فعالان محیط زیست: جلوی «ازدواج جهنمی» شرکت داروسازی بایر با شرکت کشاورزی و بیوتکنولوژی مونسانتو را بگیرید

«ازدواج جهنمی» نامی است که فعالان محیط زیست برای ادغام شرکت داروسازی آلمانی بایر و شرکت آمریکایی مونسانتو انتخاب کردند. این فعالان روز پنجشنبه با برپایی تجمعی مقابل کمیسیون اروپا خواستار جلوگیری از ادغام این دو شرکت شدند.

آدرین بیپ از بنیاد “دوستان زمین” در این زمینه گفت: «این دو شرکت همین حالا مسئول مواد سمی هستند که در مواد غذایی ما استفاده می شود. حالا اگر با ادغام این دو شرکت موافقت شود، در واقع یک ازدواج جهنمی شکل می گیرد. هم برای مصرف کننده، هم برای طبیعت و هم برای کشاورزان بد خواهد بود. کمیسیون اروپا باید جلوی ادغام این دو شرکت را بگیرد.»

مارگارت وستاگر، کمیسر رقابت اتحادیه اروپا قرار است در چند روز آینده نظرش را درباره ادغام این دو شرکت اعلام کند.

شرکت مونسانتو، فعال در بخش صنایع کشاورزی و بیوتکنولوژی و متخصص تولید مواد آفت کش است. شرکت بایر حاضر شده برای خرید این شرکت ۶۶ میلیارد دلار بپردازد.

منبع : ایرونیوز

پاینوشت :

ویکی پدیا : بایر آ گ، (به آلمانی: Bayer AG) شرکت داروسازی آلمانی است، که در زمینه تولید مواد شیمیایی نیز، فعالیت گسترده‌ای دارد. این شرکت، در سال ۱۸۶۳ توسط فردریش بایر، در بارمن (که امروزه بخشی از ووپرتال محسوب می‌شود) تاسیس شد. بیشترین شهرت شرکت بایر، به دلیل اختراع داروی آسپیرین، در سال ۱۸۹۷ می‌باشد. این شرکت کماکان بعنوان یکی از بزرگترین تولیدکنندگان دارو در آلمان و جهان، شناخته می‌شود.

در ایران

شرکت بایر از سال ۱۹۵۵ میلادی با ایران همکاری‌هایی در زمینه دارو و مواد شیمیایی داشته است. این شرکت هم اکنون توسط نماینده رسمی خود، شرکت بایر پارسیان و بایر تجارت آزاد در ایران مشغول به فعالیت است.

ویکی پدیا : مونسانتو، (به انگلیسی: Monsanto) شرکت عمومی آمریکایی و چندملیتی صنایع کشاورزی و بیوتکنولوژی است، که دفتر مرکزی آن در شهر کرو کور، میزوری قرار دارد.

شرکت مونسانتو، یکی از شرکت‌های پیشرو در حوزه مهندسی ژنتیک بوده، همچنین یکی از بزرگترین تولیدکنندگان بذر و علف‌کش در جهان محسوب می‌شود. این شرکت در سال ۱۹۰۱ توسط جان فرانسیس کوئینی تاسیس شد و از دهه ۱۹۴۰ به جمع تولیدکنندگان عمده پلاستیک، شامل انواع یونولیت و الیاف مصنوعی پیوست.

شرکت مونسانتو به عنوان یک شرکت شیمیایی، به دست‌آوردهای قابل‌توجهی دست یافته است. بعنوان نمونه این شرکت، اولین تولیدکننده انبوه ال‌ئی‌دی در جهان می‌باشد. مونسانتو در طول دوران فعالیت خود، چندین بار اقدام به تولید محصولات جنجالی نموده است، که از جمله آنها می‌توان به “ددت “، پی‌سی‌بی و “عامل نارنجی” اشاره کرد.

ویکی پدیا : دیکرو دیفنیل تری کلرواتان یا ددت (به انگلیسی: DDT)، به عنوان معروفترین عامل شیمیایی دفع آفات همیشه مطرح بوده‌است. این ماده برای اولین بار در سال ۱۸۷۴ توسط یک دانشجوی آلمانی رشته شیمی به نام اتمر زیدلر ( Othmer Zeidler)، که آن را جهت پروژهٔ پایان‌نامهٔ دکترای خود انتخاب کرده بود، کشف شد. امّا تا سال ۱۹۳۹ خواص حشره کشی آن کشف نشد، تا اینکه دانشمندی به نام پل هرمان مولر ( Paul Hermann Müller) در سوییس متوجه اثرات ددت روی بندپایان شد و آن خواص را کشف کرد. این شیمی‌دان برای همین کشف در سال ۱۹۴۸ جایزه نوبل در فیزیولوژی و پزشکی را برای خود تصاحب کرد.

