ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﺳﺖ

ﻣﻘﺪﻣﻪ
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺭﺍﯾﺞ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻓﺎﯾﻞ ﺻﻮﺗﯽ ” ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﺑﺎ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﻫﯿﺄﺕ ﻣﺮﮒ ” ﺩﺭ ۲۳ ﻣﺮﺩﺍﺩ ۱۳۶۷ ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ” ﺩﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﺍﺵ ” ، ﯾﺎ ” ﺍﻧﺼﺎﻓﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺄﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﯼ ﻧﻈﺎﻡ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﯼ ﺷﺼﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﺭﺍﯾﺞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ .”
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ” ﺍﻭﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﮐﺮﺩ .” ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ۶۷ ﻫﻢ ﺑﺮﻭﯾﻢ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎﯾﻞ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻭﺭﯾﻢ .
ﭘﺮﺳﺶ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ : ﺭﯾﺸﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؟
.۱ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﻋﻠﻨﯽ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۶۷ ( ﺩﯼ ﻣﺎﻩ ) ، ﻧﻬﻀﺖ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﮐﺸﺘﺎﺭﻫﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺁﻥ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ؛ ﭼﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺣﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﻧﻬﻀﺖ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻋﻠﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ : ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﻫﺒﺮﯼ، ﺍﺯ ﺗﺌﻮﺭﯾﺴﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺪﻩ ﯼ ” ﻭﻻﯾﺖ ﻓﻘﯿﻪ ” ، ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺷﺎﺧﺺ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻫﯿﺄﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﯼ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺑﻮﺩ .
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﺍﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺗﺨﺎﺫﺵ، ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻤﮑﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺣﺎﮐﻢ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻧﺼﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ .
.۲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﻨﻈﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩ :
ﺍﻟﻒ ) ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ
ﺏ ) ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻥ
ﺍﻟﻒ ) ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ
ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ” ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ” ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ” ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﻏﺎﺋﺐ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ( ﻣﻬﺪﯼ ) ” ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﻭﺯ ﻓﻌﻠﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ . ﻣﺜﻼ :
– ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﻄﻬﺮﯼ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻓﻊ ﺣﺼﺮ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣساﺋﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﯽ -ﺩﺍﻋﺶ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ .
– ﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ .
– ﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻋﺎﻡ ﺩﻫﻪ ۶۰ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﯿﺄﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺷﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻨﺘﻈﺮ، ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻄﻊ ﺍﻣﯿﺪﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﺎﯾﯽ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ، ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﯾﮏ ” ﻣﻌﺠﺰﻩ ” ﺍﺭﺗﻘﺎﺀ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﺵ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺣﮑﻢ ” ﻗﺪﯾﺲ ” ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﺏ ) ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻥ
ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺳﮑﻮﻻﺭ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ” ﺍﻣﯿﺪ ” ، ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﺿﻌﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ( ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ” ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ” ﻭ ” ﻋﻘﻼﻧﯽ ” ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﺭﻭﯾﮑﺮﺩ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯾﮏ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ، ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻤﻮﻧﺎﺭﯾﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ) ، ﺣﺘﯽ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ – ﻓﮑﺮﯼ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻧﺎﭼﯿﺰﯼ، ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺿﻤﻦ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﯼ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺁﻧﺎﻥ، ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ .
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﺍﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮔﺮﯼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﮐﻢ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺑﻮﺩﻩ، ﻧﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﯼ ﯾﮏ ﻗﺪﯾﺲ ﯾﺎ ﻟﻄﻔﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺭﺑﺎﺏ؛ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﭘﻠﯿﺪﯼ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ، ﻭ ﺟﺎﻥ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﮐﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺳﺮﺍﯾﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﺑﺪﻝ ﺷﻮﺩ .
.۳ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ” ﻓﻼﻧﯽ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ” ، ﺩﻗﯿﻘﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟
” ﺣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ” ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺯﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ؟
ﻣﺜﻼ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻟﯿﺴﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ” ﺟﺮﻣﯽ ﮐﻮﺭﺑﯿﻦ ” ﯾﺎ ” ﺑﺮﻧﯽ ﺳﻨﺪﺭﺯ ” ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ . ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺣﺰﺍﺑﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻋﻀﻮﯼ ﺍﺯﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻨﻄﻘﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ” ﺣﺪ ﻣﺎ ” ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ ” ﻓﻼﻧﯽ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ” ، ﻋﻤﻼ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻣﻮﺿﻌﮕﯿﺮﯼ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻋﺪﻭﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺗﺒﻨﺪﯼ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ” ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﯿﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﯿﺎﻧﮕﺎﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﻮﺩ “.
ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻨﺎﺳﺖ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺩﺭﺑﮕﯿﺮﺩ؛ . ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮﺩﺵ، ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﯿﻨﮏ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﮐﻒ ﺑﺰﻧﻢ . ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺤﺚ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ .
ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﺎ ﺑﺎ ” ﺣﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ” ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ :
– ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻋﺎﻡ ﻫﺎﯼ ۶۰ ﺗﺎ ۶۳ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ؟
– ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻩ ﯼ ۵۷ ﺗﺎ ۶۰ ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ” ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻋﻠﻮﯼ ” ، ” ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺻﺤﺮﺍ ” ، ” ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ” ، ” ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ” ، ” ﺳﯽ ﺧﺮﺩﺍﺩ ” ، ” ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ” ﻭ … ﭼﻪ؟
– ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﯼ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﻋﻠﻨﯽ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭﻫﺎ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ ﭼﻪ؟
ﺍﯾﻨﻬﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ” ﺣﺪ ﻣﺎ ” ﺳﺖ .