حَقِ دفاع از خود باید برای همه ی مردم جهان و برای همیشه إعمال گردد!

By Hasse-Nima Golkar

حَقِ دفاع از خود باید برای همه ی مردم جهان و برای همیشه إعمال گردد!

پس از آنکه یهودیان جهان به مدت بیش از دو هزاره پراکندگی و جُدا از یکدیگر در کشورهای گوناگون زندگی کردند، صهیونیسم مُدرن بدون داشتن یک ایدئولوژی واحد، عُمدتَن در واکُنش به افزایش یهودی‌ستیزی در اُروپا شکل گرفت. این جنبش به‌طور رسمی توسط “تِئودور هِرتزل” به‌عنوان یک سازمان سیاسی در سال ۱۸۹۷ تأسیس شد. هرتزل، روزنامه‌نگار سکولار یهودی و فعال سیاسی اَهل اُتریش، به دنبال بازگرداندن یهودیان به اسرائیل/صهیون — سرزمین مُقدّس بود.

درگیری میان اسرائیل و فلسطین عمیق و پیچیده است و ابعاد تاریخی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی دارد. تا جنگ جهانی اول، فلسطین بخشی از امپراتوری عُثمانی بود، اما پس از فروپاشی آن، این منطقه به عنوان یک قیمومت بریتانیا زیر اداره ی “جامعه ملل” (پیش‌ساز “سازمان ملل متحد”: در اَساس، سازمانی از دولت ها با پوشش ملت ها) در سال ۱۹۲۰ تعیین گردید. بریتانیا تا سال ۱۹۴۸ در این منطقه حُکمرانی  می‌کرد اما در این دوره، تَنش‌ها میان جمعیت‌های عرب و یهودی افزایش یافت. اعراب از اینکه اکثریت خود را در منطقه از دست بدهند هراسناک بودند و مهاجرت یهودیان را تهدیدی برای حقوق و زمین‌های خود می‌دانستند. این وضعیت مُنجر به چندین درگیری خشونت‌آمیز در درازای دهه‌های۱۹۲۰ و۱۹۳۰ میلادی شُد.

پس از جنگ جهانی دوّم و هولوکاست، پُشتیبانی بین‌المللی برای ایجاد یک دولت-ملتِ یهودی افزایش یافت. در سال ۱۹۴۷، “سازمان ملل متحد” طرحی برای تقسیم فلسطین به دو کشور ارائه کرد. در حالی که جمعیت یهودی این طرح را پذیرفتند، رهبران عرب آن را مَردود شناختند، زیرا با تقسیم زمینی که آن را در مالکیّت خود می‌دانستند مخالف بودند. این موضوع به یک جنگ داخلی گُسترده‌ و تمام عیار میان نیروهای یهودی و عرب مُنجر شد. در ۱۴ مِی ۱۹۴۸، دیوید بِن‌گوریون، رهبر یهودیان، استقلال کشور اسرائیل را اعلام نمود. روز بعد، اسرائیل توسط کشورهای همسایه مصر، اُردن، سوریّه، لُبنان و عراق مورد هجوم قرار گرفت. جنگ در سال ۱۹۴۹ با پیروزی اسرائیل پایان یافت و اسرائیل قلَمرو خود را فراتر از طرح تقسیم پیشنهادی “سازمان ملل متحد” گُسترش داد. در جریان این جنگ، صدها هزار فلسطینی از خانه‌های خود گُریختند و این جابجائی جمعیت که به نام “نِکبَت” (فاجعه) در میان فلسطینیان شناخته می‌شود، همچنان در بخش مرکزی این درگیری قرار دارد.

