رؤیای شیرینی که به یک کابوسِ وَحشتناک و تَلخ تبدیل شد!

By Hasse-Nima Golkar

رؤیای شیرینی که به یک کابوسِ وَحشتناک و تَلخ تبدیل شد!

در تاریخ ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ حکومت های چند هزار ساله ی شاهنشاهی در ایران با یک قیام خونین برای همیشه سرنگون گردیدند. خاندان پهلوی با در اختیار داشتن پنجمین نیروی نظامی جهان، برای حفظ سیستم اقتصادی – اجتماعی، تسلیم گردید. در تظاهرات ها، مردم فریاد می زدند: “دیو(شاه) چو بیرون رَوَد، فِرشته (خمینی) درآید!”. اما این شُعار، کاملاً نادُرست بود. یک دیکتاتور، محمدرضا شاه پهلوی ناپدید شد ولی به جای او دیکتاتوری ستمگرتر و خشن تر، آیت الله روح الله خمینی جایگزین او گردید.

جنبش‌های انقلابیِ ضعیف در ایران که فاقد استراتژی مبارزاتی مُشخص و مُعّین بودند، سَرمَست از «بهار آزادی» با پیام‌های دوگانه ی سیاسی و بخشن همراه با توهّمات شدید و نگاهی رومانتیک به انقلاب، گیج و مَنگ گردیدند. بنابراین، جنبش های مردمی مستقیمن به دامِ آخوندها گرفتارشدند و در اَعماق باتلاق گندیده ی اسلام – شیعی، بیهوده به دُنبال مُروارید می گشتند. بیشترین روشنفکران جناح چپ، ناگهان فراموش کردند که ستون های اسلامِ شیعی خمینی، بر اساس دُروغ و فریبکاری (تقّیه) ساخته شده بودند.

 آیت الله خمینی، یکی از بَدکارترین جلاّدهای تاریخ بشر، پیش از قیام بهمن ماه، زمانی که در فرانسه اقامت داشت؛ به مردم ایران وعده ی ” طلا و جنگل های سَر سبز” داده بود. او از یک طرف، وعده ی “آزادی، استقلال، إعتلای اخلاق، معنویّت و دینداری انسان ها” و از سوی دیگر، وعده ی “برق، آب، مسکن، حمل و نقل همگانی و …  رایگان” را داد.

تظاهرات های رادیکال بر علیه رژیم شاه، از اوائل دهه ی ۱۳۴۰خورشیدی زمانی که اصلاحاتِ از بالای به اصطلاح “انقلاب سفید” اعلام گردید، شکل گرفت. نخست یک گروه اسلامی – شیعی به نام «سازمان مجاهدین خلق ایران» و چند سال بعد یک گروه مارکسیست – لنینیستی به نام «سازمان چریک های فدائی خلق ایران» مبارزات زیرزمینی و مُسلّحانه ی خود را (بیشتر تحت تأثیر جنبش های چریکی در آمریکای لاتین) برعلیه رژیم دیکتاتوری – سلطنتی شاه، آغاز کردند.

حضور و پیشرَوی همسایه ی شُمالی، اتحاد جماهیر شوروی، نظام حکومتی در ایران را به وحشت انداخته بود و این امر، شاه را مجبور نمود که از جمله برای مبارزه با “کُمونیسم”، نوارِ سبزِ اسلامی را در شکلِ ایجادِ هزاران مسجد و أماکن مذهبی  به دورِ کشور بکِشد.

بر پایه ی «اصلاحات سفید»، اختلافات طبقاتی بین فقیر و غَنی به تدریج افزایش یافت و عمیق تر گردید. زمینداران بزرگ، سَهم هر چه بیشتر و کشاورزان خُرد، سهم هر چه کمتری به دست آوردند و به همین دلیل، به حومه ی شهرهای بزرگ، از جمله به اطراف تهران که در آن زاغه های متعددی ساخته شده بود، کشیده شدند.

جنبش های نارضایتی ابتدائی، در اواسط دهه ی ۱۳۵۰ از اطراف تهران (خارج از محدوده)  شروع شد. تعداد تظاهرات در بیشتر شهر های بزرگ، روز به زوز افزایش یافت و سرانجام اعتصاب عمومی سنگینِ کارگران نفت در جنوب ایران، بخشی از سیستم سیاسی رژیم شاه را در ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ در هم شکست، اما سیستم اقتصادی را دست نخورده به حالِ خود واگذاشت.

کوتاه زمانی پس از به قدرت رسیدن خمینی، او مدعی شد که «اقتصاد مالِ خَراست» و همچنین از حامیانش عُذرخواهی کرد که “در مراحل اوّل، انقلابی عمل نکرده بود تا تمامی دگراندیشان را سرکوب نماید”. وی افزود: “اگر ما مانند سایر انقلاب‌ها، روزنامه‌های منتقد به اسلام را توقیف می‌کردیم و هزاران نفر از این ضد انقلابی‌های فاسد را در مقابل چشمان مردم اعدام و سوزانده بودیم، کشور از مُشکلات آنها خلاص می‌شد”!!

خمینی در حدود دهه ی۱۳۶۰ خورشیدی فتوائی آدمخوارانه به “دادگاه‌های انقلاب کشور” نوشت که “اجازه دارید تمامی زندانیان سیاسیِ مُنافق و کافر که مخالف حکومت اسلامی – شیعی هستند را با کمترین ترّحم مُمکن به قتل برسانید”.  بر اساس همین نوع از فرمانِ های قابل اجرای فاشیستی، دو قتل عامِ بزرگ (۱۳۶۰ علیه فعالین سیاسی چپ و تابستان ۱۳۶۷علیه مجاهدین خلق همراه با نیروهای چپ) در زندان ها رُخ داد که در آن هزاران انسان از هر جنسیتی از کودک تا بُزرگسال (حتی مادران باردار) به قتل رسیدند و پیکر برخی از آنان در گورهای دستجمعی مخفی در سراسر کشور دَفن شدند.

امّا برپایه ی یک ضربُ المثل ایرانی: «هرکه باد بِکارد، توفان درو خواهد کرد». این طوفانِ مَردمی، آهسته و مطمئن در راه است و به سونامی ای تبدیل خواهد شد تا سیستم سرمایه داری و خلافتِ اسلامی – شیعی را با تمام مُتعلّقاتش بشوید و از بین ببرد. آن زمان، آنچنان دور نیست.

 زن – زندگی – آزادی!

سرنگون باد خلافت شیعی – اسلامی سرمایه داری فاشیستی حاکم برایران!

زنده باد انقلاب!

زنده باد آزادی!