کلید آزادی ما از این جهنمی

پدر و مادرت با جنبه اند یا بی جنبه ؟
یعنی از اینان که وقتی بُکُشیمت دیه می گیرن و می کِشَن بیرون اَزَمون یا بی جنبه اند و تا قصاص نکنند ولمون نمی کنند؟
بیبین!
تو کلید آزادی ما از این جهنمی.
تو که معاند نظامی، بد جوری هم ترکوندیشون حالا حالا ها دست از سرت بر نمی دارن
بیا به خاطر خانوادت فدا کاری کن،
فرج نژاد گفته اگه تو رو بُکُشیم از اینجا خلاصمون می کنه و بر می گردیم گوهردشت، برگردیم گوهر دشت دوباره کلاه می زنیم، یه دیه خوب به ننه آقات میدیم، هر چند ماه یه بارم یه شیرینی بهشون میدیم دست و بالشون وا باشه،
تو که اینجا بمونی تو حبس براشون فایده نداری
بیا و با مردنت یه خاصیتی هم برا ما و هم برا ننه آقات داشته باش…

هیولاها وقتی گفتگو ( مذاکره ) را انتخاب می کنند که با زور کارشون پیش نمیره!
هر بار که بهم حمله میکنن و زورشون نمیرسه از شرم خلاص بشن، شروع میکنن که راضیم کنن بدون مقاومت کشته بشم!
زندگی برای من جذابیتی نداره و مرگ برایم به مثابه رهایی از شکنجه هاست،
اما دلم نمی خواهد این هیولاها را خوشحال کنم، مرگ اگر چه رهایی است اما این بی مسئولیتی است که وقتی می توانم با افشا گری زندگی تعداد زیادی از زندانیان را نجات دهم فقط به فکر آسایش خودم باشم.
از وقتی به اینجا( سلول موردی های زندان تهران بزرگ تبعید شده ام ، بارها مورد ضرب و شتم قرار گرفته ام و تلاش کرده اند از شرم خلاص شوم،
فرزادی رئیس زندان می گوید من فضولترین خبرنگار جهانم ، می گوید هزاران زندانی در دیزل آباد و اینجا داشته ام و هیچ یک به اندازه من برایش دردسر نداشته اند.
دردسر من برای اینها این است که در برابر ستمگری سکوت نمی کنم،
افشاگری هایم ، آرامش این دزدها را به خطر انداخته و همین به من انگیزه برای مقاومت می دهد،
در یک ماه اخیر سه بار بینی ام را شکستند و بارها چند نفری به جانم افتاده اند، اما خیلی خوش شانس بودم که صدای فرج نژاد معاون فرزادی را شنیدم.
فرج نژاد به این دو قاتل پیشنهاد داد که اگر مرا بکشند آنها را به گوهردشت برمی گرداند.
این دو سالها در زندان گوهر دشت محبوس بودند و آنجا به کمک خادم از عوامل زندان یک باند کلاهبرداری تشکیل داده بودند و ملیاردها تومان کسب کرده بودند، اما آخرین بار به یک سپاهی زدند و سپاهی پیگیری کرد و دستور داد آنها را به سلولی بیاندازند که تلفن، ملاقات و حتی ارتباط با سایر زندانی ها نداشته باشند .
ما سه نفر پای ثابت سلول موردی ها هستیم،
مورد من اعتراض به ظلم و فساد است، مورد آنها قتل و کلاهبرداری در زندان.

بالاخره آخرین بار که به من حمله کردند ، مجبور شدم آنها را خیلی کتک بزنم، که خودم را نجات دهم، خون از دماغ ، لب و بدنم سرازیر بود، برای اینکه جانم را نجات دهم چند لگد به آنها زدم و یک تلوزیون هم که در سلول بود را به سرشان کوبیدم ، تلوزیون را چند زندانی که پیش از ما در این بند بودند خریده بودند( تعدادی از بازاری ها که در اعتراضات ۹۷ بازداشت شده بودند)
بابت شکستن این تلوزیون بازجویی، بازپرسی و بابت تخریب اموال دولتی محکوم به تحمل هجده ماه حبس شدم)
اما پس از این درگیری مرا به بند دیگری منتقل کردند،
چند روز بعد شنیدم که #علیرضا_شیرمحمدعلی را به قتل رساندند.
اگر چه چند بار با اینکه از تماس تلفنی و ملاقات محروم بودم از طریق نوشتن چند گزارش به رسانه ها اطلاع دادم که اینها قصد کشتن زندانیان افشاگر را دارند، اما متاسفانه تا علیرضا کشته نشد، کسی موضوع را جدی نگرفت‌.
حتی پس از کشته شدن علیرضا فقط شاهد چند روز سوگواری بودیم و هرگز شاهد اقدام جدی برای جلوگیری از این فجایع نبودیم و پس از او ، چند زندانی دیگر را نیز به همین شکل کشتند .
بازگوی آنچه در زندان‌ها گذشت ، مثل دوباره تحمل کردن آن شکنجه ها دردناک است، اما امیدوارم باعث شود ، باعث بیداری و اهمیت به جان هزاران زندانی شود .
اگرچه ظلم و فساد در تمام نقاط تحت حاکمیت این هیولاها دیده می شود، اما در زندان‌ها ظلم وفساد تشدید می شود و تحمل این اوضاع به ویژه برای آنها که به ناپاکی عادت ندارند بسیار زجر آور تر است.

سهیل عربی