مسیح علی نژاد ابزاری در دست سرمایه داری

سولماز اسکندری

این روزها #مسیح_علینژاد به لطف “صدای آمریکا” و رسانه هایی از این دست به سرعت جایگاه خود را بین طبقه متوسط به بالای جامعه به دست می آورد… او بسیار زیرکانه و مشخصا برنامه ریزی شده و سیستماتیک دست بر نقطه ای گذاشته که سالیان سال است درد بسیاری از زنهای آن جامعه است اما آیا علینژاد اولین زنی است که دغدغه حجاب اجباری دارد ؟ آیا تنها زنی است که برای این مساله می جنگد و مبارزه می کند ؟ مسلما خیر

پس چه چیزی او را متمایز می کند؟ قدرت رسانه هایی که پشتیبانی و حمایتش می کنند و هزینه زندگی و سفرهایش به اقصی نقاط دنیا را می پردازند را اگر کنار بگذاریم پوپولیسم و عوام فریبی ابزار مناسب دیگری است که او به درستی انتخابش کرده است یا برایش انتخاب کرده اند….

مسیح علی نژاد هرگز ریشه ها را هدف قرار نمی دهد … هرگز دست روی شریان های اصلی نمی گذارد. صحبتی از مناسبات سرمایه داری حاکم به میان نمی آورد تضادهای طبقاتی را عریان نمی کند .

او به هیچ روی خواهان کنار رفتن این سیستم حاکمه نیست ..انتهای مبارزه اش به اختیاری شدن حجاب در همین سیستم ختم می شود و انتظار لطف و بخشش از جانب سیستم دارد که اگر همین امروز رای به اختیاری شدن حجاب بدهد تمام امال و آرزوهایش برآورده می شود…رفوگری است که کارش وصله پینه کردن های درزهایی است که اندکی چشم را می زند.

مسیح علینژاد هیچ ارتباطی با طبقه فرودست جامعه ندارد او دغدغه هایش با طبقه خرده بورژوا گره خورده روزها از حق استادیوم رفتن زنها صحبت می کند اما هرگز کوچکترین اشاره ای به هزاران زن کارگری که در کارخانه ها جان می کنند و حقوقشان از حقوقی که هر سال توسط شورای قانون کار تصویب می شود بسیار پایین تر است نمی کند.. کارگران زنی که در معادن در کوره پزخانه ها، کشتارگاه ها و .. بدون بیمه و مزایا مشغول به کار هستند و حقوقشان حتی کمتر از یک سوم حداقل دستمزد است جایی در مبارزات ایشان ندارند… کارگران زنی که در کارگاه‌‌های خیاطی تا ۱۴ ساعت بی‌وقفه در روز کار می‌کنند، زنان قالیبافی که بین ١٢ تا ١۶ ساعت کار در روز می کنند اصلا دغدغه اش نیستند.

او مثل هر پوپولیست دیگری با تحریک احساسات، آژیته کردن، مسحور کردن، جنجال آفرینی و نشان دادن بخش هایی از زندگی اش که مورد پسند عامه است جایگاه خود را در بین توده ها می سازد… در هر بار سخنرانی هایش در ویدیوهایش همیشه داستانی معمولی از زندگی و دوران کودکی و نوجوانی اش تعریف می کند که برای خیلی از زنان آن جامعه آشناست و سالها زندگی اش کرده اند و مخاطب ناخودآگاه احساس می کند چقدر این زن خندان پرانرژی مهربان شبیه من است چقدر مرا خوب می فهمد و اینجاست که او موفق شده ، همچون هر سیاستمدار پوپولیست دیگری… اینجاست که او توانسته رای جمع کند توانسته مخاطب را به خود مشغول دارد و درگیرش کند اما مخاطب او و حامی او از کدام طبقه است؟ مسیح علینژاد هرگز از دردهای طبقه پایین جامعه طبقه کارگر و فرودست جامعه حرف نمی زند اگر بزند هرگز کوچترین اشاره ای به مناسبات تولیدی که این شیوه زندگی را این فاصله عمیق طبقاتی را به وجود آورده ندارد.. او از کولبران می نویسد اما درست زمانی که کردستان یک پارچه در حمایت از کولبران در خیابانها هستند که بگوید من هم هستم اما نمی نویسد که کولبری شغل نیست که کولبرها از سر ناچاری به این کار مشقت بار روی می آورند نمی نویسد که حق کولبر گلوله نیست بیمه بیکاری و شغل است اگر از کولبر بنویسد همچون راوی قصه های کوتاه کودکانه عکسی یا خبری را به اشتراک می گذارد که در کشاکش طوفان بتواند از این مسیر بار خود را هر چه بیشتر ببندد… مسیح علینژاد از کودکان کار سخنی به میان نمی آورد اگر بیاورد هرگز نخواهد گفت که این کودکان توسط چه سیستمی و چرا تولید می شوند.

