فقط یاد ندا و نداها را گرامی نداریم بلکه راهشان را نیز ادامه دهیم و به نتیجه برسانیم

در رابطه با فراخوان خانواده ندا در مطلب کوتاهی نوشته  شد  که ” برای گرامیداشت پنجمین سالگرد ندا آقا سلطان, یادآور ندای آزادیخواهی در ایران چه می توان کرد ؟ ” که در پاسخ به چنین سئوالی که عمدا هیچ پاسخی داده نشده بود و فقط هدف طرح سئوال در ذهن مخاطب بود جوانی نوشت ” متاسفانه فعلا هیچ کاری نمیتوان کرد ” و در پاسخ نوشته شد ” همیشه کارهای زیادی می توان کرد اما با توجه به شرایط سیاسی امروز نه لزوما در قالب جمعیت زیاد یا علنی .

مبارزات خلاقانه همراه با نوآوری در هر حرکت سیاسی مخصوصا اگر غافلگیر کننده باشد.

همین الان هم همچنان مبارزات در جریان هست فقط بازتاب خبری مناسب پیدا نمی کند و مهمتر از آنکه ابعاد توده ای به خود نمی گیرد.

به عنوان مثال امکان حضور هر کسی از هر گوشه ایران در بهشت زهرا در روز جمعه نیست ولی هر کسی می تواند بر روی هر دیواری در هر گوشه ای از ایران بنویسد پنجمین سالگرد ندا گرامی باد (صرفا به عنوان مثال ) و از اون عکس بگیرد و خودش هم در فیسبوک منتشر نکند و در اختیار پیج ها یا سایت های اپوزیسیون قرار دهد یا هر کسی با یک شاخه گل در این روز برود در قبرستان محل زندگی و همه گلها را بر روی یک سنگ قبر قرار دهند (به شکل سمبلیک ) که برای هیچکس هم خطرناک نیست و اگر همه اینکار را بکنند آنموقع آن حرکت خود را نشان می دهد(البته صرفا یک مثال است ) در شرایط حاضر زیاد خود عمل مهم نیست بلکه بی عمل نبودن جمعی و باور کردن قدرت جمعی و تلاشی مداوم مهم است .باید فضای ترس را شکاند و اون را به نیروی مقابل منتقل کرد. اگر بتوان شرایط را از حالت عادی به هر شکلی خارج کرد و عرصه را در عمل بر جمهوری اسلامی هر روز تنگتر کرد آنگاه می توان گفت که شرایط برای تغییر آماده شده است”

آنچه که مهم است اعتقاد به این هست که اتفاقا خیلی کارها می توان کرد فقط مردم باید قدرت خود را باور کنند و مبارزه با رژيم را تبدیل به بخشی از زندگی روزانه خود کنند و با درایت و خلاقیت فردی خود به مبارزه با رژیم برخیزند.