از اعتراضات و مطالبات مردم میمند شیراز در تجمع اعتراض به غصب زمین هایشان حمایت می کنیم! + ویدئوکلیپ

از اعتراضات و مطالبات مردم میمند شیراز در تجمع اعتراض به غصب زمین هایشان حمایت می کنیم!

«جمعی از اهالی میمند فارس امسال نیز مانند سال های قبل در اعتراض به حل نشدن ادعای وقفی بودن این شهر، روز پنجم بهمن تجمع کردند. مردم امسال نیز تصاویری با جمله «میمند وقف نیست» را روی پلاکاردهایی نوشته و حمل می‌کردند.

با استدلال وقف، سال‌هاست هیچ سند ملکی به اهالی این شهر و روستاهای اطرافش داده نمی‌شود. همچنین، مانع از ارتقای این بخش به شهرستان شده‌اند و از تاسیس بسیاری از ادارات دولتی در این شهر جلوگیری می‌شود.

به دلیل نفوذ سازمان اوقاف، که از سازمان‌های زیرمجموعه‌ رهبرجمهوری اسلامی ایران است، مشکلات این شهر انعکاس چندانی در رسانه‌ها پیدا نمی‌کند.

برخی اهالی موضوع وقفی بودن میمند را قبول ندارند و خواستار تعیین تکلیف خود شده‌اند اما متولیان شاهچراغ با استناد به برخی کُتبِ نامعتبر جعلی  با ادعای ۷۰۰ سال قدمت ،معتقدند بیشتر مساحت این شهر وقف این آستان مذهبی غارتگر است.

برخی اهالی میمند معتقدند که مدیران آستان شاهچراغ مدعی مالکیت شهر میمند و شش دانگ برخی دهستان ها و روستاها هستند و  به طرق مختلف از چند سال پیش به ابطال اسناد مالکیت برخی از مردم نیز اقدام کردند.

متولیان شاهچراغ با استناد به برخی کُتبِ نه چندان معتبر از جمله فارسنامهٔ ناصری، زمزمهٔ موقوفه بودن میمند را سر داده‌اند و می‌گویند که شش دانگ میمند توسط خانمی به نام تاشی خاتون حدود ۷۰۰ سال پیش، وقفِ بر آستان احمدی(شاهچراغ) شده است.

این ادعای آنان در هیچ زمانی مورد پذیرش اهالی میمند قرار نگرفته چرا که مالکیت تاشی خاتون و تنظیم وقف نامه و تصرف موقوف علیه در هیچ زمانی به اثبات نرسیده است.

متولیان آستان طی سال‌های گذشته به صورت پنهانی مبادرت به نقشه برداری و تحدید حدود از املاک مردم به نام موقوفه کرده‌اند.  بر خلاف مقررات و البته با همکاری ادارهٔ ثبت اسناد و ادارهٔ منابع طبیعی، به صــورت پنهانی مبادرت به نقشه برداری و تحدید حدود از املاک مردم به نام موقوفه کرده و موفق به اخذِ سند حدود هزار هکتار از اراضی میمند شده‌اند.

حدود ۲۷۰ سال پیش،برخی از بزرگان میمند ، تعدادِ انگشت شماری از باغ ها و قَنواتِ میمند  وقفِ بر آستان احمدی کرده‌اند و از آن تاریخ به بعد علاوه بر جمع آوری سهمیه آن آستان از عایدات املاک خود، در فصول معینی از سال نیز خادمی آن حرم را عهده دار بودند.

تا اینکه در سال ۱۳۱۸ متولی وقتِ شاهچراغ به میمند آمد و در یک سخنرانی اعلام کرد که شش دانگ میمند وقف آستان شاهچراغ است.

اظهارات این فرد در آن زمان موجب خشم مردم شد و از سال ۱۳۱۸ به بعد اختلاف مردم با متولیان آن آستان شکل گرفت.»

زمین خواری و غصب زمین های مردم توسط متولیان شاهچراغ که منصوب خامنه ای هستند ابعاد بسیار وسیعی دارد که حتی به بافت قدیمی و تاریخی شهر شیراز هم مانند قم و مشهد رحم نکردند.

«برخلاف شهرهای مشهد و قم که بخش زیادی از بافت‌های تاریخی اطراف حرم در جریان توسعه حرم ها از بین رفتند، در شیراز تا حدی تلاش شده است تا بافت تاریخی و فرهنگی اطراف حرم شاهچراغ  و دیگر اماکن مذهبی تا فعلا به طور کامل هنوز نابود نشده است هر چند درگیری و کشاکش همچنان ادامه دارد.

بیش از دو دهه است که برای اجرای طرح ۵۷ هکتاری گسترش شاهچراغ ،اصرار می‌شود. این طرح چندین بار مصوبه گرفته و اجرای آن تا مرحله‌ای نیز پیش رفته است و جای زخم آن با تخریب خانه‌های نفیس و ارزشمند دوره صفویه و زندیه هنوز در بافت شیراز به چشم می‌آید. از همین رو، مطرح شدن دوباره این طرح درحالی که محتوای آن مبهم و نامشخص است، نگرانی محافظان، پژوهشگران و کنشگران بافت تاریخی شیراز را برمی‌انگیزد.

به واقع، سابقه تخریب‌ها در بافت شیراز به دهه ۶۰ برمی‌گردد؛ زمانی که بافت تاریخی شمال مسجد نو با نابودی ده‌ها خانه تخریب و خیابان شهید دستغیب ساخته شد. در نیمه دوم دهه ۷۰ نیز با عنوان طرح (بین‌الحرمین ) حدود هفت‌ هکتار دیگر از بافت تاریخی جنوب حرم شاهچراغ تخریب می‌شود که آن را بزرگ‌ترین ویرانی در تاریخ تخریب‌های بافت تاریخی ایران در چهار دهه گذشته می‌دانند.

سال ۸۹ نیز (طرح توسعه حرم شاهچراغ ) که به طرح  (۵۷ هکتاری ) معروف بود، در شورای عالی شهرسازی و معماری به تصویب می‌رسد اما به دلیل مغایرت‌ داشتن با طرح (جامع شهر شیراز ) منتفی می‌شود، اما کار به پیگیری قضایی می‌کشد. پیگیری طرح اما متوقف نمی‌شود؛ در سال ۱۴۰۱ با مصوبه کمیسیون ماده ۵ دوباره این طرح با عنوان مصوبه هیأت دولت پس از سفر رئیس جمهور به شیراز در مهرماه ۱۴۰۰ به جریان می‌افتد. اجرای آن طرح به تخریب ۲۰۰ خانه در اطراف حرم شاهچراغ منجر می‌شد.

پس از راه‌اندازی پویش‌ها، کنش‌ها و اعتراض‌های گسترده، بررسی این طرح به شورای عالی معماری و شهرسازی سپرده می‌شود. این میان، در مردادماه ۱۴۰۲ وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با وجود مخالفت‌ها و مقاومت‌ها، بافت تاریخی شیراز به وسعت ۳۶۰ هکتار با ۴۱۰ اثر ثبتی و ۲۵۰۰ بنای با ارزش را در فهرست میراث ملی ایران ثبت می‌کند تا به این ترتیب، در برابر تهدید همیشگی طرح‌های توسعه‌ای و تخریب‌های هدفمند از آن محافظت کند، گرچه از آن زمان تا کنون، خبرهایی از تخریب بافت تاریخی به شکل‌های مختلف، به گوش می‌رسد.»

آنارشیست های شیراز