گرایش آنارشیستی بخشی از جنبش کارگری در ایران و جهان

عصر آنارشیسم – ابتدا نگاهی مختصر به سابقه گرایش آنارشیستی در جنبش کارگری در عرصه جهانی می اندازیم.

 در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم جنبش آنارشیستی در بین طبقه کارگر آمریکا چنان چهره رادیکال از خود بروز داد که بعدها مارکسیست ها با ظهور بلشویسم از خود بروز دادند. اگرچه تعدادی تشکیلات کارگری آنارشیست وجود داشتند اما اتحادیه کارگری-آنارشیست “اینداستریال ورکر آف د ورلد” تبلور قدرت آنارشیست ها نبود آنطور که بعدها مارکسیست ها این قدرت را داشتند. هویت آنارشیستی با عضویت در یک تشکیلات آنارشیستی مرتبط نبود آنطور که عضویت در اتحادیه های کارگری به عضویت در یک حزب مارکسیست مرتبط بود. با وجود این آنارشیسم، دارای قدرتی بود مشابه قدرتی که بعد ها مارکسیست ها داشتند. در حالیکه اتحادیه های کارگری آمریکایی مانند”نایت آف لیبر” و “آ.اف.ال” در ابتدا مواضع رادیکالی را اختیار کرده بودند اما با بهبود شرایط اقتصادی مواضع رادیکال خود را تعدیل کردند. سرانجام یک آلترناتیو کارگری به نام”فدراسیون کارگران معدن” در پاسخ به “آ.اف.ال” ظهور کرد که دارای هویت مبارز و دارای تمایلات سوسیالیستی- آنارشیستی بود و در نتیجه اتحادیه کارگری جدیدی به نام”آی.دبلیو.دبلیو” با ماهیت آنارکو- سندیکالیستی ایجاد شد که شامل: “فدراسیون کارگران معدن” و دیگر اتحادیه های نزدیک به آن و  کارگران رادیکال و کارگران غیر عضو اتحادیه های کارگری و کارگران سیاه پوست و دیگر کارگران غیر متخصص را شامل می شد. در ده های بیست، سی و چهل میلادی، مارکسیسم جایگزین آنارشیسم شد و در حالیکه مارکسیست ها تشکیلات قوی ایجاد کردند که می توانست در مقابل فشار کارفرمایان مقاومت کند اما آنارشیست ها فاقد چنین قابلیت هایی بودند.

 اتحادیه کارگران آنارشیست (FAUD) بعد از ۴۰ سال در سایه سوسیال دمکراتها بودن ، در سال ۱۹۱۹ تشکیل شد و خواسته ۶ ساعت کار روزانه را عملی نمود . در زمان اوج آن در سال ۱۹۲۵ تعداد اعضایش به ۱۵۰۰۰۰ نفر رسید . یکی از خواسته های آن، انحلال مجلس از طریق دمکراسی شورایی بود .

 بعد از اینکه فاشیسم آلمان در سال ۱۹۳۳ اتحادیه کارگران آنارشیست را تار و مار کرد ، آنان در سال ۱۹۳۶ با نام یک سازمان آلمانی مستقل در جنگ داخلی اسپانیا شرکت نمودند .
 ضعف تاریخی سازمان کارگران آنارشیست تا پیش از سال ۱۹۱۸ به دلیل غیاب یک جنبش آنارشیستی در آلمان بود گرچه بعضی از آثار پرودن از سال ۱۸۴۴ در سوئیس به زبان آلمانی ترجمه شده بودند .
 آنارشیستها در جریان انقلاب ناتمام ۱۹۱۸ آلمان غیر از سرنگونی قیصر ، خواهان تشکیل شوراهای کارگران و سربازان شدند . این انقلاب سرانجام در سال ۱۹۲۰ با شکست کامل روبرو شد .
  در روز اول ماه مه ١٨٨۶ به رغم تبلیغات کارفرمایان که می گفتند کارگران در این روز دست به خشونت خواهند زد صدها هزار کارگر آمریکایی به صورت مسالمت آمیز اعتصاب و راه پیمایی کردند. بزرگ ترین تظاهرات در شیکاگو شکل گرفت که در آن ٩٠٠٠٠ کارگر راه پیمایی کردند. رهبری این تظاهرات عمدتأ در دست کارگران آنارشیست بود. به دنبال موج سرکوب، ٨ تن از رهبران کارگران که همه آنارشیست بودند دستگیر شدند. دادگاه، به جز یکی که به ۵١ سال حبس محکوم شد بقیه را به اعدام محکوم کرد. دو تن از محکومان به اعدام تقاضای عفو کردند که پذیرفته شد و حکم آنان به حبس ابد تقلیل یافت. یکی دیگر از اعدامی ها در زندان خودکشی کرد و چهار نفر بقیه به نام های آگوست اسپایز، آلبرت پارسونر، آدولف فیشر و جرج انگل در ١١ نوامبر ١٨٨٧ اعدام شدند.

از جمله کارگران آنارشیست می توان به

مادر جونز (۱۹۳۰ـ ۱۸۳۰)زنى آنارشیست و برجسته در تاریخ جنبش کارگرى آمریکا  

الیزابت گرلی فلین ( ۱۸۹۰-۱۹۶۴) آنارشیست, فمینیست , رهبر کارگری و فعال سیاسی 

  آنارشیست اعدامی” جو هیل ” شاعر کارگری 

  آنارشیست ایتالیایی « جوزپه پینه‌لی »

نیکولو ساکو و بارت وانستی دو آنارکو کمونیست و رهبر اعتصاب‌ها و جنبش کارگری دهه‌ی ۲۰ آمریکا

اشاره کرد.   

گرایش آنارشیستی در جنبش کارگری ایران :

از آنجا که آنارشیسم در ایران بسیار نوپا است طبیعتا به همان نسبت نیز گرایش آنارشیستی در بین کارگران ایران نیزجدید محسوب می شود اما با این وجود بخشی از بدنه جنبش کارگری آنارشیست هستند.
برای اینکه بتوان گرایش آنارشیستی را در جنبش کارگری گسترش داد واین گرایش تریبون های مستقل خود را داشته باشد باید گفت که پیج کارگران آنارشیست ایران در همین مسیر گام برمی دارد و بخشی از صدای مستقل و علنی کارگران آنارشیست و کلا اخبار کارگری در آن شنیده می شود.