در ژوئن ۱۹۶۷، جنگ شش روزه رُخ داد که در آن اسرائیل مصر، اردن و سوریه را شکست داد و کَرانه ی باختری، نَوار غزّه، بیت‌المقدس شرقی (شرق اورشلیم)، شبه‌جزیره سینا و بُلندی‌های جولان را اِشغال کرد. اشغال کرانه باختری و نوار غزّه تَنش‌های بیشتری ایجاد نمود، زیرا فلسطینی‌های ساکن این مناطق، زیر کُنترل نظامی اسرائیل قرار گرفتند که این موضوع به یک مسئله ی اصلی و کلیدی در درگیری های جاری تبدیل گردید. پس از این جنگ، سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) به یک بازیگر مُهم و بَرجسته تبدیل شد که برای ایجاد یک کشور و دولت مُستقل فلسطینی مبارزه می کرد. در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۲۰۰۰ میلادی، دو قیام اعتراضی فلسطینی، به نام إنتفاضه‌، علیه اِشغالگری اسرائیل رُخ داد که منجر به خشونت و مُداخله ی نظامی اسرائیل گردید.

تا کنون تلاش برای چندین اِبتکار صُلح انجام شده است، اما با این حال، هیچ راه‌ِ حلی به دست نیامده و خشونت همچنان با حملات موشکی دوره ای، عَملیات نظامی، محاصره‌ها و بُن‌بست‌های دیپلُماتیک ادامه یافته است. شهرک‌ سازی‌های اسرائیلی در کرانه باختری و درخواست‌ فلسطینی‌ها برای بازگشت به کاشانه های خود همچنان به عنوان موانعِ بُزرگی بَر سَر راهِ صُلح، باقی مانده‌اند. اسرائیل در سال ۱۹۸۰ میلادی بیت‌المقدس شرقی را ضمیمه کرد، حرکتی که به‌طور بین‌المللی به رَسمیّت شناخته نشده است، و کرانه باختری همچنان زیر کُنترل نِسبی اسرائیل با حضور گسترده و فزاینده ی شهرک ‌نشینان اسرائیلی قرار دارد. فلسطینی‌ها خواستار بازگشت پناهندگان و فرزندانشان به خانه‌هائی هستند که در سال ۱۹۴۸ از آن گُریختند، درخواستی که اسرائیل با آن مخالفت می کُند زیرا این اَمر، ترکیب جمعیتی اسرائیل را به نفع فلسطین تغییر می‌دهد. اسرائیل به دُنبال تضمین‌های أمنیتی است، در حالی که فلسطینی‌ها خواهان پایانِ اِشغالگری و ایجاد یک کشور مُستقل هستند.

در شرایط بُن‌بست سیاسی چندین ساله، گروه‌های مُسلّح تحت رهبری حَماس (جنبش مقاومت اسلامی) که تحت پُشتیبانی اقتصادی-سیاسی دولت فاشیستی اسلامی-شیعی حاکم بر ایران بوده و می باشند در ۷ اُکتبر ۲۰۲۳، به‌طور غافلگیرانه دیوارهای اَمنیتی اسرائیل را شکستند و پس از عبور از موانع، به یک جشنواره ی موسیقی جوانان اسرائیلی، جوامع غیرنظامی و پایگاه‌های نظامی حمله وَر شدند. آمارهای مُختلفی در مورد تعداد کُشته‌شدگان، گروگان‌ها وافراد مَفقود شده وجود دارد. گزارش‌ها حاکی از آن است که حدود ۱۲۰۰ اسرائیلی، اتباع خارجی و افرادی با تابعیت دوگانه در این حمله ی تروریستی کُشته گردیده و بیش از ۲۵۱ نفر، از جمله ۳۸ کودک، به اسارت گرفته شدند. نیروهای نظامی اسرائیل (آی. دی.اِف) اَخیرن گزارش داده‌اند که ۱۰۱ نفر از گروگان‌ها همچنان در غزّه باقی مانده ا ند. حماس و جهاد اسلامی (فلسطین)، اعلام نمودند که حدود ۲۰۰ سرباز و غیرنظامی در جریانِ این حمله، أسیر گردیده اند.

