امیر با آن صدای گرمش «چشم نرگس» را می‌خواند – خاطره ای از زندان

شهریور
‎‎======
به قهقهه گریستن
به های های خندیدن‎‎.
اینان چگونه زیستند؟
اینان چگونه هیولای مرگ را
به سخره گرفتند
و به شرمساری، رهسپار زمان کردند؟
اینان چگونه شامگاه وداع را
شاید با خیال شانه زدن بر زلف نرگسی
به صبح آوردند؟

آهای قاتلان‎‎!
آهای، ای دستهای آلوده‎‎!
شبها در بستر ترسهایتان
صدای “امیر” را می شنوید؟
ما
نه فراموش می کنیم
نه می بخشیم‎‎.
(ک.خ‎‎.)

خواهم که بر زلفت، زلفت، زلفت هر دم زنم شانه هر دم زنم شانه‎
ترسم پریشان کند بسی حال هر کسی‎
چشم نرگست مستانه مستانه مستانه مستانه

یکماهی میشد که من را از بند چپها بیرون کشیده و فرستاده بودند بندی که هیچ یک از بچههای چپ در آنجا نبودند و همه مجاهد بودند. من تنها فرد چپ میان آنها بودم. دیسپلین بند مجاهدین با بند چپها خیلی فرق داشت و انضباط جمعیشان به دلیل اینکه هیچ گروه دیگری میان آنها نبود خیلی برجسته خود را نشان میداد. تفاوتهایشان با چپها در همه چیز زیاد بود. در بند چپها دستهبندیهای گروهی وجود داشت و در نتیجه حرف آخری وجود نداشت که کسی بزند. چون کسی در اکثریت نبود. اما در بند مجاهدها از این دستهبندیها خبری نبود و در نتیجه فردیت افراد خیلی کم نمود داشت و نوعی اشتراکی بودن در همه چیز در آنها بشدت به چشم میخورد. کم اهل مطالعه بودند و از صبح تا شب مشغول کارهای فنی و ساختن چیزی. به شوخی به آنان میگفتم اینجا که زندان نیست کارگاه مسگری است. کم و بیش احساس غریبگی میکردم. اولین کسی که از مجاهدین توی این بند آشنا شدم، امیربچهی خیابان عباس خاکی تهران بود؛ عباس خاکی در میدان قزوین. همسن خودم بود. نازک و قلمی و خوشسخن. آرام و شمرده حرف میزد و سعی میکرد حرفهایش مستدل باشد. صرع داشت و هرگز خودش نگفت چرا. اما رفقاش به من گفتند زیر شکنجه چون مقاومت کرده بود بازجو به جای اینکه او را به شکم بخواباند و به کف پایش شلاق بزند، از پشت خوابانده بود و شلاق به بیضهاش گرفته و یکی از آنها ترکیده بود. امیر یک تخم داشت اما وجودش سراپا تخم بود. برام گفتند وقتی هیئت بررسی به زندان اوین آمده بود یکی از زندانیان قدیمی به هادی خامنهای می گوید کجا زمان شاه با شلاق به بیضه میزدند؟ او گفت امکان ندارد و امیر بلند شد و شلوارش را کشید و تنها تخمش را نشان او داد‎.
ما که همسن بودیم و یکی دو نفر دیگر بیشتر با هم وقت میگذراندیم. گاهی شبها زیر تخت جمع میشدیم و امیر با آن صدای گرمش «چشم نرگس» را میخواند و ما با او دم میگرفتیم. ۶۷ اعدام شد برای آنکه ردی باقی نماند، هر چند که حکمش تمام شده بود و خودش هم میدانست که با وضعی که دارد آزادشدنی نیست.‎.

چشم نرگس ؛ محمدرضا شجریان و فرامرز پایور

https://www.youtube.com/watch?v=GFl7HE4w4T4

چشم نرگس
آواز دشتی
شعر منسوب به: فصیح الملک
آهنگ منسوب به: علی اکبر شیدا
تنظیم: فرامرز پایور
آواز: محمدرضا شجریان
ارکستر موسیقی ملی
برگه موسیقی ایران:www.facebook.com/musiqueiran1
چشم نرگس، ترانه‌ای قدیمی در آواز دشتی است که آهنگ آن را به علی اکبر خان شیدا نسبت می‌دهند، اما دلیل قطعی برای این نسبت وجود ندارد، به همین دلیل در یبشتر منابع موسیقی ازین نسبت با تردید نام برده شده‌است. شعر این قطعه نیز به فصیح الملک نسبت داده شده‌است.

خواهم که بر زلفت، زلفت، زلفت هر دم زنم شانه هر دم زنم شانه
ترسم پریشان کند بسی حال هر کسی
چشم نرگست مستانه مستانه مستانه مستانه
خواهم بر ابرویت، رویت، رویت هر دم کشم وسمه هر دم کشم وسمه
ترسم که مجنون کند بسی مثل من کسی
چشم نرگست دیوانه دیوانه دیوانه دیوانه
یک شب بیا منزل ما حل کن دو صد مشکل ما
ای دلبر خوشگل ما دردت به جان ما شد روح و روان ما شد
خواهم که بر چشمت، چشمت، چشمت هر دم کشم سرمه هر دم کشم سرمه
ترسم پریشان کند بسی حال هر کسی
چشم نرگست مستانه مستانه مستانه مستانه
خواهم که بر رویت، رویت، رویت هر دم زنم بوسه هر دم زنم بوسه
ترسم که نالان کند بسی مثل من کسی
چشم نرگست جانانه جانانه جانانه جانانه
یک شب بیا منزل ما حل کن دو صد مشکل ما
ای دلبر خوشگل ما دردت به جان ما شد روح و روان ما شد