برای شیما و مونا سیلاوی دو دخترِ هشت سال محروم از پدر

سولماز اسکندری

چگونه می توان درد هشت سال بی خبریتان را فریاد زد؟ هشت سال ندانستن اینکه پدر روزهایش را چگونه و در کدام پستوی تنگ و تاریک زندان های استبداد سپری می کند؟ هشت سال بی پدری بی آنکه بدانی چرا؟ به کدامین جرم؟
چگونه می توان فریاد زد عضو یک خانواده را تنها به جرم پدر بودن در برابر دیدگان خانواده بربایند و ۸ سال تمام حتی خطی خبری دست نوشته ای ثانیه ای شنیدن صدایش از پشت خطوط تلفن را هم از خانواده اش دریغ کنند؟
به کجا باید شکایت برد از این ظلم و جور که هیچ دادگاه عادل و دادرسی نیست که آنان که بر مسندهای قضاوت تکیه زده اند دزدانی هستند در لباس قاضی
به کدام دادگاه به کدام قاضی شکایت بریم که دستشان با دزدان و جانیان در یک کاسه است؟

پدر دو دختر را تنها به جرم پدر بودن، پدر فرزندانی حق جو و عدالت طلب بودن،در روز روشن می دزدند و ۸ سال تمام در سیاه چاله های زندان های استبداد از دید همه پنهان می کنند تا جلوی فعالیت های حقوق بشری دخترانش را بگیرند
بدون برگزاری دادگاه ، بدون حق دفاع داشتن، بدون حتی یک جلسه دادرسی، یک نفر را تنها به خاطر پدر بودن و نه هیچ جرم و گناه دیگری سالیان سال از خانواده اش دریغ می دارند تا مهر تایید محکم تری باشد بر چهره های کریه و زشت و سفاک گونه اشان
چگونه می توان از امنیت در سرزمینی سخن به میان آورد که پدر و مادر و فرزند بودن هر کدام جرم بزرگی است… جرمی که در هیچ قانونی مصداق حقوقی ندارد اما کرور کرور انسانها را به همین جرم در بند کشیده اند و کشته اند و ربوده اند و صداهای اعتراض را همه در نطفه خفه کرده اند
عصر و روزگار بدی است رفقا.تازیانه های ستم کمرهایمان را خورد کرده و هر طرف را که می نگری رد خون است و شلاق …
تنها، بودن ما در کنار هم، اتحاد ما و یکی شدن فریادمان می تواند زنجیرهای بردگی و ستم را از پاهایمان بگشاید
تاریخ به ما نشان داده همیشه این مردمان آزاده هستند که سرافرازان تاریخند و آزادی به بندکشیدنی نیست
اگر با به بند کشیدن خانواده هایمان، عزیزانمان و گرفتن تمام آن چیزهایی که داریم سرخم کردن مان را می خواهند زهی خیال باطل که با اینکه شلاق های استبداد پشتمان را زخمی کرده اما صدایمان خاموش نخواهد شد زانوانمان خم نخواهد شد و به زمین نخواهیم افتاد
روزی خواهد آمد که زمین افتادنشان را با هم دست در دست هم به نظاره خواهیم ایستاد، روزی خواهد آمد که زندان هایشان را بر سرشان ویران خواهیم کرد و آزادی عزیزانمان را پای کوبان جشن خواهیم گرفت
آن روز خواهد آمد و سرافرازان تاریخ شما ایستادگان در برابر ظلم خواهید بود
قفل سکوت را بشکنیم، نگذاریم غفلت و سکوت و بی خبری ما بیش از این عرصه را برای تاخت و تاز ضحاکان امروز فراهم کند… تا رسیدن به آزادی و برابری فقط شکستن زنجیرهایمان مانده…..

پ ن : یوسف سیلاوی شهروند عرب اهوازی از تاریخ ۱۷ آبان ۱۳۸۸ اندکی پس از بازگشت از دیدار دخترانش از سوریه از منزل مسکونی‌اش ناپدید و علی‌رغم تمامی پیگیری‌های خانواده، خبری از وی حاصل نشده است. وی در سفارت ایران در دمشق همراه دخترش مونا مورد سئوال و جواب قرار گرفته بود و با وجود این‌که هیچ‌گونه فعالیت سیاسی نداشت، بنا بر اعلام غیررسمی مسئولان امنیتی به‌جهت بازگرداندن دخترانش مونا و شیما که در سوریه به پناهندگان عرب خدمات ترجمه ارائه می‌دادند، به گروگان گرفته شد. اما تاکنون هیچ‌یک از نهادهای امنیتی ایران مسئولیت بازداشت و نگهداری وی را برعهده نگرفته و حتی پس از گذشت ۸ سال از ناپدیدی برخلاف روال قانونی از صدور گواهی فوت خودداری کرده و اعلام می‌کنند وی فوت نکرده‌است.

پ ن ۲: پرسش شیما سیلاوی از حاکمیت جمهوری اسلامی : رمضان ماهی است که شما زندانیان با مشکلات مالی را آزاد می‌کنید. در کدام ماه زندانیان سیاسی را آزاد می‌کنید؟ من در همان ماه دوباره خواهم آمد.

سولماز اسکندری ۵ ژوئن ۲۰۱۷

——————————————–

عصر آنارشیسم در اینستاگرام

https://instagram.com/asranarshism/

عصر آنارشیسم در تلگرام

https://telegram.me/asranarshism

——————————————————————————————————————————————————————————————————–

برای شیما و مونا سیلاوی دو دخترِ هشت سال محروم از پدر

سولماز اسکندری

Text Size

Explore More

Publishing and Redistributing all contents on this website is completely free