پس از حمله ی حَماس، دولت اسرائیل حق دفاع از خود را با هدف حفاظت از مردم و سرزمین خود طبق قوانین بین‌المللی حقوق بشر مطرح کرده است، اگرچه آنها می‌دانند که این حق، نمی‌تواند بی‌قید و شرط و یکجانبه باشد. تعداد شهرک ‌نشینان اسرائیلی تقریبَن در طول رَوَند به اصطلاح صُلح سه برابر شده است. امروز ۴۶۵۰۰۰ شهرک‌نشین غیرقانونی یهودی در ۳۰۰ جامعه در کرانه باختری و ۲۳۰۰۰۰ نفر در بیت‌المُقدس شرقی (قُدس شرقی) مُستقر هستند.

اسرائیل با پُشتیبانی کامل نظامی دولت آمریکا و استفاده از پیشرفته‌ترین فناّوری‌های جنگی، نوار غزه با تَراکم جمعیتی حدود ۲.۲ میلیون انسان را تحت مُحاصره ی خود قرار داده است و با قطع آب و برق، محدود کردن دسترسی به مُراقبت‌های پزشکی، جابجائی اجباری جمعیت از یک منطقه به منطقه دیگر، بُمباران بی‌رویّه مناطق مسکونی، بیمارستان‌ها و مَدرسه ها، علیه هزاران غیرنظامی از جمله زنان و کودکان بی‌دفاع در حال ارتکاب به نَسل‌کُشی می‌ باشد. اینگونه اقدامات، هرگز نمی‌توانند زیر عنوان “حق دفاع از خود” توجیه شوند. حقوق بشر و حق دفاع از خود باید برای همه مردم جهان، از جمله مردم ستمدیده ی فلسطین، و نَه فقط برای مردم اسرائیل اِعمال گردد.

با توجّه به ادامه درگیری، هیچ یک از طرفین آمار قابلِ اطمینانی ارائه نکرده اند. با این حال، وزارت بهداشت فلسطین (تا ۲۹ سپتامبر۲۰۲۴) به طور رسمی گزارش داده است که در عملیات نظامی اسرائیل در بازه زمانی ۱۲ ماه گذشته تعداد ۴۱۵۹۵ کُشته و تقریبَن ۹۶۰۰۰ نفر انسان، زخمی شده اند. بیشترین قُربانیان که شناسائی شده اند، نزدیک به ۳۲۰۰۰ از زنان و کودکانِ بی گناه هستند.

دیوان بین‌المللی دادگستری درلاهه – هُلند (آی.ثِ.ژِ) در سال ۲۰۰۴ میلادی، ساختِ دیوار امنیتی در زمین‌های اشغالی کرانه باختری و اطراف بیت‌المقدس را به عنوان نَقض آشکار قوانین بین‌المللی محکوم کرد. در ژانویه ۲۰۲۴ نیز همین دادگاه، حُکم موقتی صادر کرد که در آن از دولت اسرائیل خواسته شده از اقدامات تحت کنوانسیون نسل‌کُشی خودداری کند و دسترسی به کومک‌های بشردوستانه برای غیرنظامیان در غزه را تضمین نماید. اما اسرائیل تاکنون، اجرای هیچ‌یک از این احکام را رَعایت ننموده و آنها را نادیده گرفته است.

تا کنون هیچ راه‌ حلِ عَمَلی برای این منطقه ارائه نشده است، امّا ایجاد کُنفدرالیسم دموکراتیک از طریق خودسازماندهی و شوراهای خودمدیریتی، بدون وجودِ دولت و سیستم سلسله‌ مراتبی، می‌تواند به‌عنوان یک جایگزین (آلترناتیو) انقلابی اجتماعی – اقتصادی – سیاسی در پروژه ای آزمایشی برای خاورمیانه باشد.

