همه گونه شادمانی، نیزه ای زَهرآگین و مَرگبار در قلب دولتِ فاشیستی اسلامی حاکم بر ایران است!

By Hasse-Nima Golkar

همه گونه شادمانی، به ویژه جشن نوروز در تمامیّت آن، نیزه ای زَهرآگین و مَرگبار در قلب دولتِ فاشیستی اسلامی حاکم بر ایران است!

نوروز جشنی مردمی است که از ترکیب دو واژه «نو» و «روز» به‌وجود آمده است. این جشن نخستین روز بهار – اِعتدال بهاری – و آغاز سال نو در تقویم ایرانی را نشان می‌دهد. این رویداد هر ساله بین ۲۰ تا ۲۱ مارس اتّفاق می‌اوفتد.

اعتدال بهاری هنگامی رُخ می‌دهد که مرکز قُرص خورشید از مرز بین نیمکُره جنوبی و شمالی عبور می‌نماید. این یک رویداد روزانه نیست بلکه لحظه دقیقی است که وابسته به منطقه زمانی در سراسر جهان در زمان‌های گوناگونی رُخ می‌دهد.

امسال، این لحظه در روز پنجشنبه ۲۰ مارس ۲۰۲۵، دقیقاً در ساعت ۱۰:۰۱:۳۰ به وقت اُروپای مرکزی و ۱۲:۳۱:۳۰ در ایران اتفاق می‌اُفتد. از ثانیه ۳۱ دقیقَن، نخستین روز سال نو ایرانی آغاز می‌شود. با این حال، از دیدگاه فرهنگی-سیاسی، این محاسبه ممکن است در میان برخی از ایرانیان متفاوت باشد. سال «رسمی» در ایرانِ امروز، سال خورشیدی-اسلامی ۱۴۰۴ است.

اگرچه ریشه‌های تاریخی نوروز هنوز روشن نیست، اما به عنوان جشن بهاری بیش از ۳۰۰۰ سال است که در سراسر فلات ایران برگزار می‌شود. برگزاری آن به بسیاری از نقاط جهان از جمله افغانستان، آلبانی، ارمنستان، آذربایجان، گُرجستان، عراق، قزاقستان، کوزوو، قِرقیزستان، کوردستان، روسیه، سوریه، تاجیکستان، تورکیه، تورکمنستان، اوزبکستان و فراتر از آن گسترش یافته است.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد به طور رسمی نوروز را به عنوان یک روز بین‌المللی در تاریخ ۲۳ فوریه ۲۰۱۰ به رسمّیت شناخت.

جشن‌های نوروز به‌طور سُنتی به سه بخش مُتوالی تقسیم می‌شوند:

– جشن آتش / چهارشنبه سوری

–  شب سال نو

– روز سیزدَه (سیزده به دَر)

 ۱- جشن آتش (چهارشنبه سوری)

آخرین شب قبل از چهارشنبه ی آخر سال به عنوان «چهارشنبه سوری» شناخته می‌شود. این شب شامل آداب و رسوم خاصی است، به‌ویژه پَریدن از روی آتش که نمادی از پاکیزگی، روشنائی و شادی برای سال آینده است. شرکت‌ کنندگان معمولَن هفت بوته آتش را به صف روشن کرده و از روی آنها می‌ پَرند و شعار می‌دهند: «زَردیِ من از تو، سُرخی تو از من!». این عبارت به مفهوم: «زردی بیمارگونه من برای تو و سرخی سالم تو برای من» است.

۲- شب سال نو همراه با هفت سین

جشن شب سال نو (عید) شامل چیدمان سُفره‌ای نمادین به نام هفت‌ سین است که هفت مواد خوراکی که نامشان با حرف «س» شروع می‌شود روی آن قرار می‌گیرد. در حالی که تفسیرهای متفاوتی وجود دارد، اما نمادهای مورد قبول عمومی عبارتند از:

۱- سَبزه (علف سبز): نمادِ زایش و رُشد

۲- سَمنو: نمادِ قدرت و استقامت

۳- سِنجد: (میوه خشک شده سنجد): نمادِ عشق و شفقّت

۴- سیر: نمادِ دارو و سلامت

۵- سیب: نمادِ زیبائی و سلامتی

۶- سُماق (پودر سماق): نماد طلوع خورشید و بُردباری

۷- سِرکه: نمادِ خردمندی، طول عُمر و پایداری

معمولَن علاوه بر هفت مواد فوق با این اَقلام نیز سفره تزئین می شود:

گُل سُنبل: نمادِ آمدن بَهار

سِکّه: نمادِ ثروت و فراوانی

آئینه: نمادِ بازتاب و حقیقت

نور (شَمع): نمادِ شادی و شفافیّت

تُخم‌مرغ‌های رَنگ‌ شده: نمادِ باروَری و آفرینش انسان

شیرینی و آجیل: نمادِ جشن و شادمانی

کتاب: نمادِ دانش و آگاهی، بیشتر شامل دیوان اشعار حافظ شیرازی یا دیگر ادبیات کلاسیک ایرانی

 ۳- روز سیزده (سیزده به دَر)

آخرین بخش جشن‌های نوروز، سیزده به دَر است که به عنوان «روز سیزدهم» شناخته می‌شود. این جشنِ شاد که امسال در تاریخ ۱ آوریل ۲۰۲۵ برگزار می‌شود، جشن طبیعت است که عمیقن در سُنت‌های باستانی ریشه دارد.

در این روز، بیشتر ایرانیان خانه‌های خود را تَرک کرده و روز را در فضای باز سپَری می‌کُنند و با پیک‌ نیک، رقص، موسیقی و خنده جشن می‌گیرند. آنها سبزه‌ای که برای نوروز رُشد داده‌اند را به رودخانه‌ها یا جویبارها می‌ریزند که نمادی از بازگشت به طبیعت می باشد.

مقاومت فرهنگی و سیاسی

از زمانی که دولت فاشیستی قرون وسطائی اسلامی در سال ۱۹۷۹ میلادی قدرت را به دست گرفت، همواره با تبلیغات خود عزاداری شیعی را ترویج کرده است. به عنوان بخشی از این برنامه، رژیم به طور غیررسمی جشن‌های نوروز را ممنوع کرده و بارها سَعی نموده آنها را محدود کُند. با این حال و با وجود تمام تلاش‌هایش، هرگز نتوانسته است این جشن‌های شاد را به طور کامل سرکوب نماید.

پایدار باد جشن های نوروز!

مَردم مُتحد شکست‌ ناپذیرند!