همبستگی طبقاتی: سیاست همیشه بر فاشیسم

همبستگی طبقاتی:

سیاست همیشه بر فاشیسم 

کارگر، کارگر است؛ چه زاده افغانستان و مهاجر باشد؛ و چه متولد جغرافیای ایران.

مبارزات کارگری، مبارزه طبقاتی‌ست. مبارزه‌ای جهانی و مبارزه‌ای علیه استثمار سرمایه‌داری که در قالب مفاهیم ملی، مرزهای سیاسی و حتی جغرافیایی نمی‌گنجد.

ستم، ستم طبقاتی‌ست و مسئله اصلی تضاد میان نیروی کار و حاکمانی است که همه فرایندهای تولیدی و توزیع ثروت را تصاحب کرده‌اند.

حال اگر از وضعیت کارگران مهاجر افغانستانی در ایران بگوییم، قطعاً باید به تبعیض مضاعفی که بر آنان تحمیل می‌شود اشاره کنیم:

کارگران افغانستانی نه تنها مورد استثمار و بهره‌کشی بیشتر از سوی دولت و کارفرمایان قرار می‌گیرند، بلکه با تفکرات و عملکردهای فاشیستی بخشی از جامعه که هم‌طبقه آنان اند، سرکوب می‌شوند.

از این رو، ما فعالین کارگری با تأکید بر همبستگی طبقاتی بین همه کارگران- و البته با آگاهی از گوناگونی اصناف کارگری در این طبقه- و با تعیین جایگاه خود در جنبش جهانی انتی‌فاشیسم، می‌توانیم آگاهانه سازماندهی‌هایی را درمقابله با تفکرات فاشیستی و تبعیض‌آمیز بر عهده ‌بگیریم.

در شرایطی که ایدئولوژی‌ فاشیستی تلاش می‌کند  میان ما بر اساس مفاهیمی چون  «دولت-ملت» فاصله ایجاد کند؛ مسئولیت ما کارگران است که در برابر آن ایستادگی، اعتراض و مقابله کرده از حقوق برابر کارگران، فارغ از قواعد و مرزکشی‌های دولتی و ملی‌گرایانه، دفاع کنیم.

همانطور که می‌دانیم دولت‌ها و سیستم‌های سرمایه‌داری همواره در تلاش بوده‌ و هستند که حقوق کارگران را پای‌مال کنند. و در برابر آن، مقاومت کارگران نیز همواره فارغ از گرایش‌های ملی و جغرافیایی، امری مشترک بوده است؛ و به همین دلیل از مبارزه علیه فاشیسم، ستم، استثمار و نابرابری جدا نیست.

فاشیسم به رهبری دولت و با تفرقه‌افکنی بین کارگران از نژادپرستی برای تضعیف مان استفاده می‌کند. ما، بعنوان فعالان کارگری، با آگاهی و همبستگی می توانیم  این افکار را به چالش بکشیم. دشمن واقعی ما فقر، بی‌عدالتی و استثمار است؛ نه کارگران مهاجری که باهم تحت فشار یک طبقه قرار داریم.

همبستگی طبقاتی فراتر از مرزهای دولت‌ها است. بنابراین، راهکار ما فعالین کارگری، فارغ از هر گونه گرایش سیاسی، نخست این است که به دلیل نسبت طبقاتی و در راه برابری طبقاتی، از کارگران افغانستانی حمایت کنیم.

هرگونه تبعیض علیه کارگران، چه به دلیل مهاجرت و چه به دلیل برچسپ‌های ملی-ملیتی، باید قاطعانه محکوم شود. بر ما پوشیده نیست که کارگران افغانستانی حتی در شرایطی دشوارتر از ما در جغرافیای ایران زندگی و کار می‌کنند.  بودن در کنار این کارگران نه تنها همیاری با ایشان، بلکه پیکاری برای بر هم زدن مناسبات حاکم بر تمام کارگران است.