پِی نوشت:

oxfamamerica.org / October 1, 2024

داده های مُستقل توسط “سازمان اقدام علیه خشونت مُسلّحانه” تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۴ نشان می دهد که اسرائیل از زمان شروع جنگ به طور متوسط ​​هر سه ساعت یکبار به زیرساخت های غیرنظامی در سراسر نوارغزه با سِلاح های اِنفجاری ضَربه زده است.

در طول سال گذشته، اسرائیل مُرتکب تخلّفات جدّی شده که ممکن است به سطح جنایات علیه بشرّیت برسد. این شامل سطحی از تخریب های مشاهده شده می باشد که نشان دهنده ی کاربُرد اسرائیل از خشونت و زورمندی نامتناسب در رابطه با اهداف نظامی و عدم تمایز مابین اهداف نظامی و جمعیّت غیرنظامی بوده است. ارتش اسرائیل، بی اَمان زیرساخت های ضروری برای بقاء غیرنظامیان را هدف قرارمی دهد. غیرنظامیان چندین بار به اجبار در به اصطلاح “مناطق أمن” آواره و سرگردان شده اند. آنها تعهدات واِلزامات انسانی را برآورده نمی کنند و همچنین به طورِ مُرتّب به بُمباران یا حمله های خود ادامه می دهند. تعداد زنان و کودکانی که در غزّه کُشته شده‌اند شامل رِکوردی حدود ۲۰۰۰۰ نفر می‌شوند که هویّت آنان ناشناس، مفقود یا زیر آوار مانده است.

پژوهش های”لانکِت” [گروه تحقیقاتی مُعتبرآمریکائی. مترجم] که درآغاز سال جاری انتشار یافت؛ با در نظر گرفتن مَرگ‌های غیرمستقیم – برای مثال به دلیل گُرسنگی و کمبود مراقبت‌های بهداشتی – تخمین زده شده است که تعداد واقعیِ مرگ و آسیب دیدگی در نوارغزه می‌تواند بیش از ۱۸۶۰۰۰ نفر باشد.

زیرساخت های غیرنظامی از جمله حدود ۶۸ درصد از زمین های کشاورزی و جاده ها یا به طور کامل نابود شده و یا به شدّت آسیب دیده اند. تنها ۱۷ بیمارستان از ۳۶ بیمارستان که به طور محدود و جُزئی فعالیت می کنند، همگی با کمبود سوخت، کمبود مواّد و تجهیزات پزشکی، و آب سالم و پاک مواجه بوده و از این بابت در رنج و عذاب رَنج به سر می بَرند. این اَرقامِ خیره کننده، هم وَحشتناک وهم دِلخراش هستند.

بازیگرانِ با نفوذ در جامعه ی بین‌المللی، نَه تنها اسرائیل را پاسخگو نمی دانند، بلکه با ادامه ی تأمین بی‌قید وشرطِ تسلیحات نظامی به آنها، در انجامِ اینگونه جنایات نیز شریک و همدست می باشند. برای بازسازی تأثیرات ویرانگرِ این جنگ ، نَسل‌ها زمان نیاز خواهد داشت و همچنان هیچ آتش بسی در اُفق و چشم انداز مشاهده نمی شود.

همکاران و شُرکاء ما با وجودی که خودشان نیز آواره هستند اما هر روز، نهایت تلاش خود را برای پاسخ دادن به این فاجعه ی انسانی انجام می دهند. ابعاد این بُحران در بسیاری از جهات بی سابقه می باشد – سریعترین شتاب به سویِ قحطی، بازگشت مُجدد فلَج اطفال، ویران شدنِ کاملِ زندگی روزمّره که تمامِ جمعیت را با مُواجه شدن به این ها، گرفتار ساخته است. مصونیت دادن به اسرائیل برای مُعافیت از مجازات و فرار از قوانین بشردوستانه بین‌المللی می بایستی پایان بپذیرد – ما نمی‌توانیم اجازه دهیم وحشت زائی و رَنجِ بی‌اَمان، همچنان ادامه یابد.

