محمد نظری در هفتاد و هشتمین روز اعتصاب غذا

اینگونه است که به همین آسانی انسان ها فراموش مَی شوند و ، عمرشان در انتظار رهایی در پشت سلول های زندان تباه مَی شود .
همه مَی دانیم که محمد نظری در اوان جوانی در سن بیست و دو سالگی به زندان مَی افتد.
انطور که خود نوشته است نه کسی از نزدیکان ش توان ان را داشته که برای او وثیقه بگذارد و نه کسی در طول این سال ها پیگیر دادخواهی او شده است .
محمد نظری ، در میان جنایت هایی که رژیم جمهوری اسلامی سیستماتیک در طَی این سالها صورت مَی دهد حتی از لیست زندانیانی که فعالین حقوق بشر برایشان تلاش می کنند هم کم کم کنار زده مَی شود.
محمد نظری حتی از خاطره ها هم محو و فراموش مَی شود .

اما محمد نظری سالها به امید رهایی زنده مَی ماند خود را در اختیار رژیم نمَی گذارد و بیست و چهار سال از عمر او در زندان دولت اسلامی ایران تباه مَی شود .
فکر مَی کنید محمد نظری دیگر به جز به وأم گذاشتن بدنش چه راهی از برای رسیدن به ازادی دارد ؟
محمد نظری با اعتصاب غذا از بدنی که اخرین پژواک صدای اوست استفاده مَی کند .
محمد نظری در هفتاد و هشتمین روز اعتصاب غذا مَی باشد .
ما انارشیست ها از محمد نظری حمایت می کنیم و او را تنها نمَی گذاریم.