به هنگامه شکست

سراینده : سیروس وطنی

هنگام شکست
چه ساده میتوان سخن گفت
همسرت
ترک ات میکند
ومعشوقه رویاهایت
که نهان ترین احساس ترا می داند
زیر وبمهای ترا میخواند
چون کبوتری گریز بال از تو دور می شود
به بهانه های واهی
با کلمات پوچ
……………….
دوستانت نا امیدانه نگاه میکنند
به روزگار توکه پودر میشود بی دلیل
چون معصومیت محزون بیمار محتضر
واگر دستی برارند
دست جدایی است

وبدینسان

پله
………پله
دور میشوی از چرخش روزگار
با درامدی مختصر
واقتصادحقیر
…………
ارام دور می شوی از نگاه دیگران
از روزنامه
از مطبوعات
از فضاهای جمعی روزگار
دیگر جایی برای گفتن حرفهایت نیست
…………..
شاد وسربلند
به اندیشه ات وفادار میمانی
رویاهای تنهائی ات
چون دلبری زیبا در اغوش میکشی
که هوش از سرت ربود
………….

به راهت می روی
پای ورچین وبا احتیاط
تا به فقر می رسی
به جستجوی نان اواره می شوی
سرگردان وبیکار
و انگاه
گزمگان سر می رسند
چون لحظه موعود
سرکوبت میکنند
به رندان و
به حصر
و به خود میگویی
این فرصتی است برای اثبات وجود
وفاداری
به راهت
به اندیشه ات
وزیبایی رویاهایی که به ان دلبسته ای
در کنج سلول نشسته ای یا اطاقی بسته
پیکر اندیشه ات را میکاوی
میتراشی بر دیوار
نماد پایداری ادمی
حک میکنی بر گوشه وکنار
…………………….
انگار در مسابقه ای نفس گیر میروی
گرچه خط شروع یکی بود
اما جهت ها مخالف
تو تنها یی ودیگران برعکس تو رفته اند
برای نان خویش
برای رهایی خویش از این روزگار لعنتی
احساس میکنی خیط شده ای اما نباختی
باز تنهایی…………
یاران تو از فقر گذشتند
به نان رسیده اند وبه نوا
در زندگی به رفاه
در جامعه ای که خواهان تغییرش بوده ای
متهم ات میکنند این دوستان نابکار
به ناتوانی
به نداری
بدینسان حلق اویزاندیشه ات میکنند
این معشوقه روزگارتنهایی
دور می شوی از تعلقات زندگی
سر می سایی
به رویای خلسه وار عرفانی
…………………….
وبه خود میگویی
سهم من از زندگی
راه من است
سر می رسند سایه های اشنا
وبه سلولت میکوبند
وقت رفتن است
برای اعدام
یا برای ازادی
فرقی نمیکند
تو دیگر سوخته ای
یک مهره سوخته
قبل از انی که بمیری
……………..
اخرین راز بزرگ را
این چنین می فهمی
نبض هر تحولی قدرت است …قدرت
که تو فاقد آنی