حسن نصرالله توسط نیروی نظامی دولت اشغالگر إسرائیل در لبنان کُشته شد!

By Hasse-Nima Golkar

حَسن نَصرالله، ۳۱ آگوست ۱۹۶۰ – ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۴. او رهبر حزب اسلام‌گرای شیعی لُبنانی، “حزب‌الله” شد، که یک گروه شبه‌نظامی مُنشعب از «حرکت أمل» (جنبش اُمید) یکی دیگر از گروه های اسلامی – شیعی می باشد.
زمانی که جنگ داخلی لبنان آغاز شد، خانواده ی نصرالله با ده فرزند در سال ۱۹۷۵ میلادی از روستای خود مهاجرت کردند و هنگامی که اسرائیل در سال ۱۹۸۲ میلادی به لبنان وارد شد، حسن نصرالله به تدریج فعالیت‌های سیاسی خود را افزایش داد و زیر رهبری “سید عباس موسوی” به حزب‌الله پیوست. او پس از یک دوره ی تحصیل دینی در عراق و ایران، در سال ۱۹۸۹ میلادی به لبنان بازگشت.
پس از کُشته شدن عباس موسوی در حمله ی اسرائیلی‌ها در جنوب لبنان در سال ۱۹۹۲ میلادی، حسن نصرالله رهبری حزب‌الله را به دَست گرفت. از آن موقع، این حزب به یکی از نیرومندترین گروه‌های شبه‌نظامی در خاورمیانه تبدیل شده و مُتحد بسیار نزدیکِ سیاسی- اقتصادی- نظامیِ دولت فاشیستی اسلامی – شیعی حاکم بر ایران است.
گفته می شود، تنها در چند روز گذشته در اثر هجوم هوائی شدید ارتش اسرائیل به جنوب لبنان بیش از ۱۴۰ هدف حزب‌الله مورد حمله قرار گرفته و توانِ نظامی آن‌ها از بین رفته است. بیش از ۷۰۰ نفر کُشته گردیده و حدود ۱۱۸ هزار نفر از مردم، مجبور به فرار به سَمتِ شمال کشور شده‌اند.
در شَبهنگام جمعه، ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۴، ساختمانی در جنوب لبنان که حسن نصرالله در آن حضور داشت توسط نیروهای ارتش اشغالگر اسرائیل (آی.دی.ِاف) بُمباران شد و او همراهِ چند نفر دیگر کُشته شد.

پی نوشت
:(منبع: انستیتو سیاست خارجی در سوئد)
ریشه ی فلجِ شدن سیاسی لبنان در ترسیم مرزها توسط دولت فرانسه در دهه ی ۱۹۲۰ میلادی قرار دارد و باعث شد گروه‌های مُسلمان در منطقه‌ای قرار گیرند که فرانسه در آغاز به عنوان استقرار یک دولت مسیحی در نظر گرفته بود. این مُنجر به تقسیمِ قدرت بین بزرگترین گروه‌های مذهبی؛ مسلمانان سُنّی، مسلمانان شیعی، مسیحیان و دُروزی‌ها شد که تا امروز نیز ادامه داشته است.
از سال ۲۰۰۵ میلادی، سیاست عُمدتَن توسط دو ائتلاف بزرگ هدایت شده است. یکی زیر سُلطه ی مسلمانان سنی با حمایتِ دولت ها درعربستان سعودی و غَرب، و دیگری توسط مسلمانان شیعی به رهبری شبه‌نظامیان حزب‌الله، با پُشتیبانی [حکومت‌های دیکتاتوری کنونی در] ایران و سوریه می باشند.
در کنار این اختلافاتِ جناحی، لبنان از شرایط اجتماعی-اقتصادی دُشواری، با نرخ اَرزی که به شدّت سقوط کرده و نُخبگانِ سیاستمداری که پیوسته به فساد متهم می‌شوند، رَنج می‌بَرد.