گم شدن در افتخارات ، یا دفن شدن و زنده به گور ماندن در گورهای چندین هزار ساله ؟!

حدود ده سال قبل، فیلمی را در سینما دیدم که متاسفانه نامش را بخاطر ندارم ولی هنوز صحنه ای بسیار قوی از ان فیلم در خاطرم نقش بسته است .
.انسانی بر بلندی شهری سوخته و ویران شده پس از پایان یک جنک ، ایستاده است و از ان بلندی به خرابه های باقیمانده شهر مَی نگرد و عاجزانه های های می گرید و پس از ان با صدایی پر اندوه و دردمند فریاد مَی زند .
( تو ، با تو هستم ! بمیر !
بمیر !
بمیر ای سرزمین و فرهنک و تمدن ِ کهن بمیر !
بمیرید ! بمیرید ای سروران !
ای فاتحان کهن بمیرید !
بمیرید تا که ما بتوانیم به باور به خود دوباره از نو زنده شویم .
تا هنگامیکه افتخارمان به شما فاتحان گذشته تاریخی ست محکومیم به همین سرنوشت سیاه ..
با شما هستم بمیرید که هیچ دست اوردی جز غرور و نخوتی پوچ برایمان باقی نگذاشته اید و ما را فاقد از هرچه پویایی ، تلاش و سازندگی در جهت تحول و تغییر این اکنون ِأسف بارمان کرده اید .
(
وقتی پرده برداری از منشور به اصطلاح “حقوق بشر” منسوب به کوروش هخامنشی را دیدم یک باره این صحنه از فیلم در خاطرم زنده شد
و فکر کردم :دو هزار و پانصد سال است که ما هم گم شدیم در همین أفتخارات ؟! خودمان هم دفن شده ایم در کشورگشایی ها ی فاتحان و سروران غارتگرمان در تاریخ

ای کاش به جای از نو ساختن این حکاکی استوانه با ابعاد بزرگ تر که یادگاریست بقول شما از کشور گشایی و یا به قول ما از غارتگری دیگر کشورها
می توانستیم از قبرهایی که چندین هزار سال است خود را در ان دفن کرده ایم بیرون بیاییم .
از ان خواب و خیال های واهی
با ذهنی پاک و شسته شده از گذشته ها بیدار شویم .
از بسر بردن در گور کوروش و داریوش چه سودی در طول تاریخ عایدمان شده است ؟! اگر در این سالها کوروش و داریوش های دیگری با نام های دیگری چون إسکندر ، علی ، عمر ، چنگیز و محمود و روح الله از سرزمین های دور و نزدیک سراغمان امدند و ما را یارای دفاعی هم از خود نبود و کوروش هخامنشی صدای دردمان را نشنید و به یاری مان نیامد همانی که بر استوانه اش نوشته است منم کوروش ، شاه شاهان ، شاه بزرگ ، شاه توانمند ، شاه چهار گوشه ی جهان ..
ایا وقتش نرسیده که از گورستان گرد و غبار گرفته ی پاسارگارد، از ان شهر مرده گان پا به بیرون بگذاریم و خود را از دام و اسارت تار عنکبوت های تاریخ گذشته ازاد کنیم و زنده شویم .
از پاسارگارد خورشیدی سر به بیرون نخواهد زد . خورشید پاسارگارد مرده است . این ما هستیم که هنوز زنده ایم و خورشید در دستان ماست .

چرا چشم به گذشته دوختن و بر ویرانه ها و خرابه ها خانه ی نو ساختن
؟!
چرا به جای مرمت کردن سنگ نبشته ای از دیروزمان ، نتوانیم این بار بدون ان فاتحان دیروز و بدون هیچ قدرت و سرور امروز ، خود همت کنیم و خانه ای را سامان دهیم که تنها افتخارمان به ساخته ی نوین ” خودمان” باشد و به ان تکیه کنیم .
اری به افرینشی نو !
نه به بازافرینی کهنه ها !