خاطرات یک نمایش نامه نویس زن

در سال اخر به دلیل حضور پر قدرت و سنگین ِیاس در زندگی زن ، سبب ان شده بود از سوژه فاصله بگیرد و کمتر به “سوژه ” فکر کند و “او” را در درون پستوی “انبارخانه ی تاریک حسرت ها و ارزوهای بی پاسخ ” ذهنش بگذارد.
.
همان انبار خانه ی سیاهی که در درون یک یکِ گنجه های ان، همه ی دردهای بیدرمان مان خانه دارد .
همان لإیه لإیه های پنهانِ حافظه که مملو از سم و زهر اسیب هایست که سالها در زندکی چشیده ایم .

همان انبار خانه ای که اندوه از دست داده ها و انچه که با ان ویرانی های زندگی را به تنهایی تجربه کرده ایم در درون یک یک ِگنجه های ان پنهان است .
همان انبار خانه ای که از شیفتگی ها ،بی قرار ی ها ،
تا عشق های ممنوعه و به دست نیامده ، از سرّها و رازها ، خیانت ها ، خواب ها و خیال ها ،در گوشه و کنار و درون گنجه هایش جای دارد .

همان انبارخانه مملو از حسرت ها و سر خورده گی ها ، از ازردگی ها تا ناکامی ها و انبوهی از همه ی خاطره های بی رحم و تلخ زندگی،

انبارخانه ای که همه ی رنج ها ی زندگی مان در اندرون ان خانه دارد

اری ، ویران شده گی هایمان از دوست …
خرابه های مانده یادگاری از دوستی ها
و اعتماد های از دست رفته
همه و همه ، همگی در همان انبار خانه تاریک ذهن جای دارند

و دغدغه ها ی رها شده .
و تشویش ها
و اضطراب ها
و بیقراری ها و ترس ها
و سؤال های پاسخ نگرفته

انبارخانه ای به سنگینی سوگ عزیزان از دست رفته مان

همان سوگ هایی که در تمام دوران عمر قلب مان را پاره پاره و جریحه دار نگه مَی دارد

همان انبارخانه ای که کلیدش را هر کسی نزد خود دارد که گه و بیگاه خواسته و ناخواسته با هر فاجعه اَی از شکست های جدید در زندگی کلید ش بدون کنترل و اختیارمان زده می شود
پرده ای بالا می رود دری باز و بسته مَی شود
و انبوهی از خاطرات تلخ و زخم های کهنه ی اندرون مان سر باز می کنند و بیرون می ریزند .

و همراه با ان ، حس اضطراب و بیقراری را چون سربی داغ به جانمان ریخته و …

اری همه رنج های گذشته زندگی چون هیولایی هفت سر حضور خود را غیر مترقبه به ما اعلام می کنند و چهره هولناک خود را در تاریکی و روشنایی این انبارخانه دم به دم نشان مان می دهد تا که باز هم برایمان رنج مضاعف بیافریند

ما را چون پرنده ای سر بریده نیمه جان به این طرف و ان طرف کشیده و بر زمین زده و ان هنگام که جانمان به لب امد درِ ان دهلیز تاریک روی پاشنه پا دوباره بچرخد و بسته شود و پرده پایین بیفتد و تمامی ان خاطرات تلخ یکباره از صحنه محو شوند که انگاری هرگز نبوده اند که تا بعدها در وقتی دیگر در تصادف ِ دیگری جان مان را بهم بریزد .
اری ان انبارخانه سیاهی که هیچ انسانی در حقیقت از ان خلاصی ندارد و تا مغاک با خود حمل می کنیم و با ریختن اخرین خاک گورکنان بر گورمان در زیر خاک با خودمان دفن می شود .

از این قرار این سوژه هم مدتی بود که در همین انبار خانه در کنار رازها و الام دیگر زندگی زن محبوس و پنهان بود و گه گاهی به بیرون سرک می کشید و هنوز زنده بودنش زن را وسوسه مَی کرد به او بیندیشد
حال مرد ِانبارخانه ای خبر داده بود که در ِواقعییت می خواهد روی صحنه بیاید و دیدارشان در حقیقت اتفاق بیفتد از اینرو زن متوجه شد که بسرعت باید تصمیم ش را بگیرد واین سناریو نا ممکن بی سرانجام را ، پایانش را قبل از امدن ِمرد بنویسد و طناب را از ان روح ِمعلق بر سر چوبه دار عاقبت جدا سازد ”
از این رو بود که ان لبخند عمیق بر لبش نشست همان لبخندی که انسان ها برای پنهان کردن رنج هاشان به لب می اورند
همان لبخند تلخی که توام با پوزخندیست به بی أنصافی این جهان
همان لبخندی که از اعماق جان بر می اید
همان لبخند تلخی که نام دیگرش است پذیرش یک ِشکست .
زن فوری فهمید برای اولین بار پس از این همه سال انتظار این خود أوست که می تواند پایان را انتخاب کند. پایانی دیگری ممکن نبود جز انکه هرگز به دیدار مرد نرود و در “واقعیت ” او را نبیند
.زن” پایان بی دیدار” را برای نمایش انتخاب کرد و از این انتخاب همزمان ترسید . اما جمله نابی از ” رُزا لوگزامبورک ” را بیاد اورد که او را در انتخاب مصمم کرد جمله این بود : یک پایان ترسناک بهتر از یک ترس همیشگی بی پایان است.
بعد از ان بود که تصمیمش را گرفت که ان حس ممنوعه را در درون همان انبارخانه ی حسرت ها و ناکامی های زندگی برای همیشه در حبس نگه دارد و با دیدار او جان تازه ای در ان ندمد .

نمایش نامه نویس خوشحال از ان بود که عاقبت نمایش “رازهایی در پستو ی انبارخانه ی رنج ها ” بدون هیچ دیداری ، پایانش نوشته شد ه است و نفس اسوده ای کشید
اما غافل از ان که سکانس اخر نمایشنامه هنوز باقی مانده بود و او حساب ان را نکرده بود که ان هیولای چند چهره ای که سالها بخشی از کابوس زندکی زن بود و از وجود سوژه در ذهن و قلب زن اگاهی داشت از این موقعیبت بهترین فرصت را برای ضربه زدن به او استفاده خواهد کرد .

ناگهان سر و کله هیولای چند چهره ای پیدا شد و بسرعت خود را به پشت صحنه رساند با تماس های پنهانی و با فریب کاری و سرهم کردن یک نقد ارزان از کارارزشمند هنری مرد او را فریفت و در روز روشن پیش چشم همه دست در دستش انداخت و برد .
و ان نقد بی مایه و ارزان هیولا در مقابل چشمان حیرت زده زن بروی صحنه رفت .
یعنی اخرین رؤیای زندگی زن توسط هیولای زندگی اش ربوده و غارت شده بود شوک انچنان قوی بود که سوژه به یکباره از قلب و ذهن زن هم پس از این همه سال محو شد

نمایش نامه نویس با خستگی پرده سالن سن را پایین کشید و برای همیشه صحنه را ترک کرد و ناپدید شد .