همانطور که قبلاً اشاره کردیم کارگران مهاجر افغانستانی علاوه بر نابرابری طبقاتی، تحت ستم مضاعف ناشی از فاشیسم دولتی نیز قرار دارند. یعنی ضعیف‌ترین، محروم ترین، آسیب‌پذیر ترین و بی حقوق‌ترین قشر جامعه کارگری، کارگران مهاجر افغانستانی هستند. این مسئولیت ماست که در برابر هرگونه تبعیض بایستیم و نگذاریم کارگران مهاجر افغانستانی قربانی تفکرات افراطی و فاشیستی شوند. ما توانایی و وظیفه این را داریم که سد محکمی در برابر گسترش تفکرات فاشیستی باشیم.

از دیدگاه ما آنارشیست‌ها، رهایی ما تنها با نابودی مرزها، طبقات و ساختارهای قدرت ممکن است. فاشیسم را ابزاری برای تقویت دولت و سرمایه‌داری می‌دانیم که با ترویج ناسیونالیسم افراطی و نژادپرستانه، همبستگی بین کارگران را تخریب می‌کند. در جغرافیایی بنام ایران، مبارزه با سلطه و سلسله‌مراتب نیازمند همبستگی کارگران، به‌ویژه میان کارگران مهاجر افغانستان و کارگران بومی ایران است.

دولت‌ها و ایده‌ی ملی‌گرایی شان، همواره در خدمت سرمایه‌داری بوده و سرکوب کارگران را دنبال می‌کنند. اگر از تاریخ مبارزات کارگری، از قرن نوزدهم تاکنون بگوییم، همیشه همبستگی‌های جهانی کارگران در مقابله با فاشیسم، نژادپرستی و ملی‌گرایی بوده است. فاشیسم با سرکوب قدرت‌های مردمی و تحمیل اطاعت از اقتدار مرکزی، دشمن آزادی انسان بوده است. از دیدگاه  ما آنارشیست‌ها، این ساختارهای قدرت باید از بین بروند تا افراد بتوانند زندگی خود را بدون دخالت دولت اداره کنند.

فاشیسم با ترویج ناسیونالیسم بشکل کاملاً افراطی، بهره‌کشی از کارگران را تشدید کرده و آن‌ها را به خدمت سرمایه‌داری درمی‌آورد. ما آنارشیست‌ها بر این باوریم که با خودسازماندهی، همبستگی طبقاتی و حذف مفاهمی دولتی می‌توان در برابر فاشیسم ایستادگی کرد:

ما آنارشیست‌ها بر نابودی مرزها و محو خطوط ملی-ملیتی در جامعه جهانی اصرار داریم؛ زیرا این خطوط، برساخته‌هایی هستند که نظم دولت بر جوامعی گوناگون- و جغرافیایی سیاسی که هر از گاهی می‌تواند بزرگ و کوچک شود- برای ترسیم حاکمیت خود بر اساس اِعمال قدرت نظامی-سیاسی‌ تحمیل کرده است.

این خطوط، همچنان بین نیروهای مختلف طبقه‌ی کارگر مرزبندی‌های برساخته‌ را تحمیل کرده و منجر به شکافی عظیم گشته است. شکافی بین کارگران تابع شناسه‌های دولتی، بخصوص تابعیت ملی و کارگران فاقد این شناسه‌ها که کارگران مهاجر و جوامع مورد تبعیض در یک نظم دولتی را شامل می‌شوند.

فراموش نباید کرد که کارگران جغرافیای ایران در یک طبقه هستند اما؛ نه بر به بر، بلکه تحت مراتب عمودی و سلسله‌وار:

کارگر ایرانی شناسنامه‌دار،

کارگر ایرانیِ شناسنامه‌دارِ زن،

کارگر ایرانی فاقد شناسنامه،

کارگر ایرانیِ بی شناسنامه‌ِ زن،

کارگر افغانستانی،

کارگر افغانستانیِ زن،

و…

برای فرو انداختن این نظم عمودی باید در کنار و بر به بر هم ایستاد،

نخست باید سلسله مراتب بین طبقه را از میان برداشت،

باید سطح را ایجاد کرد.

اتحادیه انارشیست های افغانستان و ایران