شعر «کمون»

من یاد اون پرولتر تنهام توی سنگرهای کمون پاریس
سرکوب شدم همه جا بجای غذا خوردم باتوم پلیس
صدای سرکوب شده زنی ام که هنوز تو بند ارتجاع اسیره
از مهربونی و صلح با من حرف نزن جنگ آخرین مسیره
آخرین فریادهای  باکونین ام روبه روی ارتجاع مارکس
نگو نا امیدی این خیابون ها تهش مال ماست
مقاومت آزادی ام در برابر خفقان ارتش لنین
انقلاب کارگری تو راهه وقتشه از این شهر برین
ساکن جهان سومم اونجا که سطل آشغال غربه
ارتجاع و دولت و پلیس هنوز زنده ست آلت حربه
مقاومت رنگین کمانی ام جلوی سنت و ارتجاع
آخرای مسیری ام تا قله زیاد نیست ارتفاع
منو از چی میترسونی من وارث واقعی داس و چکشم
انارشی زنده ست تا  وقتی کارگر هست زیر ضرب و شتم

خنیاگر_سرخ