ارژنگ داودی، ۱۸ سال زندان، تبعید و شکنجه بدون یک روز مرخصی را گذرانده است

روز پنج شنبه سیزدهم مرداد ۱۴۰۱ این زندانی برای اولین عمل جراحی چشمانش به بیمارستان خارج از زندان اعزام شد.
چشم چپ ارژنگ داودی تحت عمل جراحی قرار گرفت چشم راست این زندانی طی روزهای آینده نیز تحت عمل جراحی قرار خواهد گرفت این زندانی از ناراحتی های پزشکی زیادی رنج میبرد.

ارژنگ داوودی ۶۹ ساله، شاعر، معلم، نویسنده است در سال ۱۳۸۶ خانه، خودروی شخصی و تمام دارایی‌های وی با حکم قاضی حداد مصادره شد. در تیرماه ۱۳۸۹ در اعتراض به شرایط نامساعد بند چهار زندان گوهردشت و همچنین در اعتراض به مصادره خانه و اموالش دست به اعتصاب غذا زد. اعتصاب غذای داوودی ۸۹ روز طول کشید و در نهایت به کماء رفت. وی بعنوان یک زندانی سیاسی در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های متعددی دوران حبس خود را گذرانده است. وی در آبان ماه ۱۳۸۲ در نزدیکی دانشگاه تهران -در تقاطع بلوار کشاورز با کارگر- دستگیر شد. اتها‌م‌های اصلی او «راه‌اندازی و تأسیس جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» است، اما اتهام‌های دیگری همچون نوشتن «مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی»، «توهین به رهبری و بنیانگذار جمهوری اسلامی و مسئولین نظام و روحانیون»، «توهین به مقدسات و همکاری با خبرنگار کانادایی برای ساخت فیلم مستند “ایران ممنوع”» نیز در پرونده این زندانی سیاسی وجود دارد. ۱۶ ماه پس از دستگیری بر اساس این اتهام‌ها به ۱۵ سال زندان، ۷۴ ضربه شلاق و ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی در دادگاهی به ریاست قاضی حداد محکوم شد.

وی در تیرماه سال ۱۳۹۳ نیز در پرونده‌ای دیگر توسط شعبه یک دادگاه انقلاب کرج به اتهامات سیاسی واهی که در زندان برایش ساخته و پرونده سازی کرده بودند، به اعدام محکوم شد که نهایتاً در اواخر سال ۹۴ با کاهش محکومیت مواجه و حکم او به ۵ سال حبس تعزیری همراه با تبعید به زندان زابل تبدیل شد. او در مهرماه ۱۳۹۵ به بند ۲ زندان زابل در کنار مجرمین جنایی بدون برخوردار بودن از حق مرخصی منتقل شد.
رژنگ داودی سال ۱۳۹۳ درمصاحبه ای گفته بود:
« به‌طور متوسط هر دوماه یک بار به انفرادی منتقل شده‌ام به طوری که از ۱۱ سال حبس حدود ۶ سال این مدت را در انفرادی گذارنده‌ام که طبق نظرات خود آقای خامنه‌ای من معادل ۶۰ سال از عمرم را در انفرادی گذرانده‌ام، چرا که هر یک روز انفرادی معادل ۱۰ روز بند عمومی است. با این منطق باید گفت که من معادل ۶۰ سال از عمرم را در زندان گذرانده‌ام.»

این زندانی سیاسی که همواره در سلول‌های انفرادی بدون ارتباط با سایر زندانیان و تنها، بدون دسترسی به امکانات اولیه و همچنین رسیدگی‌های پزشکی و درمانی نگهداری می‌شود؛ بارها با نوشتن نامه شرایط نامساعد زندان را متذکر شده است. عمدتاً افشاگری‌های او توسط نامه‌هایی که درباره شرايط زندان و زندانيان منتشر می‌کرد موجب انتقالش از زندانی به زندان دیگری می‌شد. ارژنگ داوودی به بیماری دیابت مبتلاست و در زندان در اثر شکنجه، بخشی از شنوایی و بینایی خود را از دست داده است.
ارژنگ داوودی یک بار توسط یکی از افراد قوه قضاییه از بالای پله به پایین هول داده شد که منجر شکستگی قسمت بالای پای راست و ساق پای چپ و ضایعه در قسمت مهره شد. آخرین باری که زندانیان او را دیده بودند گزارش دادند که قادر به حرکت نیست، روی ویلچر است و در یک بند قرنطینه به شدت محافظت شده نگهداری می‌شود.

سال ۱۳۹۶ او چندین بار در بین زندان‌های زابل و زاهدان جابه‌جا شد و پرونده جدیدی با اتهام «توهین به مسئولان نظام» برای او گشوده شد. او در همین زمان با انتشار یک فایل صوتی گفت معتقد است به زندان زاهدان منتقل شده تا او را به قتل برسانند.

ارژنگ داودی پس از اعتراضات سراسری دی‌ماه ۹۶، پیامی خطاب به مردم ایران در حمایت از اعتراضات سراسری مردم ایران فرستاد و در نتیجه آن بار دیگر از زندان زابل به زندان زاهدان تبعید شد. از آن تاریخ به بعد او بارها بین زندان‌های مختلف استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان جابه‌جا شده است.

او در یک «اتاقک تاریک و نمور» در بند قرنطینه زندان زاهدان و جدا از بقیه زندانیان نگهداری می‌شد که فاقد تأسیسات گرمایشی و تهویه مناسب است.

این گزارش بخش های کوچکی از ستم هایی است که بر وی وارد شده و می شود. ارژنگ‌ داودی در حال حاضر در زندان گوهردشت بند چهار محکومیت خودرا سپری میکند.