از سالِ گذشته این تأثیرات مُخرب، بارسنگین و مُضاعفی بر دوش زنان گذاشته است. بسیاری از آنان به طورِ ناگهان سَرپرستِ خانواده ی خود شدند و در میانِ ویرانی ها بَقاء و مراقبت از خانواده را مُدیریت می کُنند. مادرانِ باردار و شیردِه با مُشکلات و دشواری های بُزرگی از جمله به دلیل فروپاشیِ خدمات بهداشتی و درمانی مواجه شده اند و برای کودکان نیز، تروما [ضربه ی جسمی – روانی] به همان اندازه نیز عمیق می باشد.

بیش از ۲۵۰۰۰ کودک یا یکی از والدین خود را از دست داده و یا (هر دو را) یتیم شده اند و آنها دچار اِسترس عاطفیِ عمیقی قرار دارند. بیشتر کودکان با اضطراب و آسیب های جسمیِ شدید، و با از دست دادن اندامهای حرکتی (دست و پا) مُواجه هستند.

در کرانه ی باختری اِشغالی، تشدید بی‌سابقه ی خشونت، نگرانی‌هائی را در موردِ نقضِ جدّی حقوق بین‌المللی و جنایت جنگی ایجاد نموده است. از ماه اُکتبر گذشته، بیش از ۶۸۰ فلسطینی در اثر خشونتِ شهرک نشینان یا نظامیان اسرائیلی کُشته شده اند. بیش از هزار حمله ی ثبت شده توسط شهرک نشینان به فلسطینی ها از راهِ هجوم مستقیم به زمین های زراعتی مُنجر به تخریب محصولات کشاورزی، سیستم های آبیاری و گُلخانه ها که از جمله پروژه هائی با حمایت مالی بین المللی و “اوکسفام” می باش، انجام گرفته است. ارتش اسرائیل دست به تخریب اجباری بیش از ۲۰۰۰ خانه ی فلسطینی ها شده است که به زیرساخت های همگانی از جمله جاده ها آسیب های فراوانی وارد آورده اند.

بُحران در نوارغزه از بسیاری جهات بی سابقه می باشد. ایالات متحده آمریکا بایستی به طور فوری و هر چه سریع تر جریان ارسالِ بی قید و شرط تسلیحات مرگبار نظامی به اسرائیل را متوقف کُند و اطمینان حاصل نماید که هَم به قوانین ایالات متحده و هَم مُقررات بین المللی احترام گذاشته می شود.

اسرائیل کومک های [بشر دوستانه] از ایالات متحده را مسدود می کند و بطور آشکارا قوانین انسانی بین المللی را نَقض می نماید و به گونه ی سرسام آوری، باعث افزایش تلفات غیرنظامیان می شود. از آنجا که دولتِ “جو بایدن” از این موضوع آگاهی دارد، می بایستی هم اکنون مسیر و سیاست خود را برای نجاتِ جانِ انسان ها تغییر دهد.

ما خواستار آتش بَس فوری و دائمی، آزادی تمام گروگان ها و فلسطینی های بازداشت شده به صورت غیرقانونی، پایان دادن به فروش تسلیحات مرگبار به اسرائیل و دسترسی کامل به نوارغزه برای یاری رسانی های بشردوستانه هستیم.

با توجه به نظرِ مشورتی اخیر دیوان بین‌المللی دادگستری [در لاهه – هُلند] و به منظور اجتناب از همدستی دولت های ثالث می باید تمام تلاش خود را برای پایان دادن فوری به اِشغال غیرقانونی فلسطین توسط اسرائیل، بَرچیده شدنِ شهرک‌های اسرائیلی در کرانه باختری و پرداخت غرامت برای جُبران خسارت ها، بازسازی جوامع و اِرائه ی توانبخشی به مردم آسیب دیده، به کار ببَریم.