پدوفیلیا از دیدگاه آنارشیستی «۱»

برگرفته از فیسبوک سیروس شاملو

تابو ( نزدیک نشوید!) به جنس مخالف. وحشت از جنس مخالف. کینه به جنس مخالف. نگاه ِ گناه آلود و شماتت کننده‌ی خود به حسِ تنانه و نقطه ضعف تلقی کردن آن. انکار نیازهای عاطفی و جنسی به جنس مخالف. حتا انکار نیاز گرسنه‌گی و تشنه‌گی به شکلی قهرمانانه و ریاضت‌کشانه و زاهدانه و درویشانه. وحشت از شنیدن پاسخ منفی در هنگام طرح پیشنهاد جنسی. خویش‌گناهی و خویش‌شماتت ِ دایم، پاسخ مستقیم به خشونت پیشین بر اساس قانون دندان در برابر دندان، محرومیت‌های تجربه ، آشنایی و رفاقت با جنس مخالف بدلیل فقر کثیف یا سنت ناشایست و نظام آموزشی پرده پوشانه و عدم تماس ( کنتکت) با دیگری. تولید چشم پوشی موقتی از نیاز تنانه، انحصاری بودن تجربیات جنسی در تقسیم ناعادلانه ثروت، تلقی و تعریف نیازهای مردانه بعنوان ضعف و تبدیل و به فروش رساندن رفع آن نیاز و بازاری دیدن این رابطه برای مال‌اندوزی و تسلط ، عطف به قدرت و خشونت که تنها راه سبقت در جامعه تعریف شده است، کینه نژادی یا حسادت رفاهی ِ طبقه ای خاص، تزلزل بنیاد خانواده بدلیل فقر و عدم وجود مشاوران واقعی، عدم مصونیت فرداها برای زنان و مردان، عدم تشریح و چاره جویی با شخص سوم ، نبودن سنت ِ گفتگو و چاره اندیشی عمومی، در جامعه‌ای غیر قابل اعتماد و مردم گریز و صورتکی….. همه‌ی این ها خصوصیت ناشایست جوامعی‌ست که در نهادهای دولتی سرپرستی می شوند.

این مکانیزم جهانی دست به دست هم داده اند تا پدوفیلیا ( آزاد کودکان) که با شعار ِ ( ضعیف محکوم به مرگ است ) در درون جهان ما ریشه‌های مسموم کننده‌ی عمیقی انتشار دهند. شخص بیمار به هر ترفند با اراده معطوف به قدرت سریعا خود را در ارگان‌های دولتی استتار و معنا می‌کند تا از طریق این نوع (لجیتتیماسیون) حقانیت ، راه باز کند و به سهولت به قربانی‌هایش دست یابد. به همین دلیل است که تا کنون در جوامع بشری هیچ کوشش قضایی در مورد پاکسازی این عارضه صورت نگرفته است زیرا با پاکسازی پدوفیلیا، کل نظام‌های سیاسی جهان ِ مبتنی بر خشونت ِ قدرت و تحکم ِ متمرکز فرو خواهد ریخت و یکی از بزرگ‌ترین انگیزه‌های عطف به قدرت و تحکم در جامعه به هدف تجاوز به زیردستان رخت بر خواهد بست و این یعنی مرگ سیستم.

به همین دلیل برای برجاماندن پیرآمید قدرت (گرارشی) پاسخ مثبت حتا دفاع قضایی ِ علنی این نهادها به عناصر بیمارگون و سادیست و مازوخیست حاد است که به انواع گوناگون در اطراف اجتماع توده‌وار از مدرسه و مهد گرفته تا اردو و کلاس‌های آموزش و اجتماعات ورزشی و دینی و فرهنگی و هنری، آتلیه‌های تیارت و سینما و موسیقی و نقاشی، دانشگاه‌های اسیر مدرک ، سربازخانه‌ها و کلیه ارگان های پیرامیدی تله و دام افکنده‌اند… ضمن این که به کودکان باید آموزش داد حرف بزنند. سر سفره وقتی کودکی حرف می زند بزرگان باید خفقان بگیرند تا کودکان اعتماد به نفس یاد بگیرند و لال‌مونی نگیرند و سربه زیری وسرکوب نیاموزند. هیچ راهی مگر قدرت‌های محلی و کانتون‌های منطقه‌ای و قضایی کنترل کننده از راه نزدیک و دیوانی مستقل از (تمرکز قدرت) نمی‌تواند این تابوی جنایی را زمین بزند. این کانتون های محلی باید مدام زیر کنترل داوطلبانه ی مردم محل قرار گیرند. حجم شکایت در دیوان متمرکز چنان گسترده است که رسیده‌گی به تمامی آنها قرن‌ها وقت و هزینه می‌برد و شک نداشته باشید این مجموعه‌ی عظیم با میلیون ها پرونده ی راکد و رسیده‌گی نشده و پشت گوش انداخته بلااجبار پدوفیلی را عارضه‌ای درجه پنجم و حاشیه‌ای تلقی خواهد کرد! در حالی که عوارض ناشی از این عمل در کل پروسه اجتماعی تاثیر مستقیم و ویرانگر خواهد داشت.

پدوفیلیا عارضه‌ای شبیه به فقر و تهی دستی ، یک مشکل جهانی است. نه رژیم نازی نه رژیم دموکراتیک و نه نظام‌های کمونیستی و لیبرال و دیکتاتوری ها تاکنون نخواسته و نتوانسته‌اند کودک آزادی و تجاوز و اعتیاد و شکنجه و قتل را از جوامع بشری دور کنند بعکس بجای رسیده‌گی سریع امر به لاپوشانی و کوشش آنها در جذب این ناهنجاری‌ها و ایجاد مصونیت برای اثبات ستون های قدرت خلاصه می‌شود. در نمایشنامه ی ویتزک اثر درخشان گئورگ بوشنر به خوبی نشان داده می شود چگونه در جامعه‌ای هرمی که چون پاده‌گان اداره می شود عنصر عشق به کینه و ابزار تجاری تبدیل شده و ثمره ی آن کودکانی هستند که سربازهای کوچک ارتش خونریز را تشکیل می دهند و بطور غریزی تحکم عمومی آینده سیاه را بازتولید می کنند… نتیجه آن که با دادن قدرت ِ دادخواهی به کانتون‌های قضایی آنارشیستی، بوروکراسی ِ امپراتوری‌های اهرامی امروزین از اهمیت خواهند افتاد. کانتون‌هایی که مدام باید از طرف مردم کنترل و بازنگری شوند. قدرتی که بر فساد توده‌ای و کلکسیونی از بیماران روحی بنیاد می‌گیرد تا بتواند در مقابل خواسته‌های به حق ملی ایستاده‌گی و آن را در هنگام تشخیصِ ضرورت، سرکوب کند نمی‌تواند بر علیه خویش وارد عمل شود. تاریخ نشان می دهد پاکسازان جامعه زمانی که بعنوان یک ارگان فرآگیر تشکیل می شوند پاکسازی شونده گان را دوباره بعنوان نیروی پاکساز عرضه می‌کند. بجای چُس ناله ها به راه‌های واقعی جلوگیری از آسیب‌های اجتماعی اندیشه کنیم.

سیروس شاملو