مسیح علینژاد از طبقه ما نیست از طبقه ما حرف نمی زند سیاست او توام با سازشکاری است آماده همکاری با بورژوازی و دیگر نیروهای ارتجاعی یا پیروی از آنهاست
نمی خواهد و نمی تواند به عمق رود..او حتی در مبارزه ای که وانمود می کند پیش گرفته آهسته و با احتیاط گام بر می دارد از آزادی سخن می گوید اما آزادی مد نظرش #یواشکی و در خفاست. از حجاب اختیاری سخن می گوید اما به جای اینکه بگوید تنها راه مبارزه با حجاب برداشتن حجاب و آگاه کردن توده ها نسبت به این سند بردگی است رنگ حجاب را تغییر می دهد سیاه را سفید می کند ومزورانه به خورد خلق می دهد .

در سخنرانی اخیرش در کنفرانس “زنان در جهان” می گوید “من نمی خواهم حجاب از سر زنان بردارم من حتی به مادر و خواهر خودم هم نمی گویم حجاب نداشته باشید من می خواهم اختیار حجاب را به دست بیاوریم ” ..یعنی مسیح علی نژاد با حجاب که قرنهاست نیمی از جمعیت زنان جهان را به اسارت گرفته کوچکترین مشکلی ندارد او حتی قادر به آگاه کردن نزدیک ترین افراد به خودش نیست. به اسم آزادی اختیار حتی باب گفتگو را در خصوص این موضوع که یک سرش مناسبات سرمایه داری و سر دیگرش مذهب و ارتجاع است باز نمی کند… او هرگز کلامی در خصوص مذاهب و روشنگری در این باب ندارد… او به انتخاب اجباری زنان محجبه که( کوچترین آگاهی نسبت به بندهایی که به پایشان بسته شده ندارند) احترام می گذارد .

حتی ورود هم نمی کند چون درد او این نیست دردش (اگر تمام حرفهایش را هم باور کنیم و نگوییم در پس این نقاب مبارزاتی و نافرمانی مدنی که به چهره زده منافع بزرگی نهفته است ) همراه کردن بخشی از جامعه است که انقدر لااقل دغدغه هایشان اندک است که روسری سفید و رفتن به استادیوم ارضایشان می کند
مسیح علینژاد را وقتی می گوید “من فاحشه نیستم، بدکاره نیستم من یک زن آزاد هستم” نگاه کنید .

گویی او قبول دارد که عده ای “فاحشه” هستند “بدکاره” هستند ولی او نیست مهم است که بدانید او نیست … او نمی گوید فاحشه و بدکاره چه کسانی هستند؟ این القاب توهین آمیز را نمی کوبد تکرار و بازتولیدشان می کند. توضیح نمی دهد که کارگران جنسی را چه مناسبات اقتصادی تولید می کنند؟ تنها چیزی که فریادش می زند و برایش مهم است این است که بگوید من از آنها نیستم من پاکدامنم این لکه های ننگ به من نمی چسبد… فریاد می زند این زنان شجاع ایران که روسری سفید بر سر می کنند تن فروش نیستند.. وقتی از قشری که تن خود را به اجبار در معرض فروش قرار داده اند یعنی کارگران جنسی صحبت می کند ادبیاتش همان ادبیات سیستم حاکمه اسلامی است : “بدکاره”، “تن فروش”، :فاحشه” و با انزجار عمیق اعلام برائت می جوید، خودش و کسانی که از جنس خودش هستند را مبرا می کند و یک کلمه نمی گوید که “تن فروش” در سیستم سرمایه داری چه کسی است و چگونه به وجود می ِآید…ترجیح می دهد با اعلام انزجار و برائت جویی خودش را نه تنها مجزا کرده که حتی در جبهه مقابل و دشمن قرار دهد که گویی حاضر است در کنار سیستم حاکمه برای هر چه بیشتر سرکوب این قشر تحت ستم سلاح هم به دست بگیرد که ثابت کند تحت هیچ شرایطی با انها یا مدافع آنها نیست .

می گوید “با تن فروش خطاب کردنمان می خواهند ما را شرمسار کنند تحقیر کنند و …” یعنی هر زنی که تنش را به عنوان کالا مبادله می کند موجودی است که باید تحقیر شود سرکوب شود و شرم کند .

مسیح علینژاد این است… تولید سیستم سرمایه داری که با در اختیار داشتن قدرت رسانه ی همین سیستم و گرفتن دستمزد حرفهایی را می زند که خوشایند سیستمی است که به خدمتش درامده… مسیح علینژاد نه قهرمان است نه مبارز … او در بهترین حالت بازیگری است که دارد نقشش را به خوبی ایفا می کند … بزرگش می کنند در موردش حرف می زنند حمایتش می کنند حتی در تریبون های نماز جمعه مطرحش می کنند تا توجه مردم به سمتش کشیده شود و بتواند ماموریتی را که برای آن به کار گمارده شده به خوبی پیش ببرد .

ساده انگارانه است که باور داشته باشید این شخص یا اشخاصی چون او دردشان درد توده هاست………….

—————————————————–

آدرس “دختران آنارشیست افغان ” در فیسبوک

https://www.facebook.com/Afghan-Anarchist-Girls-116992605591873

————————————————————–

آدرس آنارشیستهای رشت در اینستاگرام

https://www.instagram.com/anarshist.rasht

———————————————————

آدرس صفحه آنارشیستهای شهر بوکان ( ئانارکیسته کانی بوکان ) در اینستاگرام :

https://www.instagram.com/bokan_anarchy

———————————————————–

آدرس آنارشیستهای شاهین شهر در تلگرام