هفت سال پیش در چنین روزی بین ۱۸ تا ۱۹ جولای ۲۰۱۲ مردم مبارز کوبانی در شمال کشور سوریه به خیابان ها آمدند و پادگان نظامی و ساختمان های های پلیس را به تصرف خود درآوردند.
در ساعت یک شب و آغاز بامداد به وقت محلی، نیروی های “یگان های مدافع خلق ” – ی پ گ – کنترل کامل خیابان هائی که به شهر “کوبانی” منتهی میشد را در دست گرفتند.
همزمان، مردم شهر کوبانی تمامی ساختمان های متعلق به نهاد های دولتی و پایگاه های نظامی بشار اسد را زیر محاصره ی خود گرفته و در نهایت تصرف نمودند.
طی مذاکرات بین هیئت نمایندگی از هر دو طرف، با گرفتن تضمین جانی؛ سربازان تسلیم شدند و کلیه ی تجهیزات نظامی خود را تحویل نیروهای انقلابی دادند و بدین وسیله موج انقلاب به تمامی مناطق “روژاوا” سرریزگردید.
بر همین پایه تا به امروز با نابودی دیدگاه واپسگرای “دولت – ملت” و ایجاد شوراهای خود مدیریت مردمی و دمکراسی مستقیم و همچنین مقاومت همگانی گروه های گوناگون مردم، جُدای از هر دین و عقیده ی سیاسی که دارند و با تقدیم جان هزاران مبارز داخلی و بین المللی؛ توانسته اند از دست آوردهای این انقلاب نوین – از جمله آزادی زنان از زیر یوغ جامعه ی پدرسالار در منطقه ی پُر مخاطره ی خاور میانه – با چنگ و دندان نگهداری نموده و در راه نهادینه کردن آن باشند.
بدیهی است که انقلاب روژوا در آغازِ حیاتِ سخت و سنگین خود است و راهِ بسیار درازی تا حاکم شدن بر نفوذ سیسستم سرمایه داری در پیش رو دارد. اما مردمان متحّد؛ شکست ناپذیرند.
زنده و پیروز باد انقلاب!
پایدار باد همبستگی بین المللی!