شرح حال آسیب هایی که به خانواده زندانیان سیاسی در حبس وارد می شود از زبان همسر سهیل عربی زندانی آنارشیست

تنها چیزی که از پیش از به کما رفتن به یاد دارم این است که امروز پانزدهم آذر نود و دو است و باید صبح به سهیل یادآوری کنم که فردا چک داریم ؛ کابوسهای وحشتناکی میبینم ، خواب دیدم که صبح شده و چند مامور با لباس شخصی ،چند تا با پیراهن روی شلوار و ریش و چند تا با چادر و سبیل به خانه ریختند و سهیل را با تمام دوربینها و کامپیوتر ها و گوشی و کتابهایش و …بردند ؛پس از آن هر چه از این کابوس به یاد دارم در دادگاه و دادسرا و سالن ملاقات میگذرد و صدایی که مدام در گوشم می پیچد ” از قضات محترم برای متهم تقاضای اشد مجازات که همانا اعدام است را دارم ”
چند فرشته هم در خوابم هستند که می گویند نگران نباش حکم ‫#‏اعدام‬ در تجدید نظر می شکند و نهایتش ‫#‏شلاق‬ است …
هر چه فکر میکنم نمی فهمم چرا سهیل باید اعدام شود ؟
دست کم روزی شانزده هفده ساعت مشغول کار در لابراتوار و آتلیه خودمان بود (چه خون دلها خوردیم که همان آتلیه کوچک را با قسط و وام درست کردیم و از دست رفت )
تنها تفریح سهیل این بود که گاه دوربین را بردارد و به حاشیه شهر و کشور برود و عکس بگیرد و چند خطی در سایت و فیسبوکش از مشکلات مردم بنویسد بلکه شاید راه حلی پیدا شود و شاید همین بود که او را به سمت پیدا کردن ریشه مشکلات هدایت کرد…
می گویند توهین کرده اما سهیل هرگز اهل توهین نبود و همیشه اهل استدلال است و هیچ وقت ندیدم که در ادبیاتش از واژه های توهین آمیز استفاده کند و حتی بعضی از دوستانش به خاطر لفظ قلم سخن گفتنش گاهی با او شوخی میکردند و او را بچه مثبت گروه خطاب می کردند ….
در همین فکر ها بودم که یکی گفت حکم سهیل تایید و تشدید شده ،
گفتم تشدید چرا؟
–
گفت قاضی جدید یک اعدام دیگر برای تشویق و تحریک مردم به مخالفت با نظام به احکام اضافه کرده است .
این بدترین جای این کابوس بود .
چطور این خبر وحشتناک را به سهیل بگم ؟
با روژان چه کنم ؟
من بودم و سالن ملاقات و سهیل ؛
اشکهای من بود و دلداریهای سهیل و همبندی هایش…
من خون گریه می کردم و سهیل سعی میکرد با شوخی و دلداری فضا را عوض کند ؛
تکرار می کرد که زمستان می گذرد و رو سپیدی اش برای ما است ،طاقت بیار رفیق . …
طاقت آوردیم ،زمستان گذشت ،اما بهار هم نشد !
هنوز من هستم و دادگاه و دادسرا و چانه زنی برای تجمیع احکام و دلتنگی و سالن ملاقات و روژان و بحرانهای یک مادر تنها …
هر چه روژان بزرگتر می شود کار من سخت تر است ،حالا خواندن و نوشتن آموخته و می تواند نوشته روی آن تابلوی لعنتی را بخواند “بازداشتگاه اوین ”
از دروغ گفتن به این طفلک هم خسته شدم؛
یک روز و دوروز که نیست هشت سال و نیم است ؛دوهزار و پانصد روز …
حق دارد که می پرسد :مگه بابا نرفته اندازه غول پول دربیاره ؟
پس چرا من دیگه کلاس زبان نمیرم،پس چرا همش پیاده تا پیش دبستانی میریم، چرا خانه خودمان برنمی گردیم ؟
بابای سلماز هم شهرستان کار می کنه اما چند هفته یکبار میاد مرخصی
چرا شرکت بابا بهش مرخصی نمیده ؟؟؟
…
خسته شدم از این کابوس ها ؛کاش کما نباشد و فقط یک خواب باشد
کاش زودتر صبح شود و سر سهیل جیغ بکشم پاششششششو چقدر می خوابی !!!
پاشو چک داریم،برای برنامه فردا یک فیلمبردار دیگر با دوربین نیاز داریم
پاشو مهد کودک روژان دیر میشه ها !
روژان رو گذاشتی مهد ،برگشتنی خیار و گوجه برای سالاد بخر
امشب شام لوبیا پلو داریم …

منبع فیسبوک

پاینوشت : سهیل عربی فعال آنارشیست در دی‌ماه ۱۳۹۲ با اعلام جرم قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دستگیر شد. سهیل عربی،زندانی محکوم به اعدامی که سال ۹۴ حکم او نقض شد از سوی دیوان عالی کشور به ۹۰ ماه زندان و تحقیق دینی و دو سال ممنوع الخروجی به عنوان جریمه مضاعف محکوم شد.

بنا به همین گزارش مقرر شد سهیل عربی که جام جم آن لاین از او با عنوان “س ع” نام برده است، ضمن گذراندن هفت سال ونیم زندان، برای حذف مجازات اعدام و اثبات ندامت خود، باید ۱۳ جلد کتاب در حوزه دین شناسی، مذهب شناسی و رفع شبهات دینی بخواند. در مرحله دوم باید از هر کتاب ۵ تا ۱۰ صفحه خلاصه تهیه کند.

او همچنین در تماس با موسسه «در راه حق» و پژوهشکده امام خمینی باید پاسخ شبهات خود را بگیرد و پرسش و پاسخ ها را به صورت مکتوب به دادگاه ارائه کند.

او همچنین باید مقاله ای با موضوع دین یا مذهب شناسی تهیه و برای نوشتن آن به ۵ تا ۱۰ کتاب رجوع کند. او باید طی دو سال و هر سه ماه یک بار گزارش تحقیقات خود را به دادگاه ارائه کند تا پس از اثبات پشیمانی اش برای دادگاه و تغییر در رفتارش از مجازات اعدام نجات یابد.

سهیل عربی زندانی محکوم به اعدامی است که حکم او اوایل تیرماه از سوی شعبه ۳۴ دیوان عالی کشور نقض شد.

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم