زندان محفل مُجرمین یا شکنجه گاه و کُشتارگاهی برای سرکوب و حذف دادخواهان؟!

زندان محفل مُجرمین یا شکنجه گاه و کُشتارگاهی برای سرکوب و حذف دادخواهان؟!

قوانین واپس‌گرایانه و نامناسب برای نیازهای امروز جامعه

بیش از پنج‌ هزار عنوان مجرمانه که بسیاری از آنها همچون فعالیت تبلیغی علیه نظام، اجتماع و تبانی، تشویش اذهان عمومی و دیگر اتهام های امنیتی که هر دادخواه و منتقدی را متهم به ارتکاب آنها می‌کنند و در هیچ سیستم خردگرا و این‌ جهانی جرم تلقی نمی‌شوند، ریشهٔ بسیاری از آسیب هاست که در پی آن صدور احکام در روندی غیر علنی و ناعادلانه و با استناد به اعتراف های تحت شکنجه و اکراه و مهمتر از این گزارش بازجو های نهادهای سرکوبگر همچون اطلاعات سپاه و وزارت اطلاعات از یک سو و اجرای احکام که نه تنها با وجدان و خرد انسانی همخوانی ندارد بلکه حتی برخلاف قوانین موجود انجام می‌شود.

در بیشتر زندانیان و به ویژه زندانیان سیاسی مجازاتها و شکنجه های افزونتر و دشوارتر از آنچه که قضات بیدادگاه‌های اسلامی تعیین کرده‌اند وارد می‌کنند.

ما بارها از رؤسای زندان، دادیاران و دیگر عوامل دستگاه قضایی پرسیده ‌ایم که مگر ما توسط قضات بیدادگاه‌های خودتان محکوم به تحمل حبس نشده‌ایم ؟

مگر در حکم صادره ما را محکوم به مورد ضرب و شتم و اهانت قرار گرفتن کرده‌اند ؟! پس چرا هنگامی که مجازات و شکنجه هایی افزون بر آنچه قاضی برای ما تعیین کرده علیه ما انجام می ‌شود کسی پاسخگو نیست و به شکایت‌های زندانیان رسیدگی نمی‌شود ؟

شبیه به همین حملهٔ اخیر اشرار و دست ‌نشاندهٔ رؤسای زندان تهران بزرگ به گروهی از زندانیان سیاسی در تیپ ۲ بارها هم در این زندان و هم در دیگر زندان‌ها به ویژه زندان‌ های شهرستانها رخ داده و ضرب و شتم زندانیان سیاسی به دست افراد خودفروخته که با وعدهٔ امتیاز دادن به این اشرار مثل اعطای پست وکیل‌ بندی و انتظامات یا ابقای آنها در جایگاهشان تبدیل به تاکتیکی کم‌هزینه برای سرکوب نشکستنی‌ها شده‌است.

نشکستنی کسی است که زندان و انبوه شکنجه ها نمی‌ تواند از انگیزه های او برای دادخواهی و ساختن جهانی بهتر بکاهد و حتی در زندان هم دست از نبرد با ستمگران بر نمی‌دارد و نوکران ارباب خونخوار برای سرکوب او گروهی از زندانیان شرارتی را با امتیازهایی که به آنها می‌دهند مأمور شکنجه و حتی حذف او می‌کنند. همانگونه که علی‌رضا شیرمحمدعلی را به دستور هدایت‌الله فرزادی و امیر وزیری به دست قاتلان دست ‌آموزشان در همین زندان کشتند و پس از او سید مهدی صیرفی، ساسان نیک نفس، شاهین ناصری و چند زندانی دیگر را نیز کشتند.

این شکل جنایتها در زندان‌های دور‌ افتاده بیشتر رخ می ‌دهد و هنگامی که خانوادهٔ زندانی شکایت و اعتراضی کند مسؤولان زندان مدعی می‌شوند که قتل در اثر درگیری بین چند زندانی رخ داده و اینگونه خود را از عواقب حرف منتقدینشان مصون نگه می‌دارند.

