هر کدام از اتاقها ویژگی خود را داشت ، تفاوت‌ها بیشتر به چشم می خورد،

و همان‌طور که سلول با بند عمومی فرق دارد، هر بند و زندان هم ویژگی های خود را دارد،

مثلا در زندان اوین بند ۳۵۰ در سالن بالا استفاده از حمام در تمام ۲۴ ساعت آزاد بود، در سالن پایین از ۱۲ شب تا شش صبح ممنوع بود،

در اکثر بندهای اوین از هشت صبح تا نه شب ، زندانیان حق استفاده ار حمام را دارند، در تیپ دو زندان تهران بزرگ حمام یک روز در میان باز می شد و فقط چهار ساعت، در تیپ یک هفته ای یک بار حمام را باز می کردند، آن هم چهار ساعت،که از این چهار ساعت دو ساعتش برای وکیل بند و نوچه هایش بود، در دوساعت باقی مانده شانزده دوش برای هفتصد زندانی !

پس از بارهااطلاع رسانی ( چند گزارش از اوضاع زندان نوشتم و در رسانه ها منتشر شد) تا به هفته ای دو بار حمام رسیدیم!

پس از شش ماه تلاش و بارها اطلاع رسانی( که همین اطلاع رسانی باعث شد پرونده های جدید علیهم گشوده شود و محکوم به دو سال حبس و دو سال تبعید شوم)،بالاخره موفق شدیم که مجبورشان کنیم هر روز حمام را باز کنند، ساس، شپش، گال … صدها دردسر ناشی از کمبود حمام به زودی برطرف شد. البته این فقط یکی از مشکلاتمان بود، برای لغو نماز اجباری مدت‌ها جنگیدم، برای جلوگیری از سه ترک خوابی( اینکه به دلیل کمبود جا روی هر تخت سه نفر می خوابیدند و عده زیادی هم کف کریدور روی موزاییک) هم بارها اطلاع رسانی کردم و با خیلی ها دعوا کردم تا مشکل حل شد، در حالی که در زندان اوین هیچ یک از این مشکلات را نداشتیم ، نبود آب آشامیدنی در زندان تهران بزرگ، دوری راه و دشواری ملاقات، گرمای شدید، بوی گاوداري ها و مگس و پشه و ….

اینها تفاوت‌های کلی زندان است، اما تفاوت‌های اوضاع روحی انسان ، اوضاع و شرایط هم بسیار مهم است.

با شنیدن هر خبر خوب زندانی سرشار از امید و با شنیدن یک خبر بد ممکن است خود را ببازد، زیرا روحیه زندانی حساس‌تر از انسان معمولی است.

الان دلم می خواد برم انفرادی،

واقعا تو انفرادی از اینجا کمتر اذیت می شدم ،

با بیست تا آدم شیاد و قرمساق هم اتاق شدن زجرش از انفرادی بیشتره،

روزی سه بار مختار نامه، چهار بار جومونگ و تمام سریال‌های مزخرف جمهوری اسلامی را با صدای بلند می بینیند ،

، همش تو اتاق بحث سر شیوه های نوین کلاهبرداریه،

اینها آخوند کوچولو هستن،

دقیقا یک جمهوری اسلامی !

صبح تا شب سر مردم را کلاه می گذارن ، بعد یه نماز می خونن و چند دقیقه دعا، فکر می کنن میشوره می بره پایین…

تمام فکر و ذکرشون ملاقات شرعیه

همشون عکس سلیمانی زدن تو زاغه هاشون که رئیس زندان ببینه یه امتیاز بده بهشون، یه ملاقات شرعی بیشتر …