مبارزه با فاشیسم و نژادپرستی از مبارزه برعلیه سیستم سرمایه داری و دولت – ملّت، جُدائی ناپذیر می باشد!

By Hasse-Nima Golkar

فاشیسم و ​​نژادپرستی هر دو ایدئولوژی های سرکوبگر هستند که در تقابل مستقیم با ارزش های آزادی، برابری، عدالت و یاری متقابل قرار دارند. آنارشیست‌ها که از جامعه‌ای بدون دولت مبتنی بر همکاری داوطلبانه و خودمدیریتی حمایت می‌کنند، فاشیسم و ​​نژادپرستی را ابزارهائی می‌دانند که نُخبگان سیاستمدار برای حفظ ساختارهای سلسله مراتبی اقتدارگرایانه استفاده می‌کنند.

فاشیسم و نژادپرستی هردو مظاهر نظام هائی دارای ماهیّت استثماری، اقتدارگرا و مُتکی بر قدرت متمرکز، ناسیونالیسم و ​​تجلیل از دولت می باشند. سلسله مراتبِ سختگیرانه را اِعمال می نمایند، مخالفان را سرکوب می کنند و خواستار انطباق با هویّت ملیِ سفت و سخت می باشند که اغلب به نژاد یا إتنیسیته (“قومیّت”) گره خورده اند.

از دیدگاه آنارشیستی، فاشیسم بیان نهائی خشونتِ دولت ها است که با استفاده از نظامی گری، نظارت و تبلیغات برای سرکوب شدید هر جُنبشی که اقتدارِ آنها را به چالش می کشد، اقدام می کُند. بر همین پایه، آنارشیست ها با فاشیسم مخالفند زیرا کُنترل زندگی را به افراد تحمیل می کُند، استقلال شخصی را خَفه می سازد و امکانِ شکل دهیِ یک جامعه ی آزاد و تعاونی را اِنکار می نماید.

برای آنارشیست ها، فاشیسم فقط یک سیستم سیاسی نیست، بلکه یک نیروی اجتماعی است که می تواند از طریق خشونتِ نهادینه شده، مانند خشونت پولیس، سیاست های بیگانه هراسانه، یا ظهور جنبش های راستِ افراطی، حتی در جوامع دموکراتیک نیز نفوذ کند. دولت، در تحلیل آنارشیستی، با حفظ منافع سرمایه داری، که فاشیسم اغلب با آن همسو می شود، در خدمت حمایت از این نظام های سُلطه است. بنابراین، مبارزه با فاشیسم، نه تنها به مبارزه علیه یک رژیم سیاسی، بلکه علیه بُنیادهای اقتدارگرائی در جامعه تبدیل می‌شود.

نژادپرستی همچنین به عنوان مکانیزم کُنترل تلقّی می شود. طبقه ی کارگر و جوامع به حاشیه رانده شده را با ایجاد خصومت و بی اعتمادی بین مردم بر اساس دسته بندی های نژادیِ مصنوعی تقسیم می کُند. آنارشیست ها استدلال می کنند که نژادپرستی عَمیقن در ساختارهای دولتی و سرمایه داری جا اُفتاده است و به عنوان ابزاری برای حفظِ نابرابری و استثمارِ نیروی کار عمل می نماید. نژادپرستی با ایجاد تفرقه در میان مردم تحت ستم، از همبستگی و اقدام جمعی جلوگیری می کند و استثمار و سرکوب را برای صاحبان قدرت آسان می نماید.

فاشیسم و نژادپرستی نوعی سلسله مراتب اجتماعی است که مانند سرمایه داری، برای رهائی واقعی باید نابود گردند، زیرا سیستم های نژادپرستانه بر علیه سرکوب تمامی رنگین پوستان (به ویژه سیاهان)، بومیان و انسان هائی با هویّت جنسی-جنسیّتی «ال.جی.بی.تی.کیو.آی.آ+» اقدام می نمایند. بنابراین، رهائی تنها زمانی حاصل می‌شود که این نظام‌های سرکوب از بین بروَند. این لغو، نه تنها مُستلزم نابودی نهادهای رَسمی که از سلسله مراتبِ نژادی حمایت می‌کنند، بلکه نیاز به از بین بُردن ایدئولوژی‌های نژادپرستانه‌ای دارد که زندگی روزمرّه را فرا گرفته است.

آنارشیست ها در مبارزه بر علیه فاشیسم و نژادپرستی، اغلب در«اِقدام مستقیم» مانند سازماندهی ضد فاشیستی، شبکه های همبستگی و یاریِ مُتقابل، و ساختن ساختارهای جایگزین برای اقتصادهای سرمایه داری شرکت می کنند. آنها بر رویکردهای مردمی و غیرمتمرکز برای مبارزه با هرگونه ستمگری، ردّ راه حل های دولتی که آنها را تنها تقویت کننده پویائی قدرت موجود می دانند، تأکید دارند. آنارشیست ها براین باور هستند که مبارزه با فاشیسم و ​​نژادپرستی از مبارزه ی گسترده تر علیه سیستم سرمایه داری و دولت – ملّت، جُدائی ناپذیر می باشد.