از هر صد جنایت اینچنین که در زندان‌ها رخ می‌دهد شاید یکی از آنها به اطلاع رسانه ها و مردم برسد که در چنین مواردی هم دست اندر کاران سازمان زندان‌ ها موضوع را تا جای ممکن تکذیب و در مواردی که تکذیب برایشان ممکن نیست به همین شکل وقیحانه در مورد زندان تهران بزرگ آن را توجیه می‌کنند و همیشه توجیهات آنها از جنایات رخ‌ داده نیز آزار‌ دهنده‌ تر بوده. همچون همین توئیت حاج‌ محمدی در توجیه فجایع اخیر که تلاش کرد با تکرار گزاره ای نادرست مبنی بر اینکه زندان محفل فرهیختگان نیست بلکه محفل مجرمین است صورت مسأله را پاک کرده و از پاسخ ‌گویی و حتی یک پوزش خواستن از ستم ‌دیدگان فرار کند. اگرچه بر خلاف ادعای او زندان‌ های هر حکومت مستبدی همواره محفل فرهیختگان بوده و می‌ توانیم از صدها نویسنده، روزنامه نگار، شاعر، اقتصاد ‌دان، نظریه پرداز سیاسی و برندگان جوایز مطرح بین ‌المللی یاد کنیم که توسط حکومت فعلی و دیگر حکومت‌ های سرکوبگر به دلیل دادخواهی و بیان دیدگاه‌ هایشان زندانی و حتی اعدام شده‌اند.

سالها پیش این داستان را شنیده بودیم که فردی به کتابخانهٔ زندانی می‌ رود و جویای کتابی خاص می‌شود. مسؤول کتابخانه به او می‌ گوید این کتاب را نداریم اما نویسنده‌اش در همین زندان محبوس است و در این سالهای زندانی بودن بارها شبیه این داستان را با چشمان خودمان دیدیم. البته همین چند روز پیش هم سه نویسندهٔ محبوس در زندان اوین از نهادهای معتبر برندهٔ جوایز بین ‌المللی شدند و از این دست جایزه ها به فرهیختگان زندانی بسیار اعطا شده است و هنوز هم بسیاری از نخبگان همچون #علی_یونسی ، #امیرحسین_مرادی #محمد_شریفی‌نسب #کسرا_نوری و صدها دانشجو آموزگار یا استاد دانشگاه در زندان‌ های حکومت جور و جهل شکنجه می‌شوند.

اما حتی از اگر فرض را بر درستی ادعای حاج‌ محمدی بگیریم باید از او و همدستانش پرسید که بیش از دویست‌ هزار ‌زندانی طبق آمار رسمی خودتان محصول چه عواملی هستند و چه تدابیری برای پیشگیری از مجرم شدن جوانها اندیشیده‌اید ؟ اگرچه برای ما روشن است که در این مملکت تمام زندانیان مجرم نیستند و تمام مجرمین زندانی نمی‌شوند.

زندان برای چنین حکومت‌هایی سه ویژگی دارد نخست اینکه ابزاریست برای سرکوب داد خواهان و نو‌اندیشان اینگونه که هر منتقد و معترض یا مخالفی فقط به دلیل اظهار نظر و انتقاد مجرم امنیتی به شمار می‌آید و بدترین شکنجه ها در انتظار اوست.

ویژگی دوم زندان برای حکومت‌های خارجی یا همان “إکسترنال گاوِرنمِنتز” یعنی حکومت‌ هایی که منتخب مردم و در خدمت مردم نیستند این است که شمار اندکی از مجرمین فرعی را به دام می‌ اندازند تا ضمن اینکه دست هر خلافکاری را که با خودشان همدست نیست از درامدهای خلاف کوتاه کنند نمایشی از اجرای عدالت و مبارزه با فساد را اجرا کنند و جایگاه خود را به عنوان حاکم و ناظر تثبیت و تقویت کنند. رد مال و بدهی تمام زندانیان تیپ های ۱ ، ۳ و ۴ زندان تهران بزرگ کمتر از مبلغ یکی از اختلاس‌های نجومیست که از آن آگاه شده‌ایم. یعنی حتی اگر فقط مبلغ یکی از اختلاس‌ها برای تولید و اِشتغالزایی هزینه می‌شد، می‌شد ۱۰ هزار انسان بجای اینکه در زندان باشند اکنون مشغول کار و در کنار خانواده هایشان بودند.

هیچیک از عوامل اصلی فساد و اختلاسهای نجومی مورد پیگرد قضایی و مجازات قرار نمی‌گیرند. گاه مهره های فرعی و برخی از زیر مجموعه ها را در اقدامات نمایشی به زندان می ‌اندازند که خیلی زود آزادشان می‌کنند و در همان اندک زمان حضورشان در زندان امکاناتی شبیه به هتل و امتیازهایی همچون ملاقات‌های فراوان و مرخصی‌های بلندمدت به آنها می‌دهند.