کشف ددت اتفاقاً با جنگ جهانی دوم همزمان شد. ارتش‌های مختلفی در جریان جنگ جهانی دوم (WWII) برای مبارزه با تیفوس که توسط شپش منتقل می‌شود، مجهز به این ماده شدند. ددت در پایان جنگ جهانی دوم، زمانی که خاصیت مؤثر آن در برابر پشه‌های ناقل انگل مالاریا توسط دانشمندان بریتانیایی، ایتالیایی و آمریکایی مشخص شد، مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۹۵۵ برنامه‌ای برای مبارزهٔ جهانی علیه مالاریا به اجرا گذاشته شد و میزان مرگ و میر از ۱۹۲ تن در یکصدهزار نفر به ۷ تن در همان شمار رسید.

اما به تدریج آثار مخرب این سم در طبیعت آشکار شد. یکی از اولین نشانه‌های آن تأثیرات منفی بود که روی پرندگان گذاشت. این ماده قبل از آشکار شدن ایرادات آن، به دلیل هزینهٔ تولید بسیار پایین و اثرات خوبی که روی آفات می‌گذاشت مورد توجه واقع شده‌بود.

در ایران مصرف ددت رو به فزونی بود و کشاورزان و مراکز بهداشتی از آن استفادهٔ زیادی می‌کردند. سرانجام در سال ۱۹۶۲ خانم «راشل کارسون» در قالب یک کتاب، مضرات مصرف بی‌رویهٔ سموم را گوشزد کرد. این کتاب را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ مصرف سموم دانست و باعث شد که مصرف ددت به تدریج از سال ۱۹۷۰ در بسیاری از کشورها ممنوع شود. دلیل اثرات مخرب ددت این است که این ماده در آب انحلال پذیری ناچیزی دارد ولی در عوض در بافت چربی ذخیره می‌شود. کم حل شدن در آب باعث می‌شود میزان سمی که وارد بدن جاندار می‌شود، به وسیلهٔ آب دفع نگردد، به تدریج در بدن جمع شود و اثرات ناگوار خود را برجای گذارد. این سم در زنجیره غذایی منتقل می‌شود و بر حلقه‌های بعدی این زنجیره اثر می‌گذارد.

ددت روی سیستم عصبی جانداران تأثیر می‌گذارد و فعالیت‌های عادی عصبی را مختل می‌کند. این سم باعث تخلیهٔ پیاپی سیستم عصبی می‌شود. این اختلال در صورت ادامه پیدا کردن می‌تواند منجر به مرگ شود.

ویکی پدیا : عامل نارنجی ( Agent Orange) نوعی سم قوی است که ارتش آمریکا در جنگ ویتنام از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۱ برای از بین بردن جنگل‌های پناهگاه ویت‌کنگ به کار برد. این ماده علاوه بر از بین بردن جنگل‌های انبوه استوایی بر مردم ویتنام نیز آثار مرگبار فراوانی به جا گذاشت که در نسل‌های بعدی مردم مناطق سمپاشی شده دیده می‌شود.

برآوردها نشان می‌دهد بر اثر این سم‌پاشی‌ها، ۴۰۰ هزار نفر کشته یا ناقص‌العضو شدند و در سال‌های بعدی تاکنون ۵۰۰ هزار کودک با اختلالات مادرزادی زاده شده‌اند.

در میان سال‌های یادشده، ارتش آمریکا نزدیک به ۷۵٬۷۰۰٬۰۰۰ لیتر علف‌کش شیمیایی و برگ‌زدا بر روی جنگل‌های ویتنام، شرق لائوس و بخش‌هایی از کامبوج فروریخت تا با نابودی این جنگل‌ها از پناه گرفتن ویت‌کنگ‌ها در آن که از آن نقاط به نیروهای آمریکایی حمله می‌کردند جلوگیری کند.

هدف‌های دیگر برگ‌زدایی این بود تا مناطق روستایی این بخش از ویتنام را تضعیف کند تا روستاییان که پشتیبان‌های اصلی چریک‌های چپگرای ویتنام به‌شمار می‌آمدند از منطقه گریخته و به شهرهای زیر کنترل ایالات متحده مهاجرت کنند و چریک‌ها با مشکل تغذیه و تدارکات روبه‌رو شوند.

بخشی از کودکان مناطق سم‌پاشی شده، پنجاه سال پس از این سم‌پاشی‌ها هم‌چنان با مشکلات متعدد سلامتی زاده می‌شوند یا در سنین بالاتر به این مشکلات دچار می‌شوند. در دهه ۱۹۷۰ در شیر مادران جنوب ویتنام و در خون سربازان آمریکایی که در ویتنام بوده‌اند درصدهایی بالایی از دیوکسین مشاهده شد.

—————————————————————————————————————————————————————————————

آدرس و اسامی صفحات مرتبط با مجموعه عصر آنارشیسم The names and addresses that related to anarchism era website