فراخوان جنبش ایستاده در شب فرانسه برای برگزاری تظاهرات جهانی در روز یکشنبه ۱۵ ماه مه

  یکی از جوانان می گوید «ما هیچ طرح، تقاضا یا رهبری نداریم. ما با خیلی چیزها مخالف هستیم و می‌دانیم خیلی چیزها باید عوض شود. ما برای اینکه بدانیم در دنیا چه خبر است، نیاز به افشاگری‌های پاناما نداریم». او که بیست‌و چندساله با لباس‌های مشکی است، ادامه داد «نظامی که در آن خودخواهی‌های یک گروه کوچک، زندگی و فرصت‌های اکثریت مردم جهان را محدود کند، دیگر مورد قبول ما نیست».

ابتدا ۳۱ مارس در میدان جمهوری گرد هم آمدند. نام جنبش خود را Nuit Debout یا تجمع‌شبانه گذاشتند و گفتند تا زمانی که کاپیتالیسم فاسد بر اروپا و جهان حاکم است، ماه آوریل آغاز نخواهد شد. برای همین است که ۱۰ آوریل برای آنها ۴۱ مارس است. آنها حتی به جای اسم خود نیز یک نام مشترک برگزیده‌اند: Camille که در فرهنگ فرانسوی هم بر دختران و هم بر پسران گذاشته می‌شود.

قانون جدید کار که به گفته حامیانش قرار است با راحت‌گرفتن به کارفرمایان موجب استخدام بیشتر از میان بیکاران شود، ابتدا خواب دست‌کم هزار نفر از پاریس‌نشینان را شکست. آنها اما همچنان هر شب در خیابان‌ها حاضر می‌شوند و فقط طی حدود ۱۰ روز اول توانستند چندین شهر دیگر را نیز صحنه تظاهرات و تجمع کنند. ۶ عصر گرد هم می‌آیند و پس از نیمه‌شب متفرق می‌شوند اما در همین چند ساعت صدای شان را به تمام شهر می‌رسانند.

بیخانمانی و بیکاری، شعارهای ضدکاپیتالیسمی را راه نجات جوانانی در اروپا کرده که می‌خواهند انتقام برخورد سخت دولت‌ها با جنبش جوانان در سال ۱۹۶۸ میلادی که گرایشات شدید آنارشیستی داشت را بگیرند. اما آنها سرانجام کمونیسم را می‌دانند پس به دنبال یک دموکراسی مردمی و مستقیم به جای دموکراسی سرمایه‌دارها هستند. تمرین این دموکراسی مستقیم از همین شب‌ها آغاز شده، با رأی‌گیری در موضوعات مختلف. آوردن دو دست به سمت بالا یعنی موافقت و گذاشتن دو دست بر روی هم به شکل ضربدر به معنای مخالفت است.

اگر تفکرات ، گرایشات و گروه های آنارشیستی در کمون پاریس ۱۸۷۱ و در جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ شکست خوردند و سرکوب شدند اما اینبار باید دید که توازون قوا به نفع مردم و جنبش آنارشیستی خواهد بود یا نه ؟!

رهبران به ظاهر سوسیالیست مانند فرانسوا اولاند با پیشنهاد قوانین سخت‌‌گیرانه بر کارگران، شهروندان چپ‌گرا را از پیگیری تقاضاهای‌شان در عرصه رسمی سیاست ناامید ساخته تا به جای راهروهای پارلمان، خیابان‌های پاریس را انتخاب کنند. از این رو فریاد خود را «همچنان بدون ترس» به جای مرام‌نامه احزاب بر دست‌ بلند کرده‌اند که «دموکراسی کجایی؟!» و «زندگی بدون جنگ».

دانشجوی ۲۲ ساله حقوق که پس از اتمام کلاسش به تجمع پیوسته است می‌گوید:«اصلاً از وضعیت فعلی کشور راضی نیستم. از سیاست ناامید شده‌ام. این جنبش به دنبال اقدام شهروندان است».

در همان روزهای آغاز جنبش ، برخی فعالانِ ضدفساد نیز بخاطر انتشار اسناد پاناما پاریس را به هم ریختند. آنها هر دو ورودی دفتر بانک فرانسوی Société Générale را مسدود کردند. «کلاهبرداری مالی، جنایت اجتماعی» عبارتی بود که بر تعدادی از بنرها نوشته شده بود.

در واقع یکی دیگر از دلایل بی‌‌رهبربودنِ این جنبش شبه آنارشیستی، همین تقاضاهای گوناگون است، از رفع سلطه گوگل بر اینترنت تا فرار مالیاتی سرمایه‌داران و از نابرابری در مسکن تا قانون کار. سرودهای انقلابی با مضامین گوناگون همزمان با صرف ساندویچ و سوپ در میان تجمع‌کنندگان خوانده می‌شود.راننده بازنشسته فرانسوی که در میدان جمهوری پاریس در همان روزهای اول شکل گیری جنبش حاضر شده بود با ۶۰ سال سن، بسیاری از تجمع‌های دیگر را نیز دیده است گفت :«اینجا چیزی هست که قبلاً در فرانسه ندیده بودم. همه این مردم، خودشان شبها می‌آیند تا در مورد موضوعات مختلف بحث کنند، مسکن، دستمزد، پناهندگان و هر موضوعی که دوست دارند. هیچ کس به انها نگفته و هیچ اتحادیه‌ای مجبورشان نکرده است».

تجمع شبانه در شهرهای فرانسه، خواب اولاند و دولت سرمایه داری اش را برهم زده است.مانند بسیاری جنبش‌های ضدکاپیتالیسمی دیگر در اروپا، دانشجویان و مهاجران از افراد شاخص به حساب می‌آیند اما از آنجا که این‌بار قانون جدید کار دست‌مایه اعتراضات را فراهم آورده، تنوع بیشتری میان معترضان دیده می‌شود. حضور افراد متنوع با اهداف گوناگون، ائتلافی فراگیر علیه دولت ایجاد کرده است.

به غیر از گروه های آنارشیستی از جمله افراد تاثیر گذار در جنبش پاریس، گروهی است که مستند Merci Patron را علیه سرمایه‌داران ساخته است. گروه دیگری در فیس‌بوک با نام «قانون کار: نه، سپاس» نیز از فعالان جنبش به حساب می‌آیند. چندین اتحادیه کارگری و دانشجویی از اعتراضات پاریس و شهرهای دیگر حمایت کرده‌اند.

ایده‌های فردرک لاردون، اقتصاددان برجسته فرانسوی نیز به شدت مورد توجه معترضان است، گر چه خود او رهبری معترضان را منکر شده است. وی از جانب این جنبش نوشته است«ما هیچ تقاضایی نداریم. باید شما طبقات حاکم فرانسه فهمیده باشید که پس از گذشت دهه‌ها از نمایش توانایی‌‌ها و زورتان، فکر مذاکره با شما در هیچ موضوعی به ذهن ما خطور نمی‌کند. ما چپ‌های بی‌ترمزیم و داریم می‌آییم».