پی‌نوشت:

آیا انسانها برای قوانین وجود دارند یا قوانین برای انسانها به وجود آمده‌اند ؟

آیا به راستی قوانین برای بهبود زیست بشر نوشته، تصویب و اجرا می‌ شوند یا دستگاه قانون‌ گذار و مجریان آن اندیشه‌ای جز بقای حکومت و قدرت و ثروت خود ندارند و قانون را همچون پُتکی بر سر بینوایان می‌کوبند ؟

در آغاز اشاره کردیم که عقاید موجود واپس‌گرایانه، نامناسب برای نیازهای روز جامعه و در یک کلام ضد بشری هستند و سازمانهای محافظ حکومت که با نامهای مستعاری مثل دستگاه امنیتی، سازمان اطلاعات و وزارت اطلاعات کار می‌ کنند برای اهدافشان هر جا و هر‌ زمان که لازم باشد حتی همین قوانین موجود را هم زیر پای می‌ گذارند و بارها در روند بازداشتها، بازپرسی‌ها، صدور احکام و حتی اجرای احکام شاهد رفتارهای ضد بشری و همچنین فراقانونی بوده‌ایم. اما هدف ما بازگوئی آنچه که می ‌گذرد و حتی صرفاً محکوم کردن جنایتها نیست. بلکه تلاش ما فراخوانی است برای ایجاد دگرگونی در واکنش به جنایتها و فجایع و از ریشه خشکاندن آنچه که باعث این اوضاع شده ‌است.

ما بر این باوریم که باید بجای واکنشهای موردی، مناسبتی و مقطعی جنبشی فراگیر و پیوسته برای رهایی از بیدادگری، سرکوب و شکنجه را سازمان دهیم.

تلاش برای کنترل یا حتی حذف یک‌ گونه از شکنجه یا اعتراضهای مقطعی، موردی و مناسبتی به جنایتها و فجایع تا کنون به جز هدر دادن نیروی جامعه، هزینه های فراوان و دست‌آورد های اندک و ناپایدار و مهمتر از همه تکرار حوادث و تشدید آنها برای ما حاصلی نداشته ‌است.

شکنجه عمل یا اعمالیست که به قصد وادار کردن کسی به انجام کاری یا باز داشتن او از انجام کاری اِعمال می‌شود. آن عمل یا اعمال می ‌تواند شلاق زدن بر پیکر یک دادخواه، محبوس کردن او در سلول انفرادی یا بندهای پر‌ ازدحام و پر‌ هرج و مرج کنار اشرار و معتادان یا حتی آزار دادن خانوادهٔ او به قصد منصرف کردن او از حق طلبی یا انتقاد از حاکمیت یا به هر شیوه‌ ای منفعل و بی‌ تفاوت کردن او نسبت به نابرابری‌ ها و ستم هایی که به مردم روا داشته ‌می‌شود باشند.

حکومت‌ های مستبد هزاران‌ گونه شکنجه را علیه مخالفانشان اِعمال کرده‌اند و حتی اگر یکی از این گونه ها را کنترل یا حذف کنیم باز هم شیوه ‌ای برای حفظ قدرت پیدا می ‌کنند. بنابر این کنش و کار درست، از ریشه خشکاندن استبداد و جایگزین کردن خود ‌سامانی و مدیریت مردم برای مردم و در نظر گرفتن منافع همگان است که برای رسیدن به این‌ مهم نخست باید از حقوق، تکالیف، نیازها و توانایی ‌های خودمان آگاه شویم و بدیهی است پس از این خود شناسی و خود باوری گام برداشتن در راه دشوار آزادی به لطف روشنی‌های ایجاد‌ شده نه فقط آسانتر که بخشی از زندگیمان می ‌شود.

امضا‌کنندگان این بیانیه عبارتند از:

سُهیل عربی [زندانی سیاسی آنارشیست] ، ایرج حاتمی، امیر دوربین قاضیانی، حمید کاشانی، مجتبی نایری، برزان محمدی

منبع: کانال تلگرام سهیل عربی / ۲۹ مهرماه ۱۴۰۰

https://t.me/soheil_arabii